Strange encounter

Een vreemd gevoel besloop Satori. Het gevoel dat je weet dat er iets niet klopt, maar dat je niet precies kan verklaren wat het is. Ja, dat was precies het gevoel dat haar besloop. Satori stopte haar fiets, en stapte er vervolgens vanaf. Waarom voelde ze zich zo… vreemd? Ze fietste elke dag dezelfde weg naar huis. Waarom was vandaag anders? Ze kauwde zachtjes op haar onderlip, terwijl ze probeerde te bedenken wat de verklaring voor het vreemde gevoel was. Was het misschien omdat het net weekend was? Nee, dat zou wel niet. Normaal voelde ze zich hetzelfde als normaal als ze op vrijdag middag naar huis fietste. Twijfelend keek ze om zich heen. Ze zocht naar iets, waarvan ze niet wist wat het was. Geen geur, geen gezicht, niks. Toch was het zo… dat ze iets herkende. Een herinnering van vroeger, misschien? Of was het een zacht vleugje van het o zo bekende onbekende? De vreemdeling die je kent. Ofzo. Ze sloeg haar ogen neer, en nam de geluiden om zich heen in haar op. Ze hoorde gefluister, zonder dat er een stem klonk. Nee, dat kon toch niet? Als ze dit al begon te horen, was ze hoog toe aan vakantie. Ze wilde weer op haar fiets stappen, maar had het vreemde gevoel door iets tegen gehouden te worden. Nee, ze verbeeldde het zich vast. Met nieuwe moed stapte ze weer op haar fiets. Ze zette zich van de grond af, verzette haar gewicht op de trappers, en kwam langzaam weer in beweging. Vanavond zou ze vroeg naar bed gaan. Ja, dat zou vast helpen tegen dat vreemde gevoel dat ze al de hele tijd had…

Knipperend tegen het felle licht dat in haar gezicht scheen, opende Satori haar ogen. Wat…? Verward keek ze om zich heen. Waar was haar fiets naartoe? Ze wist toch zeker dat ze er net nog op had gezeten. En nog belangrijker, waar was ze? Dit was alles behalve de weg naar huis. Ze keek verward om zich heen. Overal waar ze keek, was zand. Zand, zand, en oh, nog meer zand. En… kabels? Verspreid over het landschap, waren meerdere stalen kabels zichtbaar. Langzaam bracht ze haar hand naar haar gezicht. Ze droomde. Ja, dat moest gewoon. Het kón niet anders. Met een patsend geluid liet ze haar hand op haar wang neerkomen. Ze voelde pijn. Pijn kon je niet voelen als je droomde. Langzaam liet ze haar hand weer zakken. Hoe kon ze ooit beland zijn in een woestijn, als ze twee seconden geleden nog door het bos fietste? Ze kwam langzaam overeind, en voelde daarbij het zand door haar kleding naar beneden vallen. Oh, fijn. Zand in haar broek. Satori trok een geïrriteerd gezicht. Zou ze nu ook hier zijn, als ze vanochtend niet naar school was gegaan? Vast niet. Ze schudde met haar hoofd. Ze kneep haar ogen samen, in een poging zich te kunnen herinneren hoe ze op deze vreemde plek was beland. Het was alsof ze iets gemist had. Wat was er gebeurd tussen het moment dat ze haar ogen opende, en dat ze weg fietste? Satori opende haar ogen weer. Damn, ze kon het zich gewoon niet meer herinneren…

Ze was inmiddels al een kleine vijf minuten aan het lopen, nadat ze uiteindelijk had besloten om de vreemde kabels die ze had zien liggen beter te bestuderen. Lichtjes hijgend door de brandende hitte, liet ze zich tegen de kabel aan neerzakken. Waar was ze in hemelsnaam beland? Ze schudde zachtjes met haar hoofd heen en weer. Hoe kon ze van plek zijn veranderd? Hoe… Zonder waarschuwing, voelde ze dat iets haar schedel omklemde. Satori slaakte een kreet van schrik, sprong op om weg te rennen, tot ze besefte dat het iets op haar hoofd zat. Ze tastte haar hoofd af, voelde iets wat veel op haren leken die niet van haar waren, en probeerde het van haar hoofd af te trekken. Het iets dat haar hoofd vast had gegrepen, bleek haar echter niet los te willen laten. “Los jij!” krijste Satori. Ze probeerde meer grip te krijgen op het beest, en pakte het daardoor ergens anders vast. Satori slaakte een tweede kreet, bij het voelen van een slijmerig goedje. Ze liet, voor de 3de keer gillend, los, en probeerde uit alle macht het slijm van haar hand af te schudden. “Bah…” Jammerde ze. Met het slijm eenmaal eraf, bracht ze haar handen weer naar het beest, en deed een nieuwe poging om hem eraf te krijgen. “Er-a—ha-haf!” riep ze. Ze bleef trekken, tot het beest eindelijk losliet, en met een doffe dreun in het zand viel. Lichtjes fronsend keek Satori naar het beest dat nog het beest op een paarse big leek, dat wanhopig in het zand lag te spartelen. Hoe kon zo’n klein beest zo hard bijten?

“Eh… gaat het?” vroeg Satori aan het wezen. Wacht, hij kon haar natuurlijk niet verstaan. Geen enkel dier kon werkelijk verstaan wat een mens zij. Honden konden wel op commando dingen uitvoeren, maar dat was eerder omdat ze het geluid herkenden. Het beest stopte met spartelen, en keek met grote ogen naar Satori. “Mens?” Zei het wezen. Satori zette een stap achteruit. Ze had de bek van het wezen zien bewegen, en ze had het woord dat hij zei duidelijk gehoord. Ah, ze had vast een zonnesteek. Ja, dat moest het zijn… “Jij zijn mens?” herhaalde het wezen. Satori zette een tweede stap achteruit. Waarom kon dat beest praten? Het beest was inmiddels overeind gekomen, en liep nu met een nieuwsgierige blik in zijn ogen op Satori af. “W-wat ben jij?” stamelde ze. Het beest vervormde zijn bek, tot iets wat verdacht veel op een glimlach leek. “Dorimon!” antwoordde hij. Zachtjes kwispelend met zijn kleine staartje, bleef hij aan Satori’s voeten staan. Langzaam hurkte Satori, terwijl ze haar arm naar het beestje uitreikte. Verbetering, ze reikte haar arm uit naar de ‘Dorimon’, of wat dat ook mocht zijn. Voorzichtig legde ze haar hand op de kop van de Dorimon, en begon ze hem zachtjes te aaien. “Jij… weet vast wel waar ik nu ben… of niet?” vroeg ze. De Dorimon knikte. “Taask Desurrt.” Zei hij. Taask… Desurrt? Daar had ze werkelijk nog nooit van gehoord… “En.. hoe kom ik hier weg?” vroeg Satori hoopvol. “Simpel. Rechtdoor, daar Aisie Pwains.” Satori keek de Dorimon vragend aan. Wat waren de Aisie Pwains nou weer…? Satori sloeg haar ogen neer.

Misschien zou ze meer te weten komen als ze naar de Aisie Pwains toe zou gaan. Ze stond weer op, en liep weg van de Dorimon. “W-wacht!” krijste de Dorimon. “Niet achter laten! Niet!” riep hij, en wild met zijn pootjes bewegend probeerde hij achter Satori aan te gaan. Satori wilde hem negeren, en liep daardoor hardnekkig door. “Waaaaaccchhht!” hoorde ze de Dorimon een tweede keer krijsen. Een doffe dreun klonk, gevolgd door zacht gesnik. Langzaam draaide Satori zich om. De Dorimon was gevallen, en lag nu zachtjes snikkend in het zand. “Jij weg… ik alleen..” jammerde hij. Satori fronste. Waarom was het dat deze Dorimon medelijden bij haar opriep? Was het omdat ze zelf… ook alleen was…? Ze begon langzaam te glimlachen. “Goed… dan reizen we.. samen?” stelde ze twijfelend voor. De Dorimon stopte met jammeren, en begon zwakjes te glimlachen. Een vaag, rond, lichtgevend bolletje verscheen voor Satori, en werd langzaam groter, tot het uiteindelijk een vorm aannam. Het licht verdween, en wat net nog een lichtbol was geweest, leek nu nog het meest op een vreemd mobieltje. Twijfelend pakte Satori het 'mobieltje' uit de lucht. “Wat… is dit…?” mompelde ze.

Vermoeid keek de kleine Tsunomon omhoog. Hij zag een blauw gevaarte dat over hem hing, iets wat voor hem bekend stond als lucht. Hij hijgde, om zo proberen nog wat warmte kwijt te raken. Het mislukte wel wat. Tsunomon besefte zich dat hij in de woestijn stond – voor zover hij kon staan – maar alsnog probeerde hij een verfrissend plekje te vinden, zoals wat water. Helaas verdampte het water snel in de woestijn, dus water zou hij niet snel vinden. Fascinerend, dat verdampende water. Hij sprong wat verder, maar zakte zo in het zand. Hij schudde met zijn lichaam, maar dat zorgde ervoor dat hij dieper het zand in zakte. Hij voelde trillingen in het zand. Wacht even. Trillingen? Was dat nou een goed teken of een slecht teken? Zand werd weggeblazen door een warme adem die de Tsunomon eerder verwarmde dan afkoelde. Hij wou nét iets zeggen tegen de Digimon, toen twee stevige kaken hem vastgrepen. Hij werd moeiteloos uit het zand gelift door een Digimon die ‘Dorulumon’ heette. De Dorulumon sprintte weg. Tsunomon wou schreeuwen, om hulp roepen. Eindelijk zou hij dan verder kunnen met zijn zoektocht naar het einde van de woestijn, of naar wat water. Maar nee, de Dorulumon moest hem zo nodig bijten. Hij kneep de mond van Tsunomon bij elkaar, zodat hij met een zoenende mond - wat behoorlijk pijn deed - moest wachten tot hij uit de bek zou rollen. Hij voelde de warme adem nog steeds over hem heen glijden. Dit ging steeds sneller, maar ook korter. Door de bewegingen en de manier van ademen besefte Tsunomon dat de Dorulumon aan het rennen was. Ergens was dat ook wel goed. Het zou heel goed kunnen dat de Dorulumon goede intenties had en Tsunomon dus naar een drinkplaats wou brengen. Aan de andere kant was dit een gemakkelijke manier om iemand dood te maken in de woestijn. Misschien wou de Dorulumon hem opeten, en dus maakte hij hem oververhit. Tsunomon hoopte van niet. Hij kon zelfs geen aanval doen. Dat was het nadeel aan een In-Training Digimon. Je had maar één aanval, een zwakke nog wel en die kon een andere Digimon eigenlijk niet eens vewonden. Als het een In-Training of een Fresh level Digimon was dan was er nog een kans tot verwonding.

De Dorulumon struikelde, zodat hij zijn bek opende. Tsunomon rolde eruit, waarna hij haastig weg sprong. De Dorulumon wou hem nog pakken, maar werd aangevallen door een kwade tweede Dorulumon. Grijnzend sprong de Tsunomon weg, maar dit was nog niet het einde. Die zou pas komen als hij uit deze woestijn kwam en zo te zien zou dat nog lang duren. Vaagjes hoorde hij stemmen. Tsunomon keek verbaasd op, voor zover hij dat kon. Wat waren dat? Hij sprong in de richting van het geluid. Daar zag hij van een afstandje een Dorimon en een mens. Wacht even. Zag hij nou een mens? Dat was al de derde! Niet dat hij het erg vond, maar het was bijzonder dat er veel mensen in het gebied kwamen. Zou een bepaald programma hun creëren? Ja, dat zou wel de reden zijn. Een logischere reden kon er niet zijn. Nee. Dat kon niet. Hij maakte wat sprongetjes naar de twee. “Hoi!” begroette hij de twee opgewekt, wat vreemd was. Hij was lichtelijk nat door wat kwijl en had een bijna-dood ervaring, maar toch kreeg hij het voor elkaar om vriendelijk te doen. Het zou ook wel. Deze twee moesten zich er niet mee bemoeien, tenzij de Dorulumon terug zou komen. Tsunomon zou hem niet kunnen aanvallen, maar de Dorimon ook niet. Hij keek naar de Digivice die het mens in haar hand had. Hij glimlachte vaagjes, maar zou niet zeggen wat het is. Misschien had de Dorimon het al verteld, of wist de tamer wat het was, maar beide leken sterk. Toch was het niet uitgesloten. Hij keek nog een keer naar de Dorimon, maar nam wat afstand, zodat hij naar beide kon kijken. Anders moest hij ver omhoog kijken naar het mens, en dat was niet de bedoeling. Hij voelde zich dan nog kleiner dan hij nu al was.

'Kom maar mee...' Had de blauwe blob gezegd. Nathan had geknikt en braaf achter de blauwe en de groene blob gelopen. Het duurde even voordat ze in de Task Desert aankwamen. ''Hier mag je alle vragen stellen,'' zei de blauwe blob uiteindelijk. Hij draaide zich om en keek Nathan aan. ''Waarom moesten we van het bos helemaal hier naartoe komen, alleen om vragen te stellen?'' Nathan zag hier de nut niet van in, in de woestijn zou hij alleen maar meer moe worden. ''Want hier zijn weinig Digimon die je aanvallen, in het bos zitten er veel meer!'' zei Sting, de groene blob. ''Wat is een Digimon?'' Nathan keek ze droog aan. ''Je kunt ons Digimon als mensen vergelijken, we zien er allemaal anders uit maar we zijn allemaal Digimon.. al zijn er wel een paar digimon soorten die op elkaar lijken.. misschien kun je ons beter als dieren vergelijken!'' zei Fang. ''Al zijn wij geen dieren. We kunnen allemaal iets wat normale dieren niet kunnen, praten. Ook kunnen de meeste van ons aanvallen gebruiken,'' legde de groene blob uit. Nathan knikte droog, hoe kon dit gebeuren?

''Zijn er hier nog andere mensen? Dan kan ik vragen hoe ik hier weg kan komen..'' Nathan keek de Digimon even aan. ''In Sunshine City zijn er wel veel,'' zei Sting. ''Dan ga ik daar naartoe.'' Nathan pakte zijn tas op, waar nog een paar boterhammen en wat drinken in zat die hij niet op school had opgegeten en opgedronken, en liep een richting op. ''Wacht, je moet ons meenemen!'' riepen beide Sting en Fang in koor. ''Waarom zou ik?'' vroeg Nathan. ''Jij weet niet waar Sunshine City is en je kan jezelf niet zelf verdedigen tegen andere Digimon.'' Nathan draaide zich even om om naar de twee Digimon te kijken. ''Ik kan het vragen aan andere Digimon, en ik denk dat ik me beter zelf kan verdedigen.. zijn jullie niet wat. klein?'' Fang keek even beledigd naar Nathan. ''We kunnen Digivolven hoor..'' mompelde hij ''En dat is?'Op precies dat moment riep Sting wat : ''Ik zie een mens!'' Nathan keek de richting op, een blond meisjes met ook twee van de monstertjes. Een was oranje met een hoorn en de andere was paars, al leken die wat groter dan zijn twee blobjes. ''We gaan er naar toe..'' Het duurde maar enkele seconde voordat Nathan voor Tsunomon en Satori stond. ''Weten jullie hoe we hier weg kunnen komen?'' vroeg hij gelijk.

Fronsend van frustratie, keek Satori naar de vreemde machine die ze in haar hand had. Wat was het? En belangrijker, waarom was het plotseling voor haar verschenen? Ze tikte een paar keer met haar vingers op het beeldscherm. Geen reactie. Ze schudde een paar keer met de machine. Wél een reactie. Het scherm begon te gloeien, en er verscheen iets op dat verdacht veel op een kaart leek. Wacht, was dit ding een vreemd nieuw soort navigator? Dan was die grote stip in het midden zeker haar positie… Het enige was miste, was de naam van het gebied. Hoe moest ze ooit te weten komen waar ze naartoe moest met zo’n vreemde kaart? Haar vingers gleden over het apparaatje heen, tot ze eindelijk iets vond dat verdacht veel op knoppen leken. “En.. dit…?” mompelde ze. Ze drukte de meest rechtse knop in, en het scherm veranderde weer. Een klein plaatje van de Dorimon was zichtbaar, samen met wat informatie. “Eh…?” zei ze verbaasd. “Dat! Dat! Dat!” riep de kleine Dorimon. Vanuit haar ooghoeken keek Satori naar het paarse beest. “Wat?” vroeg ze. “Dat! Digi..vies!” bracht hij uit. Digi.. vies? Het zou een stuk handiger zijn als zijn uitspraak iets beter was. “Een… Digivies..” herhaalde Satori. Dorimon knikte, en grijnsde van trots. Dorimon snoof vervolgens, en draaide zich weg van Satori. Ze volgde zijn blik, en zag een vreemd gehoord iets naar hun toe stuiteren. Wat… was dat…? Een paars beest was al vreemd genoeg. Maar een stuiterend beest met een hoorn? Waar sloeg dat nou weer op? “Hoi!” hoorde ze van het stuiterende beest afkomen. Wacht, dat ding praatte dus ook al? Het moest niet veel gekker worden… Vragend keek Satori naar het gehoornde beest. “Wat… ben jij?” vroeg ze. ''Weten jullie hoe we hier weg kunnen komen?'' Hoorde Satori achter zich. Ze draaide zich geschrokken om. Welk beest had haar deze keer beslopen? Ze knipperde een paar keer met haar ogen. Een… mens? Waren er dan ook mensen op deze vreemde plek. “Als ik dat wist, zou ik hier nu niet zijn,” antwoordde ze. Het liefst had ze nu thuis gezeten. Ze zou desnoods met alle liefde van de wereld haar huiswerk maken, als ze weg kon van deze vreemde plek. “Jij bent een mens… toch?” vroeg ze twijfelend. Als hij een mens was, zou hij haar misschien kunnen vertellen waar ze precies was. Haar blik viel op de twee vreemde dingen die hij bij zich had. Waren dat al net zulke beesten als Dorimon?

'Als ik dat wist, zou ik hier nu niet zijn,' antwoordde het meisje. 'Jij bent een mens… toch?' vroeg ze nu twijfelend. ''Ja,'' antwoorde Hanthan kort waarna hij weer naar Sting en Fang keek. Dan moesten ze maar naar Sunshine City. ''Okeey Blobjes, waar is die Sunshine City ding.'' Hij draaide zich om en liep een paar stappen richting de blobben. ''We zijn geen blobben.. we zijn Digimon!'' zei Fang beledigd. Dit hadden ze hem al verteld. ''Okeey, Digimon, waar is Sunshine City?'' zei Nathan nu. ''Die kant op!'' riepen beide Digimon. Eentje wees in de richting van het westen terwijl de andere naar het oosten wees. ''Ik bedoel, die kant!'' zeiden beide Digimon weer. Ze veranderde van richting maar waren het nog steeds niet met elkaar eens. ''Wat is het nou?'' mompelde Nathan kijkend naar de twee Digimon. ''Geen idee, we zijn geboren op het moment dat jij hier bent gekomen,'' zei Sting. ''Daar heb ik veel aan..'' Hij keek even om naar het meisje dat er nog stond. ''Doei..'' Hij moest zo snel mogelijk Sunshine City vinden.
''Wacht ik heb een Idee!'' riep Fang uit. ''Misschien kan de Gaia Origin je helpen!'' riep Fang uit. ''Ze zeggen dat de Gaia Origin al bestond voordat de Digimon Wereld bestond, misschien kunnen ze een poort openen naar de mensen wereld!'' Nathan keek ze even droog aan. ''Je zei toch dat je pas geboren was, hoe weet je dat dan?'' mompelde Nathan droog. ''Ehh, je vroeg ook niet hoe ik wist dat we Digimon waren,'' zei Fang droog. ''Maar het is wel waar,'' zei Sting hierna. ''Okeey, hoe kom ik dan bij die Gaia Origin?'' mompelde Nathan droog. ''Gewoon.. lopend..'' antwoordde Sting droogjes. ''Hoe denk je anders,'' zei hij snel daarna. ''Ligt het aan mij of zijn mensen dom.'' Sting keek even naar Fang. ''Je moet uitgedaagd worden door hun, maar ze dagen alleen de sterkste Tamers uit.. dus je moet trainen.. met ons!'' legde Fang uit. ''Dus ik moet blijven.. Hmpf..'' Nathan draaide even weer om naar het meisje, misschien had zij wel een sterke Digimon, dan moest hij alleen maar met haar mee naar de Gaia Origin ofzo en waren ze klaar. HIj liep weer terug naar het meisje en glimlachte droog. ''Heb jij andere eh.. Digimon dan die 2?'' Hij wees even naar de paarse beestje en de hele beestje met een hoorn.

~ Eigenlijk wachtte ik op Tsunomon.. ~

“Wat.. ben jij?” was de reactie van het mens. Tsunomon keek haar aan. Óf ze had nog nooit een Tsunomon gezien, of ze was nieuw op deze wereld. Hij gokte die laatste. “Ik ben Tsunomon,” begon Tsunomon met een zwakke glimlach. Hij schudde wat zand van zich af dat aan hem kleefde. “Mijn soort is ook een Tsunomon, maar wij zijn allemaal Digimon. Ook jouw Dorimon,” grinnikte hij zachtjes. Hij wist niet zeker of de Dorimon dit ook al had gezegd, maar het was wel handig om het te zeggen, in het geval dat ze nog niet wist hoe deze wereld in elkaar zat. ''Weten jullie hoe we hier weg kunnen komen?'' Verbaasd keek Tsunomon op. Of nee, hij keek in ieder geval anders dan hiervoor. Een tweede mens kwam aanlopen. Deze zag er weliswaar iets anders uit dan het mens dat hij hier eerst had ontmoet, toch wist hij dat zij dezelfde soort waren. “Als ik dat wist, zou ik hier nu niet zijn,” was het antwoord van het mens die hij eerst had gezien. Tsunomon zou eigenlijk de namen moeten weten van iedereen hier, dan zou het makkelijker voor hem zijn om met anderen te praten. Maar omdat hij verwachtte dat de anderen eerst wouden weten waar ze waren, besloot hij dat het niet zo handig was om te vragen naar namen. “Jij bent een mens… toch?” vroeg het meisje. Meisje, zo noemden ze mensen die op haar leken, had Tsunomon gehoord. Hij keek naar het andere mens. Die noemden ze jongen, als het goed was. Hij verwachtte niet dat ze daadwerkelijk zo heetten, dat zou dan wel vreemd zijn. “Ja,” was de simpele reactie van de jongen die Tsunomon opving. De jongen draaide zich om. ''Okeey blobjes, waar is die Sunshine City ding?'' vroeg hij vervolgens aan zijn Digimon. Blobjes nog wel. Hij wist duidelijk niet hoe ze heetten, of hij was nieuw hier en nog niet gewend aan de namen. Tsunomon wou wat zeggen, maar hield zich in. ''We zijn geen blobben, we zijn Digimon!'' riep een van de Digimon uit. Waarschijnlijk de Chibomon, maar dat wist Tsunomon niet zeker. ''Okeey, Digimon, waar is Sunshine City?'' Op deze vraag antwoordden de Digimon door een richting op te kijken. Ze keken alleen een andere kant op. Toen ze zichzelf herstelden keken ze elkaar weer aan. Als Tsunomon nu gedigivolved was, dan hij hij nu met zijn hand tegen zijn hoofd geslagen. Hij sloot zijn ogen. Daar had je veel aan, zulke Digimon. Nu wist hij zelf niet precies waar hij was, maar hij wist wel de weg als hij niet in de woestijn was. Ironisch, nét op de plekken waar je het nodig bent wist je niet waar je heen kan. De jongen liep weg met zijn twee Digimon. Tsunomon opende zijn ogen weer toen hij het geluid opving. Fijn, nu was hij alleen, samen met het meisje en haar Dorimon. Niet dat hij dat zeer erg vond, maar het was wel jammer. Met z’n allen konden ze veel sneller de weg terugvinden. Maar dat was alleen Tsunomon’s mening. De meesten zouden ook niet luisteren naar een Tsunomon. Kon hij nou maar digivolven. ''Heb jij andere.. Eh.. Digimon dan die twee?'' De stem wekte de Tsunomon uit zijn gedachten. Ergens kreeg hij een gevoel dat de jongen naar sterke Digimon zocht. Als dat zo was, dan kon hij digivolven. Maar een Rookie level Digimon was misschien niet sterk genoeg. En sowieso hoorde hij niet bij het meisje en de jongen vroeg het aan het meisje. Om een gekke reden draaide Tsunomon zich om, waar hij een Dorulumon opmerkte. Hij vloekte in zichzelf. “We hebben een klein probleempje,” mompelde Tsunomon, maar toch verstaanbaar. Hij trachtte te digivolven, maar het lukte niet. Hij deed hierom zijn Bubble Blow, die tegen de snuit van de Dorulumon ketste. Deze gromde kwaad toen hij de bel voelde knappen. “Drill Buster,” snoof hij, waarna hij de hoorn op zijn kop liet draaien. Hij schoot deze op de Tsunomon af, die de aanval nog maar net kon ontwijken. De hoorn schaafde zijn eigen hoorn een beetje. Eigenlijk was het vreemd dat de Dorulumon hem niet gewoon oppakte en meenam. Maar daar zou hij vast zijn eigen redenen voor hebben.

(Srry, ik was bezig met een post, maar ook met een spelletje en huiswerk etc. Dus ik had geen tijd ervoor om die post verder af te maken.. =o)

“Ik ben Tsunomon,” zei de Tsunomon. Satori keek hem vragend aan. “Mijn soort is ook een Tsunomon, maar wij zijn allemaal Digimon. Ook jouw Dorimon,” legde hij uit. Satori fronste lichtjes. Digimon. Dus dat was de naam van de vreemde beesten. Ze knikte alsof ze het begreep. Er was iets vreemd over hoe de Tsunomon over Dorimon had gepraat. Joúw Dorimon. Alsof het haar bezit was. Vanuit haar ooghoeken keek Satori naar de paarse Digimon, die al kwispelend met zijn korte staartje rondjes om haar heen rende. Ze moest maar niet te lang naar hem blijven kijken. Straks werd ze nog duizelig, ofzo. ''Doei..'' hoorde ze de jongen mompelen. Ze keek kort naar hem, voordat ze haar interesse weer verloor. Hij had ook twee van die wezens bij zich, dat wel. Maar als hij verdwaald was, wat had ze dan aan hem? Als ze de weg terug wilde vinden, had ze iemand nodig die wél wist waar ze waren. Geïrriteerd door de kleien Digimon die rondjes om haar heen rende, leunde ze met een soepele beweging voorover, greep ze de Dorimon aan zijn rug vast, en tilde ze hem op. “Je maakt me duizelig, gek beest…” zei ze. Zonder er werkelijk een reden voor te hebben, grijnsde ze lichtjes. Hoe kwam die Digimon toch aan zo absurd veel energie? Vragend keek Satori op van haar Digimon, toen de jongen weer terug kwam lopen. ''Heb jij andere eh.. Digimon dan die 2?'' Vroeg hij. Heb. Alweer zoiets. Was dit kleine wezen dan echt haar eigendom? Misschien zou ze hem wel moeten gaan beshouwen alsof het een of ander huisdier was. Een paarse gekleurde, mensen in hun hoofd bijtende, met veel te veel energie begunstigde puppy. Yeah, right. Dat geloofde ze zelf niet eens. Satori keek weer naar de jongen. “Tot nu toe is dit de enige… Digimon.. die mijn hoofd heeft afgelebberd. Dus… ik denk dat dit mijn enige is?” Gokte ze. Opnieuw keek ze naar de Dorimon. Hij was ergens best wel schattig… als hij niet probeerde om haar hoofd op te eten. “We hebben een klein probleempje,” hoorde Satori de Tsunomon mompelen. Ze keek naar de gehoornde Digimon, om tot de ontdekking te komen dat er een vreemd, wit met oranje gekleurd leeuwachtig beest, correctie, Digimon, hen was benaderd. Voor zover Satori kon zien, leek hij niet echt blij te zijn met hun aanwezigheid. “W-wat is dat ding?” stamelde ze. Behoedzaam zette ze een paar passen achteruit. De Tsunomon had dat blijkbaar allang opgemerkt, en was daarom in de aanval gegaan, door een grote bel op de andere Digimon af te vuren. Een bel. Ja, dat zag er echt gevaarlijk uit… Deze raakte de andere Digimon tegen zijn snuit, met als reactie dat de Tsunomon een hoorn op zich af kreeg geschoten. Ze voelde wat gespartel tussen haar handen, en keek met een vreemde kop naar Dorimon. Hij wilde weg van die andere Digimon, natuurlijk… Ze zette hem op de grond neer, zodat hij weg kon rennen. Maar, in plaats van dat te doen, rende hij half spartelend naar de Tsunomon toe. Wat was hij van plan? “Metal Drop!” snoof de paarse Digimon, en hij vuurde vervolgens een metalen bal af. Het leek Satori dat een metalen bal effectiever zou zijn dan een luchtbel, maar niets was minder waar. De bal ketste tegen de vreemde Digimon aan, en viel met een doffe dreun op de grond.

'Tot nu toe is dit de enige… Digimon.. die mijn hoofd heeft afgelebberd. Dus… ik denk dat dit mijn enige is?' Gokte het meisje. ''Hoofd afgeleberd?'' Waarom vroeg hij het nog? Nathan wou niet eens weten wat er gebeurd was. ''Dan ga ik denk ik.. weer.'' Hij keek zijn twee blobben weer aan en wou net weglopen toen de Tsunomon wat mompelde. 'We hebben een klein probleempje.'' Nathan keek even naar de hond achtige Digimon. Deze had net als Tsunomon een hoorn op zijn kop, maar was veel groter dan de andere Digimon. ''Kewl..'' mompelde Nathan droogjes. Deze Digimon leek wel sterk! Al leek hij niet echt vriendelijk genoeg om te helpen. Integendeel, hij viel ze aan. De Tsunomon was in verdedeging gegaan. Hij vuurde een grote bel af richting de Dorulumon. De bel kwam tegen de snuit van de Dorulumon. De bel knapte en leek niet veel te doen tegen de grotere Digimon. De Digimon werd alleen maar bozer en ging weer in de aanval. Hij riep de naam van zijn aanval uit en vuurde deze richting de Tsunomon. De Tsunomon kon nog maar net ontwijken. De Dorimon van het meisje ging ook in de aanval, de aanval van haar digimon leek wat gevaarlijker dan die van de andere digimon. Dit was een metale bal. ''Zullen wij ook helpen?'' Fang keek even naar Nathan. ''Het lijkt me niet slim, deze digimon is minstens drie keer groter dan jullie..'' Nathan nam even de tijd om de Digimon te vergelijken. ''Misschien zelfs vier keer en ze hebben niet om hulp gevraagd dus we hebben geen reden om ze te helpen,'' zei hij daarna droog. ''Nou.. we zijn in de meerderheid dus er is kans dat we winnen, en als we daarna zijn data een beetje opslokken kunnen we sterker en groter worden!'' riep Sting, de groene blob. Nathan probeerde even in te beelden hoe een grotere groene en blauwe blob er uit zouden zien al lukte dit niet. ''Oke, val maar aan, ofzo..'' De twee blobben stuiterde naar voren en keken de Dorulumon even aan. Deze stond net op van de grond. Hij gromde luid en keek de Digimon aan, het was vier tegen één. ''Bubble Blow!'' riepen beide Fang en Sting in koor. Ze opende hun monden zodat er kleine roze bubbeletjes richting de Dorulumon schotten. De meeste brak de Dorulumon simpel met zijn hoorn terwijl de andere hem raakte. Het was logisch dat het niet veel deed, wat kon een Fresh Digimon nou tegen een Rookie (denk ik) digimon beginnen?

De Dorimon van het meisje ging zelf ook in de aanval door een Metal Drop te doen. Evenals zijn Bubble Blow had deze aanval niet heel veel effect. Misschien omdat ze nog In-Training level Digimon waren? Tsunomon fronste even. Hij kon niet meteen Digivolven, maar hij wou wel zijn best doen om de Dorulumon weg te krijgen. Hij kon alleen maar zijn Bubble Blow en zijn hoorn als tegenaanval inzetten. Zij waren weliswaar met z’n vieren, maar ze waren met twee In-Training level Digimon en twee Fresh level Digimon. Als hij, de Dorimon of één van de twee Fresh level Digimon zou Digivolven, zou hij hun kansen hoger inschatten dan nu. De Dorulumon was duidelijk sterker. Hij zag hem als een Champion level Digimon, al was dit niet zeker omdat hij alleen maar kon Xros digivolven. Dit was iets nieuws in de digitale wereld. Waarschijnlijk kon Tsunomon het niet. Het slijpende geluid van een hoorn die langs de zijne ging liet hem opschrikken. Waarom lette hij nou niet goed op? Hij kon wel dood geweest zijn! Hij kon in sommige gevallen nog wel herboren worden, dat wel, maar het was fijner om te weten dat hij nog door kon leven. Hij snoof kort bij de gedachte hieraan. “Bubble Blow,” bromde Tsunomon, waarna hij een paar bellen op de Dorulumon af schoot. Deze had de aanval niet verwacht. Niet dat dat zo erg was, de bellen deden hem toch weinig. Evenals de bellen van de Leafmon en Chibomon die even later volgden. Ze waren wel in de meerderheid, maar waren wel veel zwakker dan de Dorulumon. Misschien zat deze Digimon ergens tussen Rookie en Champion in.
De Dorulumon bewoog kwaad zijn staart. “Drill Buster,” kondigde hij zijn aanval aan, waarna zijn hoorn begon te draaien. Niet naar Tsunomon, maar naar de Dorimon. Toen hij zijn hoorn afschoot, leek het allemaal verloren. De Dorimon zou zeker geraakt worden. De precisie van de aanval was zeer hoog, en de Dorulumon was sterker dan de Dorimon. Tsunomon slikte, waarna hij zijn ogen sloot. “Digivolve!” riep hij uit, waarna hij wit begon te gloeien. Hij werd groter, en veranderde van vorm. Al snel verdween de gloed, maar toen was hij geen Tsunomon meer. Nee, een Gabumon. “Blue Blaster!” klonk het, gevolgd door een lange, blauwe vlam die de hoorn gedeeltelijk verbrandde en van koers deed veranderen. Een zwarte, verbrandde, stompe staaf was het resultaat van de eerst zo beangstigende aanval. Zo was de aanval tenminste in Gabumon’s ogen. Hij gromde zachtjes. De Dorulumon stapte achteruit, met zijn staart losjes in de lucht hangend en de Gabumon strak aankijkend. Dat trok Gabumon niet zo veel aan. Hijzelf deed weer een Blue Blaster, uit het niets, zodat het onverwacht kwam voor de Dorulumon. Het kwam inderdaad onverwacht: De Blue Blaster raakte de Dorulumon, die wat achteruit schoof in het losse, warme zand. Zijn vacht warmde Gabumon op, maar hij wou proberen om de anderen te helpen. Daarom was hij gedigivolved. Omdat hij wou helpen.

Ook de twee Digimon van de jongen waren nu in de aanval gegaan. Satori fronste. Hoe wilde vier van die kleine schepsels ooit winnen van zo’n groot beest? Dat was onmogelijk, of niet soms? “Drill Buster!” riep de grote Digimon, om vervolgens zijn hoorn op de kleine Dorimon af te vuren. “K-kleine! Pas op!” riep Satori, alhoewel het waarschijnlijk niet veel nut zou hebben. De kleine Dorimon, die geen partij was voor de hoorn, bleef als verstijfd op zijn plek staan. “Digivolve!” riep de gehoornde Digimon, voordat hij wit kleurde, en van vorm veranderde. Digivolve? Wat was dat nou weer? “Kgg..” Satori balde haar handen tot vuisten, en ze klemde haar kaken op elkaar. Wat had die Digimon tegen hen? Ze hadden toch niks verkeerd gedaan? Verbaasd keek Satori naar de groter geworden gehoornde Tsunomon. Digivolven. Ook wel, van vorm veranderen? “Blue Blaster!” riep deze. De Digimon vuurde een blauwe vlam af, die de hoorn verpulverde. Blijkbaar was van vorm veranderen niet het enige effect van Digivolven; je kreeg er ook meer kracht door. Zou Dorimon dat ook kunnen?

Zelfs nu de Tsunomon gedigivolved was, zou hij nog lang niet genoeg kracht hebben om de andere Digimon te verslaan, besefte Satori. Bovendien zou het ronduit gemeen zijn om hem in zijn eentje te laten vechten. Zou er een manier zijn op Dorimon ook te laten Digivolven? Instinctief greep Satori het vreemde mobieltje vast. Er zou vast wel meer op staan dan alleen een kaart van het gebied, of niet soms? Wanhopig begon ze op de vreemde knoppen te drukken. Er moest meer op staan. Punt uit. “Kom op.. kom op.. kom op…!” siste ze, steeds meer gefrustreerd door het feit dat het vreemde mobieltje niet meewerkte. Voor de zoveelste keer drukte ze op een knopje, met als resultaat dat er een knetterend geluid vanaf kwam, en dat het scherm begon te gloeien. Fijn, ze had het kapot gemaakt. Typisch iets voor haar om te doen. “D-digivolve!” hoorde ze de kleine Dorimon zeggen. Verbaasd keek ze naar de Digimon, die nu ook begon te gloeien, en langzaam van vorm begon te veranderen. Wacht. Ze had het vreemde ding niet kapot gemaakt?

Het gloeien stopte, zodat de nieuwe vorm van Dorimon zichtbaar werd. Een prachtig paars gekleurde eekhoorn, met vleugels die al even zwart waren als zijn glimmende klauwen, en zijn door het vele licht klein geworden pupillen. De Digimon grijnsde lichtjes, en trippelde naar de Gabumon toe. “Bedankt voor het redden, Gabumon,” zei hij, opzij kijkend naar de Digimon. Wacht, Gabumon? Was dat monster geen Tsunomon? Of betekende dat zogenaamde Digivolven soms ook dat ze van naam veranderden? De paarse Digimon keek weer naar de Dorulumon. “Metal Cannon!” riep hij, om vervolgens metalen ballen uit zijn bek af te schieten. Metalen ballen die sneller gingen dan in zijn vorige vorm, en die groter waren. Maar zelfs met twee iets grotere Digimon… zou dat genoeg zijn om de Dorulumon te verslaan?

'Digivolve!' riep de hele bol met een hoorn op zijn hoofd. Nathan keek raar op, de kleine blob begon wit te gloeien en groter te worden voordat er een witte digimon stond met blauwe strepen en een gele hoorn. Verder had hij nog vier handen, als je het zo kon noemen en twee benen. Hoe kon de blob veranderd zijn? Eerst had het geen handen en nu had het er opeens vier. En het was ook veel groter! 'Blue Blaster!' hoorde je de wit, blauwe monster met een gele hoorn zeggen. Een blauwe vuur straal schoot naar de hoorn toe zodat deze van richting veranderde. Dus de grotere monster kon nu vuur spuwen. Nathan keek even naar zijn twee bloben. Ze zeiden net dat ze groter konden worden als ze meer zouden trainen, bedoelde ze daarmee dat ze zouden Digivolven? Nog een blauwe vlam, nee Blue Blaster vloog naar de Dorulumon toe. Dit keer leek hij de aanval wel op te merken. ''Dit is onze kans om aan te vallen, blobben.'' Hij keek de twee bobben die hij had aan. De twee knikte en sprongen de kant van de Dorulumon op maar stopte toen ze merkte dat ook Dorimon digivolvde.

'D-digivolve!' hoorde je ook deze paarse varkentje zeggen. Ook deze paarse varkentje begon te gloeien en groter te worden zodat op de plek van dit paarse varkentje een draakje stond. Hij was nog steeds paars zoals Dorimon was en was niet van kleur veranderd zoals Tsunomon. Hij had kleine vleugeltjes aangegroeid en had klauwen gekregen. 'Metal Cannon!' riep deze paarse draak uit. Hij opende zijn mond en schoot grote metalen ballen af naar de Dorulumon. Zijn twee blobben waren al kleiner dan Tsunomon en Dorumon, en nu waren ze nog groter! Waarom konden zijn blobben niet groter worden? Hij keek zijn Digivice even aan. Het had vast hiermee te maken. Hij zag het meisje op de apparaat drukken toen de Dorimon veranderde. Ook hij begon op verschillende knoppen te drukken, maar jammer genoeg gebeurde er bij hem niks.

''Als dat niet werkt, val maar aan!'' mompelde hij. De twee blobben knikte en stuiterde zo snel mogelijk in de richting van de Dorulumon. De Dorulumon keek geïrriteerd naar Leaf en Chibomon. Zulke kleine Digimon konden niks tegen hem beginnen. Zijn staart hoorn begon te draaien zodat er een tornado verscheen die beide blobben opslokte. ''Neeh!'' hoorde je de blobben luid roepen. Ze werden uit uit de tornado geschoten. Eentje ving de Dorulumon op met zijn mond om hem vervolgens met zijn tanden te doorboren. De Chibimon schreeuwde het uit en niet veel later ging hij op in data die de Dorulumon absorbeerde. Met Leafmon deed hij precies hetzelfde. Gemeen keek hij naar beide Dorumon en Gabumon..

“D-digivolve!” klonk het achter hem. Gabumon glimlachte in zichzelf. Die stem kwam van een van de Digimon achter hem, al wist hij niet welke. De Dorulumon snoof even, waarna hij door zijn voorpoten zakte. Moest hij nu echt tegen twee Rookie Digimon vechten? Hij zou dat wel enigszins kunnen volhouden, maar toch. Het was makkelijker als ze weer zouden degeneraten, maar deze Digimon konden makkelijk hun Rookie vorm vasthouden. Fijn, dan had hij dat ook weer. Hij gromde zachtjes, waarna hij weer rechtop ging staan. De Dorumon ging naast Gabumon staan. Een Dorumon, dus het was de Dorimon die gedigivolved was. Maar hoe wist het meisje dat voor elkaar te krijgen? Of was hij uit zichzelf gedigivolved? Het zou ook wel. “Bedankt voor het redden, Gabumon,” bedankte de Dorumon hem. Gabumon glimlachte flauwtjes. “Graag gedaan, Dorumon,” reageerde hij, waarna hij zijn blik op de Dorulumon vestigde. Deze begon met zijn hoorn te draaien. Kon hij nou echt geen andere aanvallen dan die Drill Buster? De Dorumon viel aan met een Metal Cannon. Gabumon kreeg een idee. Als hij nou ervoor zorgde dat die metaaldeeltjes heet werden, en dat de Dorulumon dus verbrandingen opliep? Dat was het laatste wat je wou in een woestijn. “Blue Blaster!” riep hij na even denken uit, waarna hij zijn blauwe vlam op de Metal Cannon van de Dorumon richtte. Deze begonnen vlam te vatten, maar verbrandden niet. De vuurballetjes ketsten tegen de Dorulumon, die uit schrik en pijn zijn Drill Buster lanceerde. Hij schoot echter hoog de lucht in, in plaats van naar het groepje. Gabumon grinnikte even. Dat moest pijn doen, moest hij toegeven. Maar het was wel zijn eigen schuld. Want de Dorulumon was het gevecht gestart. Niet de Dorumon, de Chibomon, de Leafmon of hij. Dorulumon. Dáár was het mee begonnen.

Wat daarna gebeurde met de Digimon van de jongen, had Gabumon nooit willen zien. Ze werden opgezogen door een Dorulu Tornado. Hij kon hun horen schreeuwen, helaas. Hij wou net een aanval doen, toen hij besefte dat hij zo één van de twee Digimon kon raken. De Dorulumon vermoordde eerst de Chibomon door hem te grijpen met zijn sterke kaken. Met die sterke kaken doorboorde hij de Digimon, die in data opging. Bij de Leafmon was het niet anders. Ook hij onderging hetzelfde lot. Gabumon haalde zijn poot voor zijn ogen weg, die hij inmiddels voor zijn ogen had gedaan. Dit vond hij ergens wel te ver gaan. Natuurlijk was het zo dat Fresh Digimon niks tegen een Digimon als een Dorulumon konden beginnen. Maar om ze nou zo erg toe te takelen..? Ze hadden helemaal niks gedaan, op een Bubble Blow na! Gabumon gromde kwaad. Hij had gehoopt dat hij nu meteen een Garurumon kon worden, maar daar had hij de kracht niet voor, mocht hij na het degeneraten weer een Gabumon willen worden. “Jij,” siste hij kwaad naar de Dorulumon, die hem enkel droog aankeek. Meteen vloog er een Blue Blaster naar de Dorulumon, die sterker leek dan de vorige. De Dorulumon had hem niet kunnen ontwijken. Hij brulde het uit, door de Blue Blaster werden zijn verbrandingen ernstiger en in de woestijn was dat het laatste wat je wou. Vlug rende de Dorulumon weg, om enige toekomstige verbrandingen te voorkomen. Gabumon hijgde. Zowel door zijn aanval als zijn warme vacht raakte hij uitgeput, maar hij wou zijn vacht zeker niet af doen. Enkel als hij ergens was waar hij zeker weten niet gezien zou worden. Hij draaide zich om, naar de Dorumon, het meisje en de jongen kijkend. Hij wist niet waar ze nu aan dachten, maar misschien vond de jongen het wel jammer dat hij zijn Digimon kwijt was geraakt. Misschien was het meisje blij dat haar Dorumon was gedigivolved. Gabumon kon alleen maar gokken naar hun gedachten, maar echt gedachten lezen zou hij nooit kunnen. Ergens zou hij dat ook nooit willen.

Zachtjes beet Satori op haar onderlip. Die Digimon had zojuist de twee kleine Digimon die bij de jongen waren… vermoord? Jezus, in wat voor een wereld was ze wel niet beland? Je werd zonder reden aangevallen, om vervolgens zonder reden vermoord te worden? “Lafaard…” fluisterde Satori toen de Digimon was weggerend. Hij had verwondingen, nou en? Hij had die twee kleine Digimon niet mogen vermoorden. Dorumon kwam naar Satori toe getrippeld. Zachtjes duwde hij zijn koele neus tegen haar gebalde vuist aan. “Ze zijn… niet allemaal zo…” zei hij twijfelend. Satori ontspande haar handen, en liet een zucht horen. Natuurlijk waren niet alle Digimon zo, dat snapte zij ook wel. Anders zou Dorumon haar ook willen vermoorden. “Dorumon? Waarom ben ik hier?” vroeg ze. De eekhoornachtige Digimon keek haar twijfelend aan. “Ik.. weet het niet,” gaf hij toe. Satori sloeg haar ogen neer. Fijn, dan was ze dus niet de enige die met vragen zat. Normaal zocht ze het antwoord van haar vragen op met een zoekmachine op het internet, of las ze het in een boek. Helaas had ze op het moment geen van beide. Hoe deden mensen dat vroeger ook alweer, dat zoeken naar antwoorden? Het was niet zo dat alles gewoon aan kwam waaien in die tijd… Ze keek vragend naar de jongen. Hoe had hij het verlies van zijn reisgenoten eigenlijk ervaren? Als het haar al van slag maakte dat ze bruut waren vermoord, wat moest het hem wel niet doen? Ze glimlachte twijfelend, voordat ze weer naar de Gabumon keek. “Weet jij misschien waarom die Digimon ons aanviel?” vroeg ze. De Gabumon leek veel te weten over de wereld waar ze in was beland. Nou ja, in ieder geval meer dan haar. Dat was zeker.

De Dorulumon beet de twee kleine digimon door. Maar in plaats van bloed verscheen er data die de Dorulumon opzoog. Data? Sip keek Nathan naar de grond. Hij kende de Digimon nog maar voor een paar minuten maar hij vond het erg. Waarom wist hij niet precies. Nathan keek weer op naar de gabumon. Deze zat nogsteeds met de Dorumon tegen de Dorulumon te vechten. Nadat een blauwe vuurstraal naar de Dorulumon schoot rende deze weg. ‘’Hmpf..’’ mompelde hij. Hij keek even naar het meisje om daarna weer naar Gabumon te kijken. ‘Dorumon? Waarom ben ik hier?’ hoorde Nathan Satori aan haar Dorumon vragen. De Dorumon gaf toe dat hij er niks van wist. Nathan zuchtte weer. ‘’Ik denk dat ik maar ga naar Sunshine City, ofzo.’’ Hij draaide zich om en was klaar om weg te lopen toen hij zich wat bedacht. Hij had geen Digimon om zich te beschermen. Als er weer zo’n Digimon als Dorulumon kwam om hem aan te vallen kon hij niks doen, ook had hij geen digimon om hem de weg te wijzen naar Sunshine City. Hij draaide zich weer om met een rare glimlach op zijn gezicht. Als hij wou overleven moest hij bij hun blijven tot hij een Digimon kon vinden.

Even leek het alsof het meisje precies hetzelfde dacht als hem. Gabumon kon dat weliswaar niet bewijzen, maar de gedachte dat dat wel zo was liet hem geloven dat het wel waar was. “Lafaard,” hoorde hij op fluistertoon. De stem herkende hij als die van het meisje. Gabumon zuchtte kort. Ze had gelijk, al kon de Dorulumon door zijn verbrandingen en het rennen in de woestijn ook gemakkelijk sterven. Dan zou hij in data opgaan. Helaas hadden ze niet de kans gekregen om zijn data op te nemen, dan hoefden ze hem nooit meer te ontmoeten. Maar waarschijnlijk zou dan een andere hongerige Dorulumon zijn plaats overnemen. Het besef dat het onbegonnen werk was alle Dorulumon voor altijd uit de woestijn te houden drong diep tot hem door. “Ze zijn.. Niet allemaal zo,” hoorde hij de Dorumon twijfelachtig zeggen. Inderdaad. Als iedereen zo was als die Dorulumon, dan stonden ze hier niet meer. Het meisje vroeg nog wat, maar daar besteedde Gabumon niet al te veel aandacht aan. Het was vast ook aan de Dorumon gevraagd en niet aan hem. Nog nadenkend over de gebeurtenis, hoorde hij vaagjes een stem die langzaam tot hem doordrong. Hij wendde zijn blik naar het meisje. “Weet jij misschien waarom die Digimon ons aanviel?” Goede vraag. “Toen ik nog een Tsunomon was, was ik ook verdwaald in de woestijn. Ik weet niet zeker of het dezelfde is geweest, maar opeens had een Dorulumon mij opgepakt en meegenomen. Ik denk dat hij mijn da- ehm.. Dat hij mij wou opeten, maar dat weet ik nog niet zo zeker. Je wil ook eerder drinken dan eten in de woestijn.” Hij nam een korte adempauze. “Maar om een lang verhaal kort te maken: ik viel opeens uit de bek van de Dorulumon, die gestruikeld was. Hij ging daarna ook vechten met een andere Dorulumon. Toen kwam ik dus hier. Misschien wou hij mij, of een andere Digimon, weer meenemen, om dan hetzelfde te doen wat hij bij mij wou doen,” maakte hij zijn verhaal af. Misschien zouden ze niet begrijpen dat Digimon van data waren gemaakt, dat als ze stierven, dat ze gewoon herboren konden worden. Tenzij iemand anders je data opnam. Daarom zei hij ook dat de Dorulumon hem wou opeten, misschien snapten ze dat wel. De jongen wou inmiddels weglopen. ‘’Ik denk dat ik maar ga naar Sunshine City, ofzo,’’ had hij nog gezegd. Gabumon keek hem verbaasd na. Dat zou hij nooit overleven, zonder een Digimon aan zijn zijde. Er moest iemand met hem mee gaan. Opeens draaide de jongen zich om, met een vreemd glimlachje op zijn gezicht. Gabumon wou de jongen niet alleen laten. Maar aan de andere kant het meisje ook niet. Hij hoopte dat er nu een Digimon aan zou komen die graag bij hem wou horen. Dit was moeilijk. Hij was bereid om met de jongen mee te gaan, maar dan zou hij het meisje alleen moeten laten met haar Dorumon. Ze had weliswaar een Digimon, maar zouden ze zelf uit de woestijn komen? Als hij gewoon bij het meisje zou blijven om haar te helpen zou hij de jongen alleen moeten laten. Tenzij ze allemaal bij elkaar zouden blijven. Hij maakte een keuze, zonder ooit te hebben laten merken dat hij aan het nadenken was. “Ehm.. Ik wil anders wel met je meegaan, tot je een andere Digimon hebt,” stelde Gabumon voor, waarna hij de jongen aankeek. Hij was benieuwd naar zijn antwoord. Misschien wou hij wel gewoon als groep door de woestijn trekken, zoekend naar een uitweg. Dat leek Gabumon ook het beste.