A given name

Met een zucht keek Robin naar het vreemde apparaatje dat ze in één van haar handen had. Hij maakte steeds een vreemd geluid, maar ze had geen idee waarom. Er waren geen temmers in de buurt, dat was te zien aan de stippen die er niet opstonden, dus moest het iets anders zijn, maar wat? Verbaasd keek ze erna, maar werd inmiddels gek van het geluid dat het apparaatje maakte. ''Rotding, kap nou eens...'' mompelde ze vaag, bijna onverstaanbaar. Niet dat er iemand was die haar kon horen... Gabe was opeens verdwenen. Ze kon zich nog vaag herinneren dat hij iets ging halen, maar wat had ze niet verstaan, want toen begon de Digivice te piepen. Ze liet zich langzaam tegen een boom zakken, tot ze uiteindelijk op de grond zat. Even keek ze om zich heen, maar kon geen enkel leven wezen opmerken. Nogmaals ontsnapte er een zucht, dat kwam vast door het luidruchtige gepiep. Zijzelf zou ook wegrennen als ze één of ander vaag gepiep hoorde, als ze een Digimon was.

De zwarte Agumon keek raar op, hoorde hij nou gepiep? Het klonk wel raar, dit geluid had hij nog nooit eerder gehoord. Zal hij erop afgaan? Achja, wat had hij te verliezen? Niet dat hij met iets bezig was, hij verveelde zich toch. Een zucht verliet zijn bek. Leden vinden voor de NC is blijkbaar toch lastig, hij had er pas twee in zijn groep, zonder hem erbij opgeteld, en er waren nog twee die in de groep wilde, maar hun opdracht nog moesten uitvoeren. Langzaam kwam hij vooruit, hij had nog niks gegeten en had best honger op het moment. Eten zoeken komt later wel, hij was nieuwsgierig naar het geluid. Gelukkig hoefde hij niet ver te lopen, anders had hij het geluid niet kunnen horen.
Uiteindelijk kwam hij écht in de buurt van het geluid. Hij kon nog net tussen struiken zien waarvan het was. Vol walging keek hij naar het plaatje voor zich, het was namelijk een temmer die tegen een boom aanzat. Een zacht gegrom was hoorbaar, maar vlug hield hij zich stil. Als het mens hem opmerkte had hij een probleem, want hij had geen zin om haar gezelschap te houden. Blake liet zijn blik even glijden op de ruimte om haar heen, maar kon geen Digimon opmerken. Even keek hij beter naar haar, waardoor hij iets herkenbaars zag, alsof hij haar eerder had gezien...

Robin keek op toen ze eventjes een zacht gegrom hoorde, maar toen ze niks zag dacht ze dat het gewoon haar verbeelding zou zijn. Ze vroeg zich af waar Gabe bleef. Was hij de weg misschien kwijt geraakt? Robin schudde haar hoofd. Nee, dat kon niet. Hij was een Digimon en zou de weg in zijn eigen wereld moeten weten, en daarbij had hij een goede speurneus, dus kon hij haar gemakkelijk terugvinden. Opeens hoorde ze geen piepend geluid meer, waardoor ze nog verbaasder keek. Wat een raar ding, waarom deed hij dat eigenlijk....?

Geschrokken vloog een FanBeemon omhoog. Gabumon keek hem met een zachte grom na. Een Blue Blaster was wel op zijn plaats, maar het was ook laf. Dat zeiden de meeste Digimon tenminste. Gabumon zuchtte zachtjes. Hij knipperde een keer met zijn rode ogen, in de hoop de plotselinge zonlicht minder pijn aan zijn ogen te laten doen. Het was niet heel warm, maar ook niet koud. Gabumon was zijn vacht dankbaar, vooral in een zeer koude omgeving, waar zijn vacht hem nog enige bescherming tegen de kou bood. Hij zuchtte even, waarna hij begon te lopen. Zijn stappen waren hoorbaar, maar dat maakte hem niks uit. Hij kon zichzelf wel verdedigen. Toen hij nog een Tsunomon was niet zo goed. Toen was hij juist zijn hoorn dankbaar, die hem ook enige bescherming bood. Gabumon zuchtte kort. Ach ja, zo was dit leven. Eigenlijk was het best vreemd, dat digivolven. Konden ze niet gewoon één soort blijven? Hij was benieuwd naar de wereld van de tamers. Hij had in ieder geval een gevoel dat ze van een andere wereld kwamen. Een appel viel naar beneden, recht op zijn hoorn. Even later vloog er een Patamon langs die de appel van zijn hoorn af trok. Met moeite vloog de Patamon weg. Gabumon keek de Patamon even verbaasd na. Het zou ook wel. Kalm liep hij door. Hij dacht even dat er niks ging gebeuren.

Zijn oren pikten een piepend geluid op. Hij richtte zijn snuit in de lucht, waarna hij een snuffelend geluid maakte. Maar.. Dat was de geur van een tamer! Hij rook ook een onbekende geur, maar omdat die iets weg had van een Agumon, besloot hij dat de Agumon de partner van de tamer moest zijn. Vlug liep hij door, volledig vertrouwend op zijn snuit. Met zijn hoorn duwde hij de takken weg, tot hij een uitgang had gemaakt. Zijn rode ogen vielen op de tamer. De geur van de Agumon was dichtbij, maar hij besloot de situatie te vertrouwen. Eenmaal dichtbij de tamer gekomen, leek hij haar te herkennen. “Hallo Robin,” sprak hij, blij haar weer te zien. Hij had haar voor het laatst gezien toen hij nog een Tsunomon was. Hij wist niet hoe hij afscheid had genomen, maar dat kon hem even niks schelen. Hij kon de vreemde geur nog steeds ruiken, even wendde hij zijn blik naar de struik waarvan hij dacht dat de Agumon daar zat. Toen het gepiep stopte, wat Gabumon lichtjes begon te irriteren, wendde hij zijn blik weer naar Robin. Zijn blik viel op de Digivice. Hij kon zich ergens wel voorstellen dat tamers zulke dingen vreemd vonden. Als het goed was, dan hadden ze geen Digivice in hun wereld.

(Das ist ja der Inspiratielooskeit )

“Hallo Robin,” klonk een bekende stem. Versuft keek ze op. Deze digimon... Hij was bekend, maar ze moest hem nog even plaatsen. Gabe was het niet, dat kon ze opmerken uit zijn stem. Even moest ze nadenken. Oh, ja, de Gabumon die ze heeft ontmoet in een ander bos, waarbij ze nog hebben moeten vechten. Ze was niet gewend hem in Gabumon-vorm te zien, aangezien hij was ge-dedigivolved naar Tsunomon. Dat was volgens haar ook de vorm waarin ze hem gedag heeft gezegd. Vaag kon ze zich ook nog iets herinneren van een rare kat die haar aanviel, maar hoe het afliep wist ze niet meer. ''Hallo, Gabumon,'' sprak ze en probeerde een glimlach te toveren op haar gezicht. Dat was best lastig als net een apparaatje je heeft zitten irriteren. Robin kon zich zijn naam niet herinneren, die hij waarschijnlijk niet eens had. Hij had geen temmer, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen naam kon hebben. Verbaasd keek ze even naar de Gabumon voor haar, maar eigenlijk had ze geen idee waarom.

Blake zag dat een Gabumon zich bij het mens voegde. Zou dat soms haar partner zijn? Nu hij het plaatje zo zag, kwam het hem weer bekend voor. Het was de temmer die door BlackGatomon werd aangevallen, want dat was haar opdracht. De uitkomst wist hij even niet meer, maar dat maakte nu niks uit. Maar, door deze informatie wist hij wel dat het niet haar Digimon was. De Gabumon die haar partner moest zijn had een naam, maar welke kon hij zich even niet herinneren. Niet dat het uitmaakte, het was toch niet van belang. aar, als dat niet haar partner was, wat deed hij dan bij haar? Het zag ernaar uit dat ze elkaar kende, maar Blake kon zich geen tweede Gabumon herinneren. Had ze die dan ergens anders ontmoet? Een vreemde blik verscheen in zijn ogen, maar dat kon toch niemand opmerken. Voorzichtig kwam hij een stukje korterbij de twee, maar was nog steeds onopmerkbaar. Zo, nu kon hij vast beter het gesprek volgen.

Even kreeg Gabumon het nare gevoel dat Robin hem niet herkende. Hij keek haar aan met een hoopvolle blik in zijn rode ogen. Als ze hem niet herkende, wat moest hij dan doen? Degeneraten? Zijn naam vertellen? Beide ideeën klonken niet echt goed. Want als hij zou degeneraten, dan zou hij geen goede weerstand tegen gevaarlijke Digimon bieden. En hij had geen eigen naam, nu heette hij Gabumon, maar hij kon ook Punimon, MetalGarurumon, Tsunomon, WereGarurumon of gewoon Garurumon heten. Gabumon zuchtte kort bij het denken aan dat feit. Waarom kon hij niet gewoon een naam hebben? Een Engelse naam zoals Claw, Flame, Blue.. Of een normale naam zoals Deryn of Idwal. Al vond Gabumon een Engelse naam meer bij hem passen. Hij kon hemzelf wel een naam geven, maar hij zou zichzelf waarschijnlijk alsnog naar zijn soort noemen. “Hallo, Gabumon,” begroette Robin hem. Gabumon zuchtte binnensmonds. Gelukkig, ze herkende hem. Hoewel.. Het kon ook zo zijn dat ze hem bij de soort noemde omdat ze niet wist wie hij nou was. Dat was het nadeel aan geen naam hebben. Gabumon ging er gewoon van uit dat Robin hem herkende. Hij glimlachte even, maar die glimlach verdween toen hij iets besefte. “Waar is Gabe?” besloot hij te vragen. Misschien was Gabe op zoek naar een voorwerp dat de Digivice stil zou maken? Dan had hij eigenlijk voor niks gezocht. Maar ja, in ieder geval wist Gabumon zeker dat Gabe haar niet zomaar alleen zou laten. Als wel, dan zou hij geen goede Digimon voor een tamer zijn. Hijzelf had geen tamer, maar alsnog zou hij niet graag een vriend of bekende in de steek willen laten. Digimon of mens maakte hem niet zoveel uit.

Gabumon keek rond met een onrustige blik in zijn ogen. Hij had het weliswaar niet gehoord, maar hij kon de geur van een Agumon sterker ruiken. Hij wist niet zeker of het wel een Agumon was, omdat het een geur was die niet hetzelfde was als een Agumongeur. Alsnog herkende hij de geur ergens van, maar hij besloot het op een Agumon te houden. Misschien was het een bijzondere Agumon, zoals een SnowAgumon of een BlackAgumon. Zijn soort, Gabumon, kende ook wat andere soorten, zoals BlackGabumon en Psychemon. Hij hoefde geen roze of zwarte kleur te hebben, hij was ook tevreden met deze kleuren. Even staarde Gabumon weer naar de struik waarvan hij dacht dat de Agumon in zat. Hij zag niks. Misschien was het dan een BlackAgumon, of het was een Agumon die zich perfect had verstopt. Ach, het zou ook wel. Hij wendde zijn blik naar Robin. Gabumon wist niet zeker of ze een antwoord had gegeven of niet, maar dan zou hij dat aan haar gezicht wel kunnen zien. Althans, dat hoopte hij. Een flauwe glimlach, omdat hij niet wist of hij nu wel moest glimlachen of niet, verscheen op zijn gezicht. De glimlach was niet echt te zien, maar veel maakte Gabumon dat niet uit.

(Ich bin ja Inspiratielos )

Robin zag een glimlach op Gabumons gezicht verschijnen. Zelf wilde ze ook glimlachen maar de Gabumon begon te spreken:“Waar is Gabe?” Robin zuchtte en haalde haar schouders op. ''Geen idee, hij zei dat hij iets ging halen, maar wat kon ik niet verstaan.'' Ze wierp even een blik op haar Digivice, die zich nu een tijdje had stilgehouden. Robin was blij dat ze hem kon herkennen, maar ze vond het nogal raar klinken om gewoon Gabumon te zeggen. Het was zo, hoe noemde je dat, formeel? Gabumon was de naam van de soort wat hij was, maar er waren vast meerdere die zo heetten. Even bedacht ze zich iets. Wilde hij wel een naam? Ze besloot het hem te vragen. ''Gabumon, heb je geen naam omdat je er geen wil, of heb je er geen omdat je er nooit één hebt gekregen?'' Als het het laatste was en hij graag een naam zou willen hebben zou ze hem best een naam willen geven. Ze had Gabe immers zijn naam gegeven en zo moeilijk was het niet er één te verzinnen. Er waren genoeg leuke namen te bedenken, ze moest er gewoon één vinden die hij leuk vond. Ze bekeek hem even. Een normale Gabumon was blauw, misschien kon ze daar wel iets uit halen? Natuurlijk moest ze wel wachten op zijn antwoordt, misschien wilde hij er wel geen...

Met zijn armen vol liep Gabe langzaam vooruit. Misschien had hij iets te veel bessen geplukt, maarja, hij wist net zeker hoeveel ze op zouden eten, dus had hij er een heleboel bij zich. Hij keek echter verbaasd op van de geur die hij rook. Hij rook minstens drie geuren. De één kwam hem bekend voor als Robin, de ander als een Gabumon. Die had hij eerder ontmoet, maar deze had, als hij het zich goed kon herinneren, geen naam. De derde geur was hem niet bekend. Nouja, een klein beetje, maar hij wist zeker deze persoon of Digimon nog nooit te hebben ontmoet. Voorzichtig liep hij zijn neus na, op de onbekende geur af. Na uiteindelijk toch niks te hebben gezien liep hij naar de andere twee, hen begroetend en liet ze de bessen zien die hij bij zich had. Blake daarentegen moest nog bekomen van de schrik. Hij had gedacht dat de tweede Gabumon hem had opgemerkt. Geweldig, nu was er een tweede Digimon. Hij had gepland die twee aan te vallen, maar nu er nog iemand bij was moest hij uiteindelijk toch Digivolven.

''Geen idee, hij zei dat hij iets ging halen, maar wat kon ik niet verstaan.'' Gabumon keek haar even verbaasd aan, maar toen leek hij het te begrijpen. Ze kon het natuurlijk niet verstaan door de Digivice die had gepiept. Hij zou dat ook niet hebben verstaan. Eigenlijk was hij benieuwd naar de werking van zo’n Digivice. Als Digimon, zou hij dan in staat zijn zelf zo’n Digivice te hebben en gebruiken. Waarschijnlijk niet, maar toch was hij wel benieuwd naar hoe hij werkte. De stem van Robin deed hem wakker schudden. ''Gabumon, heb je geen naam omdat je er geen wil, of heb je er geen omdat je er nooit één hebt gekregen?'' vroeg ze. Over het antwoord hoefde Gabumon niet lang na te denken. “Ik heb nooit een tamer gehad, dus ik heb nooit een naam gekregen. Ik wil wel een naam, maar ik ben bang dat ik dan gewoon Gabumon zal worden genoemd,” antwoordde hij. Een zachte, voorzichtige glimlach verscheen op zijn gezicht. Voorzichtig, omdat hij de geur niet kom plaatsen. Misschien was het iemand die hun kwaad wou doen. In dat geval zou hij digivolven, al was dat iets moeilijker voor hem. Hij kon niet zomaar digivolven, dan moest hij een bepaalde energielevel hebben. Met een Digivice was het vaak mogelijk om zomaar te digivolven, al moest de Digimon dan ook een bepaalde energielevel hebben.
Een bekende geur drong zijn neus binnen. Vrijwel meteen na het ruiken van de geur keek Gabumon op, om daar Gabe aan te treffen met een boel bessen. Gabumon glimlachte even. “Ook hallo, Gabe,” begroette hij de Gabumon vriendelijk, al klonk er een toon van twijfel in zijn stem. Hij wou weten wie die vreemde Digimon was. Een Agumon-achtig iemand, dat zeker, maar wie was dat? Een ding was zeker, hij had de Agumon nog nooit gezien, of maar één keer. Want deze geur rook zó onbekend dat het onwaarschijnlijk was dat Gabumon hem eerder had gezien. Of hij moest geheugenverlies hebben, maar hij vond dat zeer onwaarschijnlijk klinken. Het was gewoon onlogisch. Hij kon zich immers niet herinneren dat hij ooit geheugenverlies had. Of hij was dat ook vergeten..

“Ik heb nooit een tamer gehad, dus ik heb nooit een naam gekregen. Ik wil wel een naam, maar ik ben bang dat ik dan gewoon Gabumon zal worden genoemd,” kreeg ze als antwoordt. Hij was dus bang om nog seeds Gabumon genoemd te worden... Maar, als hij zichzelf nu vaak genoeg zou voorstellen, zouden ze toch gewend moeten raken aan de naam? Robin keek hem even verbaasd na, met deze gedachte. Ookal was het niet vreemd dat Gabumon dit zei. Wie weet heeft hij wel veel vrienden die hem zo noemen, en zou het nogal vaag zijn hun steeds te verbeteren met zijn naam. Toch kon ze het niet laten om opnieuw namen te verzinnen. Wat voor taal zou hij eigenlijk willen? Achja, engelse namen deden het hem altijd, alhoewel Robin liever voor japans ging, maarja, dat was haar zaak. “Ook hallo, Gabe.” Robin schrok op uit haar gedachten en bekeek de andere Gabumon, die net aan was komen lopen en zijn poten vol met bessen had. Dus hij was eten gaan halen. Oh, ja, nu herrinnert ze zich weer dat ze honger had. Gabe namelijk ook, dus ging hij maar eten zoeken. De Gabumon liep rustig naar zijn temmer toe en gaf haar een paar bessen. Vervolgens draaide hij zich om. ''Wil je ook wat? Ik heb er genoeg,'' vroeg hij, gericht aan de Gabumon. Gabe had niks meegekregen van het gesprek dat tussen de twee gaande was, laat staan dat hij ervan af wist. Gabe wist dat het de Tsunomon was, die eerder met hun in een ander bos waren, door de geur die hij afstraalde. Deze werd wel belemmerd door een andere geur, die zich niet ver van de rest bevond. Gabe was nieuwsgierig naar de persoon waar die geur vanaf kwam.
Robin keek aandachtig naar de bes die ze tussen drie vingers vast had. Een blauwe kleur, net als de vacht van de Gabumon. Opeens kreeg ze een idee. Blauw.... Blue..? Misschien was dat wel een leuke naam. Zou Gabumon het leuk vinden? Daar kwam ze maar op één manier achter. ''Wat dacht je van Blue..?'' vroeg ze onzeker. Ze had geen idee of ze wel een naam voor hem mocht verzinnen, of dat hij wel leuk genoeg was, maar het paste wel bij hem, vond ze. Niet alleen de kleur, maar ook zijn karakter. Gabumon was vrij aardig voor haar geweest, misschien was hij dat niet tegen iedereen, maar zij constateerde een zacht karakter...

Blake stond daar maar, twijfelend over wat hij nu moest doen. Zou het wel een goede beslissing zijn ze aan te vallen? Ze waren met zijn tweeën, en daarbij was de ene Gabumon van de temmer, dus kon deze makkelijk Digivolven. Tuurlijk, hij was ook vaak genoeg gedigivolved, dus had het al onder de knie, maar hij vroeg zich af of hij wel sterk genoeg was tegen twee Garurumon, aangezien die tweede waarschijnlijk ook kon digivolven. Misschien was het beter om ze te analyseren, door op ze af te lopen en met hun te gaan praten. Een opmerking die hijzelf verachtte, hij wilde niet een gesprek aangaan met een temmer, maar dat was nu wel het beste. Langzaam stapte hij uit de struiken en liep op het groepje af, hopende dat ze hem in de groep opnamen en een gesprek met ze aan te gaan.

''Wil je ook wat? Ik heb er genoeg,'' vroeg Gabe. Het duurde niet lang voordat Gabumon besefte dat het tegen hem was. “Oh, ja, dank je,” reageerde Gabumon, beschaamd dat hij niet meteen een antwoord had gegeven. Hij pakte de bes die het dichtste bij hem was. Deze had een rode kleur, al kon Gabumon ruiken dat deze niet giftig was. Dat was het handige aan zo’n reukzin. Je wist of je kans liep vergiftigd te worden of niet. Ook kon je anderen aan geuren herkennen. Toen hij de bes in zijn mond had gestopt begon Robin opeens te praten. ''Wat dacht je van Blue..?'' was haar vraag. Gabumon slikte zijn bes zonder te kauwen door, verbaasd door de vraag. Hij verslikte zich gelukkig niet, al voelde het best vreemd om iets zonder kauwen door te slikken. Bedacht zij nu een naam voor hem? Maar waarom? Hij had toch net iets gezegd, wat juist een aanleiding was om géén naam te verzinnen? Even staarde hij haar aan, met stomheid geslagen door de vraag. Hij kuchte. Nu zou hij wat moeten zeggen. “Blue zou wel een leuke naam zijn, ja,” besloot hij te antwoorden. Hij glimlachte kort. Fijn, nu zouden beide hem vast vreemd aankijken. Niet dat dat zeer erg was..
Een vreemd geluid bereikte zijn oren. Vlug keek hij opzij, naar de struik met de geur, waar een BlackAgumon uit verscheen. Aha, dus dat was die Agumongeur. Wacht even, de sterkte van de geur was constant gebleven. Was deze Agumon hen dan aan het afluisteren? Een zachte grom verliet zijn keel, al was het niet duidelijk te horen of het van hém was of iemand anders. Zijn blik stond strak op de BlackAgumon gericht. Iets zei hem dat hij deze Digimon niet kon vertrouwen. Hij wist niet wat dat gevoel was, maar hij kon de Agumon om een of andere reden gewoon niet vertrouwen. Zonder een woord te zeggen pakte Gabumon weer een bes. Deze was ook rood, maar hij rook een zeker vergif in de bes. Hij wou de bes weggooien, maar hij kon deze natuurlijk ook aan de BlackAgumon geven.. Nee, zo was hij niet. Hij gooide de bes de bosjes in, met een Blue Blaster erachteraan. Hij kuchte. “Ik rook een zeker vergif in die bes,” legde hij uit, waarna hij zijn ogen op de BlackAgumon richtte. “Hallo,” besloot hij de Digimon te begroeten. Misschien loog zijn voorgevoel wel. In ieder geval zou hij voorzichtig doen.

Robin voelde hoe de Gabumon haar aanstaarde, wat haar een ongemakkelijk gevoel gaf. Hij wilde dus toch geen naam. Hoe kon ze dan zo stom zijn om er toch eentje te verzinnen? “Blue zou wel een leuke naam zijn, ja,” sprak hij, uiteindelijk. Robin zuchtte, alhoewel ze zich afvroeg of dat wel uit opluchting was. Was dat eigenlijk de enige rede van hem? Bij Gabe had het ook een tijdje geduurd en toch noemen ze hem nu zo, dus eigenlijk vond ze het geen echte rede. Gabe vroeg zich af wat er gaande was. Waarom verzonnen ze nou een naam? Hij pakte een bes, paarsgekleurd, rook eraan en stopte hem toen in zijn mond. Opeens schoot hem iets te binnen, waardoor hij zich verslikte in zijn bes. Nee, wat hij dacht kon niet, dat was onmogelijk. Wacht eens… Blue? Hij keek Gabumon kort aan. Waren ze soms een naam voor hem aan het verzinnen? Gabumon glimlachte even, waardoor Gabe automatisch hetzelfde deed.
Robin keek op toen een andere Digimon erbij kwam staan. Hij zag eruit als de Agumon van Jake, maar dan in het zwart. Dat liet haar denken aan de echte wereld, daar liepen ook allemaal verschillende soorten mensen rond. Maar, ach, ondanks dat, waren ze allemaal hetzelfde. Nouja, hun vorm dan. ‘’Hallo,’’ sprak ze vriendelijk. De Agumon keek haar even aan, en gaf haar toen een kort knikje. Gabe keek achterdochtig naar de zwarte Digimon. Dit was dezelfde geur die hij daarnet rook, had hij hun eerst van een afstandje bekeken? Aan de ene kant was dat veilig, voor de Agumon dan. Misschien was dit zijn manier van vrienden maken, zo wist hij wie hij wel en wie hij niet moest vertrouwen, maar aan de andere kant bekroop een soort angstig gevoel de Gabumon. Het was eigenlijk afluisteren, ofzoiets in die term. Ach ja, voor nu kon Gabe niks doen. Hij wist niet of de BlackAgumon iets van plan was en zo niet, was hij een vooroordeler. Toen hij beweging zag bij Gabumon keek hij op. Deze gooide een bes de struiken in en vuurde zijn aanval erachteraan. Verbaasd trok hij een wenkbrauw op, waren ze dan zo vies? “Ik rook een zeker vergif in die bes,” sprak Gabumon, alsof hij Gabe’s gedachten kon lezen. Alhoewel het voor de hand lag dat hij verbaasd zou zijn. ‘’Eh?! Vergif?’’ vroeg Robin verbaasd. Oh ja, dat was waar ook, zij kon dat niet ruiken. Gabe draaide zich vlug naar zijn temmer. ‘’Er zijn er waarschijnlijk niet veel met vergif in. De meeste heb ik er al uitgehaald,’’ antwoordde hij kalm. Alhoewel het wel link kon zijn, stel dat Robin net die ene at die hij vergat eruit te halen. Met een zucht pakte hij een handjevol bessen, controleerde ze en gaf ze toen aan zijn temmer. ‘’Hier, veilig.’’
Blake lette niet op wat er gebeurde. Het interesseerde hem niet, als de temmer een bes met vergif in zou slikken. Het klonk gemeen, maar… Wie zei dat hij aardig was? De andere Gabumon leek hem ook te begroeten. ‘’Gegroet,’’ antwoordde Blake, als zijn standaardbegroeting. Eigenlijk zei hij niks anders. Wat was nou eigenlijk het nut geweest om zich in dit gesprek te voegen? Veel boeiends gebeurde er niet. Hij zuchtte, waarna hij naar het meisje keek. Zou ze eigenlijk al lang hier zijn?