Ijskoude Memories

''huh, waar ben ik?'' het meisje keek om zich heen. Een koude windvlaag kwam opzetten. ''Wat is dit voor plek?'' vroeg ze opnieuw, maar antwoord kreeg ze niet. Uit angst begon ze maar te lopen, hopend dat ze iemand tegen kwam. Waarom was het eigenlijk zo koud hier? Het was toch zomer? Zoekend keek ze naar opzij. Misschien was er wel iemand die hier heeft gekampeerd. Bij die gedachte stopte ze met lopen. ''Kamperen? Ja hoor, met dit weer zeker,'' zei ze dom en trok een raar gezicht. Nog voor ze weer verder wilde lopen begon het te sneeuwen. ''Lekker dan.''
Zo liep ze een paar uur rond, maar het had geen effect. Zelf was ze bijna een ijsblokje geworden, want in de tussentijd was er een sneeuwstorm geweest. Schuilen hielp niet veel tegen de kou en ze had geen jas bij zich. Opeens kon ze geen stap meer verzetten en plofte ze neer. Het was haar teveel geweest om in een T-shirt hier rond te lopen. Langzaam sloot ze haar ogen, niet wetende dat er iemand op de loer lag.
Robin zuchtte. Elke keer als ze zich iets herrinerde van vroeger was het dit stukje. Ze sloeg zichzelf op haar voorhoofd, waarom herrinerde ze zich verder niks, van wat er daarna was gebeurd. ''Wat is er met jou?'' Een bekende stem klonk naast haar. Het was Gabe, de Gabumon die altijd bij haar was. ''Huh? O, nee, niks...'' antwoorde ze een beetje afwezig. ''Je kan het me best vertellen. Ik zal er altijd voor je zijn, wat er ook gebeurt.'' Het was duidelijk dat Gabe wist dat ze loog. ''Ik probeer zelf nog te bedenken wat er is,'' zei Robin kortaf en verzonk weer diep in gedachten. Ze had echter niet door dat ze regelrecht naar de Icy Plains liep, de plek waar ze zich voor het eerst bevond in deze wereld. Gabe wilde haar tegen houden, maar ze hoorde hem niet meer. Ze had het pas door toen een koude ijswind tegen haar aanblies. Koppig liep ze door, maar Gabe bleef staan. ''Weet je zeker dat je hier wilt lopen? Je hebt niet echt dikke kleren aan.'' Robin reageerde niet. Waarom zou ze eigenlijk. Misschien kon ze wel haar geheugen terugkrijgen door naar de ''plaats delict'' te gaan. Helaas herkende ze de plek niet. Dat hield haar niet tegen, ze liep gewoon nog verder. ''Robin stop nou, het wordt steeds kouder.'' Bezorgd greep Gabe de hand van Robin. Ook hierop reageerde ze niet. ''Wat probeer je te bereiken? Hetzelfde van twee jaar geleden?'' Robin keek de Gabumon verbaasd aan. ''Wat bedoel je daarmee?'' vroeg ze aan hem. ''O, nu wil je wel luisteren!'' Gabe keek haar kwaad aan. Vervolgens zuchtte hij. ''Zoals ik het zeg.'' Daarna draaide hij zich met een ruk om en kruistte hij zijn armen over elkaar.

"Hoe zijn we hier nu weer beland?" zuchte Pedro. "Nou, we zijn bij die kruising linksaf gegaan en toen...." zei Gomamon. Maar voor hij zijn kon afmaken schreeuwde Pedro kwaad:"Ik weet hoe we hier beland zijn sukkel, dat bedoelde ik niet letterlijk!" Gomamon keek naar de grond. "Ik dacht dat jij zeker wist dat we linksaf moesten. zei Pedro geïtiteerd "Dit ziet er niet uit als een jungle." Gomamon keek Pedro voorzichtig aan en zei:"Zo komen we ook bij de zee, het duurt alleen wat langer." Er bies een koude ijswind langs en Pedro bibberde. "Het was niet de bedoeling om door deze ijswoestenij heen te lopen, ik bevries hier!" zei Pedro klappertandend. Pedro keek om zich heen, maar hij zag geen hand voor ogen. En wat hij zag was wit. De sneeuwstorm raasde maar door. "Kijk!" riep Gomamon "Ik zie helemaal niks." zei Pedro. "Ik zie een grot, daar kunnen we schuilen tot de sneeuwstorm voorbij is." zei Gomamon "Volg mij!" Gomamon liep de sneeuwstorm in en verdween. "Ik kan hem maar beter volgen, anders zit ik hier helemaal alleen." dacht Pedro. En liep ook de sneeuwstorm in. "Hoewel de vorige keer dat ik Gomamon volgde kwam ik hier." dacht Pedro, maar schudde die gedachte van zich af.
Hij liep door de sneeuwstom heen en uit het niets vercheen er opeens een grot. Gomamon ging naar binnen en Pedro volgde hem. "Hier is het een stuk warmer" zei Gomamon opgelucht terwijl hij de sneeuw uit zijn vacht schudde. Pedro keek de grot rond, jammer genoeg lag er niks waarmee hij een vuur kon maken. Pedro ging zitten en Gomamon kwam bij hem zitten. "Zo worden we ook warm" zei hij. Gomamon draaide zich om en viel in slaap. Pedro kon niet slapen, hij dacht na over hoe hij hier terecht was gekomen. Totdat hij gestoord werd door een luid gesnurk. Hij draaide zich om en keek naar Gomamon, maar hij snurkte niet. Het geluid leek uit de achterkant van de grot te komen. "Daar heb ik niet gekeken" dacht Pedro. Hij stond op en liep naar de achterkant van de grot. Het geluid leek harder te klinken. Opeens zag hij iets liggen, het was een Hyogamon. Maar hij sliep.
Pedro liep naar Gomamon toe en fluisterde:"Gomamon word wakker." Gomamon die nog half sliep antwoorde:"Wat!" Pedro stampte op de vloer en zei:"Niet zo hard, straks word die Hyogamon wakker." Maar door de trillingen die Pedro had veroorzaakt viel een van de ijspegels aan het plafond naar benenden. Een daarvan viel op Hyogamons hoofd. "Welke Hyogamon?" vroeg Gomamon slaperig. Maar voordat Pedro kon antwoorden hoorden ze een boze stem die zei:"Wie heeft mij nu weer wakker gemaakt?" Het was de Hyogamon, hij was wakker geworden en stormde op Pedro en Gomamon af. "Die Hyogamon dus." zei Pedro terwijl hij en Gomamon de grot uitrenden. Toen ze buiten kwamen zagen dat de sneeuwstorm was gaan liggen, maar ze hadden nu een kwade Hyogamon achter zich aan.

Zoals hij het zegt? Wat bedoelt hij daarmee? Twee jaar geleden.... Toen kwam ik hier terecht...... spookte het door Robin heen. Besluiteloos bleef ze staan. Wat zou ze moeten doen dan? Ze had echter niet echt lang om na te denken, want er kwam een hevige sneeuwstorm opzetten. Gabe draaide zich naar zijn temmer. ''We moeten een schuilplaats zoeken,'' zei hij beslist. Robin knikte en keek rond. Helaas kon ze niks vinden dat op een schuilplaats leek. ''Robin! Blijven lopen, niet stoppen!'' riep Gabe die een eindje verderop stond. Ze kon het blauwe wezentje nog net zien tussen al die sneeuw door. Robin wilde op hem afrennen toen plots een enorme windvlaag overwaaide. Deze was sterk genoeg om haar om te blazen en met een harde smak viel ze op de grond. ''Auw....'' zei ze nog. Gabe was verdwenen, niks kon ze nog zien. Maar Gabe had gezegd dat ze moest blijven bewegen, hij had gelijk ook anders vroor ze vast dood. Met wat moeite stond ze op. Een koude rilling ging over haar rug.
''Robin! Robin!'' riep de Gabumon, in de hoop op een reactie. Vervolgens zuchtte hij. ''Waar zit je?'' mompelde Gabe opnieuw. Zijn rode ogen staarde over de hele vlakte, maar ook hij zag alleen maar sneeuw. ''Robin!'' riep hij opnieuw, maar weer kreeg hij geen reactie. Met zijn kleine voetjes liep hij verder. Misschien kwam hij haar wel tegen op die manier.
Na een tijdje was de storm al wat gaan liggen. Helaas voor Gabe was hij zijn temmer niet tegengekomen. Verdrietig liet hij zijn hoofd hangen, zou hij haar nog wel kunnen vinden? Zuchtend hief hij zijn kop weer op. In de verte zag hij twee gedaantes rennen. Toen ze wat dichter in de buurt waren zag Gabe dat ze werden achterna gezeten door een Hyogamon. Van schrik deinsde Gabe even terug. Toen hij echter goed keek zag hij dat de twee hem bekend voorkwamen. Had hij die niet eerder gezien? ''Blue Blaster!'' mompelde Gabe en er schoot een blauw vuurtje uit zijn bek. Deze schoot recht op de Hyogamon af.
Rillend stapte Robin verder. Gelukkig voor haar was de sneeuwstorm gaan liggen, anders kwam ze nu niet verder. Er lag wat sneeuw op haar schouders, ze had geen zin gehad het ervan af te kloppen en daarbij had ze er ook de energie niet meer voor. Nu ze van haar partner was gescheiden was het eigenlijk gevaarlijk voor haar om in zo'n open veldje te lopen. Vermoeid ging ze zitten. Bevroren was ze toch al, dus wat had het voor nut om nog te blijven lopen? ''Gabe....'' fluisterde ze zacht en staarde wat voor zich uit. ''GABE!''

Pedro en Gomamon renden door het ijslandschap, maar ze konden zich nergens verstoppen voor Hyogamon. Plots bleef Gomamon staan "Ik bevecht hem." zei hij. "Dat gaat je niet lukken, je bent nog niet uitgerust van je vorige digivolve." zei Pedro. Net voordat Hyogamon Gomamon kon aanvallen, schoot er een blauwe vlam tegen Hyogamons kop aan. Deze keek in de richting waar de vlam vandaan kwam. Gomamon rende er vandoor, maar Pedro bleef staan en keek in dezelfde richting. "Staat daar nou een Gabumon, of lijkt dat maar zo?" vroeg hij zichzelf af. "Zou het die Gabumo zijn die dedigvolvede in Tsunomon?, nee, denk het niet die is waarschijnlijk nog niet op krachten." dacht hij. "Is het dan de Gabumon van Robin?, als dat zo is waar is Robin dan?" Terwijl Pedro nadacht kwam Hyogamon dichterbij. "Ice Cudgel!" riep hij. Hij miste Pedro, maar sloeg het ijs onder hem kapot zodat Pedro in het water viel. Gomamon keek om of Pedro nog achter hem aan kwam maar zag dat hij kopje onder ging. "Als ik niet snel iets doe legt hij straks het loodje." dacht Gomamon en in paniek sprong hij ook het wak in.
Pedro was nog bij bewustzijn en zijn hele leven flitste aan hem voorbij. Toen hij opeens Gomamon aan zag komen zwemmen. Hij pakte Pedro beet en zwom verder weg van het wak, omdat Hyogamon ons daar op zou wachten. Gomamon stopte een paar meter verderop met zwemmen. Hij liet Pedro los en sloeg met zijn klauwen een gat in het ijs. daar klom hij op de kant en liet Pedro liggen. "Marching Fishes!" riep Gomamon en er kwam een school vissen aanzwemmen. De vissen duwden Pedro uit het wak op de kant.
Pedro was half onderkoeld, maar hij leefde nog. Hij keek om zich heen, achter zich stond Hyogamon, die zich afvroeg waar hij en Gomamon waren gebleven.
Hij keek naar voren, achter Gomamon stond nog iemand. Het was de Gabumon. Pedro stond op en vroeg:"Gabe, ben jij het?, En waar is Robin?" Hyogamon kwam weer in de richting van Pedro en Gomamon.
"Pedro, Hyogamon komt weer deze kant op!" riep Gomamon.

Gabe schrok zich half dood toen hij Pedro in het water zag vallen. ''Blue Blaster!'' riep de Gabumon weer en weer verscheen er een blauw vlammetje. Hij probeerde de Hyogamon af te leiden, zodat Pedro veilig boven kon komen. En dat was ook zo. Vlak bij hem in de buurt verscheen Gomamon smaen met de jongen. Deze stond op en keek in de richting van Gabe. "Gabe, ben jij het?, En waar is Robin?" vroeg hij. Gabe zuchtte. ''Wist ik het maar, jullie hebben haar blijkbaar ook niet gezien....'' zei hij bedroefd. Wat als er nou iets gebeurde met zijn partner? Hij kende haar al twee jaar en dit was best een pijnlijk moment. "Pedro, Hyogamon komt weer deze kant op!" hoorde hij opeens. Gabe draaide zich om naar het wezen dat op hen af kwam gestormd. ''Maak je klaar om te rennen. Ik vuur mijn Blue Blaster op de grond onder zijn voeten af dan zakt hij door het ijs! Op dat moment gaan we rennen!'' Gabe ging klaarstaan. De Hyogamon kwam steeds korterbij terwijl Gabe het precieze moment afwachtte. ''Blue Blaster!'' riep hij uiteindelijk en vuurde de vlam opnieuw af. De aanval kwam terecht onder de voeten van het beest en inderdaad. Hij zakte door het ijs heen. Langzaam verdween Hyogamon. Terwijl dat gebeurde draaide Gabe zich om en versnelde zijn pas. Hij had geen idee wat die andere twee gingen doen, maar hij ging zijn temmer zoeken.
Robin lag ineengedoken op de grond, rillend van de kou. Ze was alles om haar heen vergeten, het enige waar ze nog aan dacht was warmte. Het liefst was ze thuis geweest. Thuis.... Hoe was het thuis ook alweer? Zouden pap en mam me missen? Zijn ze gestopt met zoeken? Bij die gedachte begon ze te snikken. Mam en pap.... Ik mis hun wel.... Ik mis de lekkere koekjes van oma.... ik mis hoe onze familie elk weekend bij elkaar zat.... Nogmaals snikte ze. Moet je mij hier nou zien liggen. Snikkend om herinneringen, snikkend om mensen die ik al een hele tijd niet heb gezien. Robin stond op. ''Wat ben ik toch een kleuter,'' zei ze tegen zichzelf. Ondanks de kou stopte ze met rillen. ''Rillen van een beetje kou.'' De sneeuw dat op haar lag klopte ze van zich af. ''Aaahh, is de voorstelling nu al voorbij?'' weerklonk er achter Robin. Geschrokken draaide ze zich om. ''Wie zei dat?'' vroeg ze terwijl haar blik ronddwaalde. ''Tss, je ziet ons zelfs niet.'' Deze stem klonk anders. Drie steenachtige wezentjes verschenen. ''Wij zijn Icemon en jij bent?'' vroeg weer een andere stem. ''Vergeet wie ze is, laten we haar gewoon ombrengen. Wat moet je met iemands naam als je die daarna toch niet meer tegenkomt?'' zei de tweede stem weer. ''Iceball Bomb!'' riep de ander weer en een enorme ijsbal kwam Robins kant op. Hiervan kon ze nog net wegspringen, maar ze belandde wel met haar gezicht in de sneeuw. ''Aah, zijn we nu al klaar?''

''Agumon, je hebt het weer voor elkaar hoor,'' zei een jongen tegen een geel draakje. ''Wat ik, jij hebt dit keer gekozen.'' Agumon kruiste zijn armen over elkaar. ''Dan had je alsnog kunnen zeggen dat we naar een ijskoude plek toegingen!'' schreeuwde de jongen. ''Achja, we zijn er nu toch,'' zei Jake er direct achteraan. ''Het is hier koud, maar wel stil. Hier kan je duidelijk nadenken. Laten we wat hout zoeken, dan kunnen we een vuurtje maken.'' Agumon knikte naar hem en ging vervolgens op zoek naar wat hout. Jake volgde hem, Agumon hoefde niet alles te doen.
Jake had al aardig veel hout gevonden. De takjes waren droog, dus het zou geen probleem zijn die aan te steken. ''Agumon, stop maar ik heb genoeg!'' riep hij. Jake en Agumon waren opgesplitst zodat ze zo meer konden vinden. ''Oké, ik kom eraan!'' kreeg hij als antwoord. Jake grijnsde. Ondanks de ruzies die hij en Agumon hadden over waar ze nu weer waren beland hadden ze een goede band gekregen. Je zou kunnen zeggen dat die ruzies er zijn om afwisseling te hebben in die vriendschap. Voor zover Jake zich kon herrineren was Agumon zijn beste maatje. Had hij eigenlijk wel vrienden in de echte wereld? Hij begon na te denken. Wacht eens.... Hij had er wel een. Maar hij was de naam vergeten.... Het enige dat hij nog wist, was dat het zijn buurmeisje was. Was zij niet opeens spoorloos verdwenen? Was dat soms de reden dat Jake hiernaartoe was gekomen? ''Wat een onzin....'' mompelde hij in zichzelf. ''Ik ben hier duidelijk niet met mijn eigen bedoelingen beland.'' In de tussentijd was Agumon al teruggekomen. ''Kom we zoeken een plekje om vuur te stoken.'' Jake knikte naar zijn partner. ''Ja, laten we dat doen....''
Met zijn handen in zijn zakken liep Jake achter Agumon aan. In één zak zat de Digivice die hij had gekregen toen hij hier was aangekomen. Het had Agumon steeds geholpen met zijn evolutie, maar had het eigenlijk nog een ander nut? Voorzichtig haalde hij het apparaatje uit zijn broekzak. Langzaam onderzocht hij het, maar er was niks bijzonders te zien. ''Hmm....'' Opeens verscheen er een wit puntje op het kleine beeldschermpje en begon de Digivice te piepen. Geschrokken liet Jake het ding bijna vallen. Daarna verscheen er nog een wit puntje. Jake liep door en merkte op dat één wit puntje bewoog. Was hij soms dat puntje? Maar als dat zo was, wie was dan die andere? Jake dacht na. Hij was wel een andere temmer tegengekomen. Was zij soms dat puntje dan? ''In dat geval....'' zei Jake. ''Agumon we gaan die kant op,'' zei Jake en wees naar links. ''Weet je het zeker?'' vroeg deze. ''Ja, heel zeker. Vertrouw me nou maar.'' Bij dit gezegd te hebben liep hij in de richting van het witte puntje.
''Aah, zijn we nu al klaar?'' hoorde hij opeens. Jake keek op en zag drie Icemon staan. Toen hij goed keek zag hij een meisje in de sneeuw liggen. Met grote ogen keek hij naar haar. Was dat dat meisje die hij tegenkwam? Maar waar is die Gabumon dan die bij haar was? ''Jake, dat zijn drie Champion Digimon. Die kan ik niet in m'n eentje aan als ze aanvallen,'' fluisterde het gele draakje. ''Het spijt me Agumon, maar je zult moeten Digivolven. Zij vielen zomaar een weerloos meisje aan, zoals ik het begrijp.'' Jake keek Agumon aan. ''Wat! Ben je gestoord!'' riep deze. De Icemon draaide zich naar hun kant. ''Sst.. Sukkel die je betn! Nu hebben ze ons gehoord,'' riep Jake tegen Agumon. ''Hoor wie het zegt, je schreeuwt zelf ook!'' Verbaasd keken de Icemon naar hun. ''Achja, het heeft nu geen zin meer, ik Digivolve wel.'' Agumon keek Jake hoopvol aan. ''Mooi zo. Agumon!'' De jongen hield de Digivice voor zich. Agumon begon wit op te lichten en te groeien. ''Agumon digivolved in..... Greymon!'' Een enorme dinosaurus stond nu voor Jake. ''Grijp ze Greymon!'' riep Jake nog naar hem. ''Nova Blast!'' Een enorme vuurbal verscheen uit Greymons bek. Deze schoot recht op de Icemon af. Jake was ondertussen naar het meisje toegerend. ''Hé, gaat het?''

Gabe zuchtte:"Wist ik het maar, jullie hebben haar blijkbaar ook niet gezien....." Hyogamon had Pedro, Gomamon en Gabe gezien en stormde over het ijs op hun af. "Maak je klaar om te rennen, ik laat hem door het ijs zakken." riep Gabumon en vuurde zijn Blue Blaster af. Deze liet het ijs smelten en Hyogamon viel in het water. "Die komt voorlopig niet achter ons aan." zei Pedro opgelucht. "Pedro, Gabe gaat ervandoor!" riep Gomamon. Pedro bedacht zich niet en rende achter Gabe aan. "Gomamon, hij gaat vast Robin zoeken. Kom mee!" riep Pedro. Ze renden achter Gabe aan, maar ze waren Gabe al snel weer kwijt. "Dit schiet niet op, we raken telkens de weg kwijt hier." zei Pedro. Maar hij had dat nog maar net gezegd toen er opeens een gigantische vuurbal voorbij vloog. Pedro en Gomamon renden in de richting waar het vandaan kwam. Pedro zag iets in de sneeuw in de sneeuw liggen, toen hij beter keek zag hij dat het Robin was. Er stond een jongen bij haar, die kende hij niet. Ook zag hij een Greymon in gevecht met drie Icemon. "De Greymon zal wel bij die jongen horen." dacht Pedro "Volgens mij kan hij kan wel wat hulp gebruiken, Gomamon, denk je dat je kunt digivolven?" Gomamon stond ook rond te kijken. Hij draaide zich naar Pedro en zei:"Dat moet lukken." Een Icemon was geraakt door de Greymon, maar de twee anderen stonden op het punt om hem in de rug aan te vallen. "Marching Fishes!" De twee Icemon werden bedolven onder een school vissen. Intussen stond Pedro driftig te zoeken naar zijn Digivice. "Waar heb ik dat ding toch gelaten?" zuchtte hij.
"Bah, Ik haat vis!" riep een van de Icemon en stond op uit de berg vis. De andere stond ook op en zei:"Leuk trucje, ik ken ook een leuke, Ice Ball Bomb!. De ijsbal miste Gomamon op een haar na. Maar ook de andere Icemon viel aan, en dit keer werd Gomamon vollop geraakt. "Schiet op!" schreeude hij. "Hebbes!" riep Pedro triomfantelijk, en haalde de Digivice uit zijn broekzak. Hij richtte de Digivice op Gomamon en deze begon te gloeien. "Gomamon digivolved in......Ikkakumon!" De Icemon keken verbaasd naar de grote witte walrus met een hoorn op zijn kop.
"Harpoon Torpedo!" De hoorn schoot omhoog en er viel een torpedo uit die boven op een Icemon belande. Maar de ander Icemon kon ontsnappen en stond klaar om Ikkakumon uit een andere hoek aan te vallen.

"Pedro, Gabe gaat ervandoor!" hoorde hij Gomamon roepen. "Gomamon, hij gaat vast Robin zoeken. Kom mee!" Pedro volgde hem dus. Dat was eigenlijk wel beter, nu konden ze beter zoeken. Helaas voor Gabe kon hij nog niks vinden. ''Robin!'' Hij had besloten om weer te gaan roepen. ''Robin, Robin!'' In zijn stem hoorde je een paniekerig toontje. Wat als hij haar niet op tijd kon vinden? Gabe wierp een blik achter zich, maar zag tot zijn verbazing dat Pedro en Gomamon verdwenen waren. ''Waar zijn die nou heen?'' mompelde de Gabumon. Hij had nog niks gezegd of hij hoorde een geschreeuw. "Gomamon digivolved in......Ikkakumon!" Dat moesten Gomamon en Pedro zijn. Gabe hoefde niet twee keer na te denken en stormde op het geluid af. Daar zag hij inderdaad Ikkakumon en Pedro staan. Maar ook drie Icemon en een Greymon. Was dat soms.... Toen hij langs de Greymon keek zag hij ook Jake. Deze stond gebukt over sneeuw heen? Waarom staat hij gebukt over sneeuw heen? "Harpoon Torpedo!" Gabe schrok op. De aanval raakte een Icemon, maar een ander kwam uit een andere hoek tevoorschijn om de walrus aan te vallen. ''Blue Blaster,'' mompelde Gabe. De blauwe vlam schoot recht op de Icemon af. Helaas had het niet zoveel effect, maar dat wist Gabe al. ''Iceball Bomb,'' riep deze geïrriteerd. Een enorme ijsbal schoot op Gabe af die hij maar net kon ontwijken. Eén ding wist hij zeker: zo kon hij niet vechten.
''Hé, gaat het?'' hoorde het meisje opeens. Toen ze opkeek keek ze recht in de ogen van een jongen. Het was dezelfde jongen als toen in het Digi-Forest. Helaas wist ze zijn naam niet, want die had hij niet gezegd. ''Ja, het gaat wel,'' antwoorde ze en klopte opnieuw de sneeuw van zich af. Daarna ging ze rechtop zitten en merkte ze het gevecht op. Haar ogen werden groot toen ze een Gabumon zag staan. Meteen herkende ze hem. ''Gabe,'' fluisterde ze. Op dat moment schoot de Iceball Bomb op Gabe af. ''Gabe!'' riep ze geschrokken. Gelukkig had hij de aanval ontweken.
''Gabe!'' De Gabumon stond op. ''Die stem.... Die ken ik. Robin!'' Hij wilde op haar afrennen, maar een Icemon kwam voor hem staan. ''Waar denk jij heen te gaan? Iceball Bomb!'' Deze zag hij niet aankomen en kreeg de volle laag op zich. ''GABE!'' Robin rende op hem af, ondanks de Icemon die daar stond. Daarna tilde ze het hoofdje van Gabe op. ''Gabe....'' fluisterde ze zacht. Ze kreeg echter geen reactie. Een traan gleed over haar wang en kwam op de vacht van haar partner terecht. De Digivice in haar zak begon op te lichten. Verbaasd haalde ze het apparaatje eruit. Hierna begon Gabe ook op te lichten. Robin liet hem los, maar zijn vorm veranderde langzaam. Langzaam veranderde hij in een Garurumon. Daarna stopte hij met oplichten en opende hij zijn ogen. Hij stond op en wendde zich tot de Icemon. ''HOWLING BLASTER!'' riep hij verwoed. Voor de Icemon was er geen plek om naartoe te vluchten en nu werd hij volop geraakt. ''Dat is één,'' zei Garurumon en keerde zich naar de andere Digimon.

Er was een andere jongen verschenen met een Gomamon. Deze was gedigivolved, dus nu was het twee tegen drie. Niet veel later was er ook een Gabumon verschenen. Dat was vast de Gabumon van dit meisje, maar waarom was hij niet bij haar. Hoe onvoorzichtig kun je zijn, vooral hier in de open vlaktes. Als mens ben je hier een makkelijk doelwit, dat kon je nu wel zien. Als hij met Agumon niet waren gekomen, wie weet wat er dan was gebeurt. Jake schudde zijn hoofd en keek weer naar het meisje. Deze keek op en keek recht in zijn ogen. Die ogen... Die ogen kwamen hem bekend voor, alleen kon hij niet zo één, twee, drie zeggen waarvan. ''Ja, het gaat wel,'' mompelde ze. Ze klopte wat sneeuw van haar af. Vervolgens ging ze rechtop zitten. Blijkbaar had ze de Gabumon ook opgemerkt. ''Gabe,'' kwam er zachtjes bij haar vandaan. Dus die Gabumon heette Gabe. Agumon had geen naam, dat had hij niet gezegd.
''Iceball Bomb!'' Een ijsbal schoot op Greymon af. ''Nova Blast!'' weerde hij zich af. Dit had effect, de ijsbal smolt. ''Niet opgeven Graymon! Je kunt het wel!'' riep Jake hem na als motivatie. Hij vuurde nogmaals een Nova Blast af. Deze was in de roos. Icemon viel neer, het was een harde klap. Robin rende uit Jake's armen, naar de Gabumon. Gabe bewoog niet meer, hij had een harde klap gekregen van die ijsbal.
Jake had geen idee wat er gebeurde, maar Gabe digivolvede. Hij versloeg één van de Icemon en draaide zich toen naar de andere twee. Greymon zag er moe uit, ondanks dat hij gewend was aan digivolven. Hij vuurde een laatste Nova Blast af. Gelukkig was deze raak en was de tweede Icemon ook verslagen. Nu was er nog maar één. ''Da's twee,'' zei Greymon en veranderde langzaam naar een Agumon. Uitgeput viel hij op de grond. ''Agumon!'' riep Jake en rende naar hem toe. ''Het gaat wel, ik heb alleen honger gekregen.'' Jake grinnikte even. ''Ja hoor, je bent nog gewoon jezelf.''
Het was nu aan Ikkakumon om de derde Icemon te verslaan, anders zou Gabe hem wel helpen, dat wist Jake zeker. Agumon stond op en keek zijn temmer aan. Deze liep kalm in de richting van het meisje. Het gele draakje volgde hem op de voet. Vanaf eerder kwam zij hem al bekend voor.

"Blue Blaster!" hoorde Ikkakumon en de Icemon werd geraakt. Helaas had dit niet zo veel effect. "Ice Ball Bomb!" zei de Icemon gerïriteerd, maar Gabe had de aanval ontweken. Maar toen hij de aanval herhaalde raakt hij Gabe als nog. Gabe viel neer. Robin rende uit de jongen zijn armen naar Gabe toe. Wat er daarna gebeurde konden Pedro en Gomamon niet goed zien, maar opeens digivolvede Gabe in een Garurumon. "Howling Blaster!" riep hij verwoed en een van de Icemon werd volop geraakt en bleef liggen. De Greymon zag eruit alsof hij moe begon te worden, maar vuurde toch een Nova Blast af. Ook deze aanval was raak.
Nu was er nog maar een Icemon over. "Die is voor ons." dacht Pedro. De overgebleven Icemon keek geschrokken naar de andere twee, en had Ikkakumon dus niet in de gaten. "Kom op, Ikkakumon, pak hem! riep Pedro enthousiast. "Harpoon Torpedo!" riep Ikkakumon. Icemon hoorde de aanval aankomen, maar te laat om hem nog te kunnen ontwijken. De Icemon werd volop geraakt, en viel neer.
"We hebben gewonnen!" riep Pedro blij. ikkakumon dedigivolvede weer in Gomamon en in Pedro's armen waardoor hij omviel. "Oh ja!" dacht hij ineens "Robin en die jongen zijn daar nog." Hij duwde Gomamon van zich af en zei tegen:"Kom, Gomamon, we gaan even kennismaken." Pedro liep richting Robin en de jongen en Gomamon liep achter hem aan. "Robin gaat het." zei Pedro. Daarna draaide hij zich om in de richting van de jongen "Hallo, wij hebben ons nog niet voorgesteld." zei Pedro "Ik ben Pedro en hij is Gomamon." en hij wees naar Gomamon. "Hoi." zei Gomamon en krabte achter zijn oor.

(Hoedoe!, Groeten uit Brabant!)

De Greymon van de jongen zag er nogal vermoeid uit. ''Als dat maar goed gaat,'' fluisterde Robin. Gelukkig kon Greymon de Icemon nog verslaan met een laatste Nova Blast. ''Da's twee,'' mompelde hij en veranderde terug in een Agumon. Zijn temmer rende op hem af, maar toen bleek dat deze oké was liep hij naar Robin toe. Zij keek echter naar het gevecht van Ikkakumon. "Kom op, Ikkakumon, pak hem!" riep Pedro. ''Harpoon Torpedo!'' Ook deze Icemon werd volop geraakt door de aanval en viel neer. Ikkakumon dedigivolvede weer naar Gomamon en knalde tegen Pedro aan. Hij duwde het beestje van zich af en kwam op Robin en de jongen afgelopen. Gomamon volgde zijn voorbeeld. "Robin, gaat het?" vroeg Pedro aan haar. ''Ja, het gaat wel,'' gaf ze als antwoord. Gabe dedigivolvede ook weer terug en kwam naar Robin toegerend. Hij leek opgelucht, maar aan de andere kant weer bezorgd. ''Robin, het spijt me,'' zei deze met een droevig toontje in zijn stem. ''Het gaat wel, maak je maar geen zorgen,'' was haar antwoord. Gabe zuchtte opgelucht. ''Ik laat je niet meer in de steek.''
"Hallo, wij hebben ons nog niet voorgesteld." Pedro had zich omgedraaid naar de jongen. "Ik ben Pedro en hij is Gomamon." Vervolgens wees hij naar Gomamon. "Hoi," zei deze en krabde wat achter zijn oor. ''En ik ben Gabe en dit is Robin,'' voegde Gabe eraan toe. Robin keek hem verbaasd aan, maar schonk algauw een warme glimlach naar de vreemde jongen. Gabe draaide zich naar de Agumon. ''Bedankt dat je Robin hebt geholpen,'' zei deze dankbaar. Hopelijk waren het niet zulke rare types die nooit iets zeiden en er vervolgens vandoor gingen. De vorige keer ging hij er wel vandoor.

Jake grijnsde toen hij zag dat ook Ikkakumon had gewonnen. De Ikkakumon dedigivolvede en kwam terecht op de jongen. Het zag er best grappig uit, maar Jake lachte niet. Haastig kwam de jongen naar hun toegerend. "Robin, gaat het?" vroeg hij. Dus Robin was haar naam. Jake dacht na, hij had die naam eerder gehoord, maar helaas wist hij niet waarvan. "Hallo, wij hebben ons nog niet voorgesteld." Jake schrok op uit zijn gedachten. "Ik ben Pedro en hij is Gomamon." De jongen, Pedro, wees naar de Gomamon die verderop stond en achter zijn oortje krabde. ''Hoi,'' zei deze. ''En ik ben Gabe en dit is Robin,'' zei de Gabumon. Jake bekeek het groepje even en zag dat Robin naar hem glimlachte. Ze is ook nog eens beleefd viel hem op. Waarna hij zuchtte. ''Dat is Agumon en ik ben Jake,'' gaf hij uiteindelijk antwoordt. Hij keek naar zijn Agumon en zag dat de Gabumon naar hem toe liep. ''Bedankt dat je Robin hebt geholpen,'' zei deze tegen het draakje. Jake grijnsde. ''Geen probleem hoor,'' zeiden Jake en Agumon tegelijk. ''Maar wat ik me wel afvraag is, wat deed zij alleen hier? Ik bedoel het is niet echt een prettige plek om alleen te zijn met al die wezens hier.'' Jake wendde zich tot de Gabumon. ''Of heb ik het mis.''
Agumon keek zijn temmer aan. ''Misschien werden ze wel van elkaar gescheiden. We weten toch niet wat er hiervoor is gebeurd?'' sprak deze. ''Is het niet de taak van een Digimon zijn partner te beschermen?'' vroeg Jake aan Agumon. Deze slikte. ''Ja, maar als je gescheiden raakt van elkaar kun je er ook niet veel aan doen,'' ging Agumon verder. Zijn temmer keek hem ongelovig aan. ''Jij bent toch ook niet van me gescheiden geweest in die twee jaar?'' Hierop durfde de Agumon geen antwoord te geven en sloeg zijn ogen neer. ''Agumon, dat was niet boos bedoeld,'' sprak Jake opnieuw en knielde bij het draakje neer. ''Trek het je niet aan.'' Jake gaf Agumon een aai over zijn hoofdje. Daarna stond hij weer op en keek naar opnieuw naar het groepje.

De jongen was even stil. "Dat is Agumon en ik ben Jake." zei hij uiteindelijk. Jake raakte in een discussie verwikkelt met de Agumon. Pedro had niet in de gaten waar het over ging, maar hij zag wel dat Jake de discussie won.
Pedro keek om zich heen, het was nu rustig en stil. Totdat hij opeens iets hoorde, Pedro keek om en zag Gomamon. Hij had schijnbaar genoeg gekregen van het stilzitten en begon met het vieren van zijn overwinning op de Icemon. Daarbij sprong Gomamon op en neer en maakte een hoop herrie. Pedro besteede er eerst geen aandacht aan. "Laat hem maar springen" dacht hij.
Na een tijdje hoorde Pedro iets rommelen en begon de grond te trillen. "Gomamon, spring niet zo, de grond begint te trillen" zie Pedro. De grond bleef doortrillen en het gerommel werd luider. "Gomamon, stop is met springen." zei hij weer. "Maar Pedro, ik spring helemaal niet meer." zie Gomamon "Als hij het niet is, wat is het dan?" dacht Pedro.
Hij ging even zitten en verzonk in zijn gedachten, toen hij opeens Gomamon hoorde schreeuwen:"Pedro, kijk uit!" Pedro keek op en zag een reusachtige lawine op zich afkomen. Maar voor hij zich kon bewegen werd Pedro onder de lawine bedolven.
Gomamon werd wakker. "Wat was er gebeurd? Oh ja, Ik weet het weer. Ik werd bedolven onder die Lawine." dacht hij. Hij keek op, maar hij zag alleen maar wit. "Waar ben ik nu weer beland? En waar is iedereen? Ze zijn vast meegesleurd door de lawine." bedacht hij zich. Opeens schoot er iets door Gomamons hoofd:"Waar is mijn partner, waar is Pedro? Hij stond vlak naast me. Hij kan dus nooit ver weg zijn. Als er maar niks ergs met hem is gebeurt." Er schoten allemaal vreselijke gedachten door hem heen over wat er met Pedro gebeurt kon zijn, misschien was hij dood of erger? Gomamon schudde de gedachten weer van zich af. "Ik zal hem vinden." zei hij vastbesloten.
Plotseling rook hij iets, de geur kwam hem bekend voor. Het was de geur van Pedro. Gomamon rende richting de geur en begon in de sneeuw te graven. Het duurde niet lang om Pedro te vinden. "Gomamon, je hebt me gered." zei Pedro bibberend. "Daar zijn partners toch voor, die helpen elkaar." zei Gomamon "Pedro, zullen we is gaan, ik heb het wel gezien hier. Jij ook?" Pedro stond op:"Ik ben het helemaal met je eens, ik wil nu wel naar een warmere plek dan deze. Trouwens waar zijn Jake, Agumon, Robin en Gabe?" "Ik weet het niet, ik hoop dat ze het overleefd hebben." zei Gomamon. En zo liepen Pedro en komen weer verder door het ijslandschap.


(Houdoe! De Groeten uit Brabant!)

''Dat is Agumon en ik ben Jake,'' sprak de jongen uiteindelijk. ''Geen probleem hoor,'' antwoorde de twee tegelijk op Gabe. ''Maar wat ik me wel afvraag is, wat deed zij alleen hier? Ik bedoel het is niet echt een prettige plek om alleen te zijn met al die wezens hier. Of heb ik het mis?'' ging de jongen verder. Verlegen keek Robin zijn kant op, maar Jake had zijn blik op Gabe gericht. ''Nee, je hebt het niet mis,'' antwoorde deze begrijpend. Gabe sloeg zijn ogen neer en liet zijn kop hangen. ''Misschien werden ze wel van elkaar gescheiden. We weten toch niet wat er hiervoor is gebeurd?'' sprak de Agumon. Blijkbaar nam deze het voor zijn mede-Digimon op. ''Is het niet de taak van een Digimon zijn partner te beschermen?'' ging Jake verder. ''Ja, maar als je gescheiden raakt van elkaar kun je er ook niet veel aan doen.'' De Agumon slikte. ''Jij bent toch ook niet van me gescheiden geweest in die twee jaar?'' vroeg Jake weer. Robin schrok op. ''Twee jaar?'' zei ze zacht. Was hij soms op hetzelfde moment als haar hiernaartoe gekomen?
Opeens begon de grond te trillen. Eerst had Robin het niet in de gaten, maar toen het heftiger werd keek ze verbaasd naar de grond. "Pedro, kijk uit!" riep Gomamon. Robin draaide zich vlug om en zag een lawine op hen afkomen. Gabe had dit ook in de gaten en rende op zijn temmer af. Hij pakte haar hand vast. ''Wat er ook gebeurt, niet loslaten,'' sprak hij kalm. Toch klonk er ergens in zijn stem een paniekerig toontje. Zou dat soms komen omdat hij bang is haar weer kwijt te raken?
Het rennen had geen effect, ze werden al snel ingehaald door de enorme hoeveelheid sneeuw. Maar precies zoals Gabe zei deed Robin haar best hem niet los te laten. Tevergeefs. Ze voelde nog net hoe ze ieder naar een kant werden gesleurd. Niet weer ging het door Robin heen.
Gabe schrok op. Lag hij nou stil? Dat betekende maar één ding. Vlug klopte hij de sneeuw van zich af. Tot zijn ergernis was hij Robin alweer kwijtgeraakt. Snel snuffelde hij wat lucht naar binnen. Hij rook wel een bekende geur, maar het was niet die van Robin. Toch ging hij op de geur af en begon gelijk te graven op de plek van de geur. Daar haalde hij iets geels uit de grond.

Jake keek even kort naar de Gabumon, maar zag algauw dat hij spijt had, omdat hij zijn temmer was kwijtgeraakt. Het trillen van de grond liet hem echter raar opkijken. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij achter zich en zag een enorme hoeveelheid sneeuw op hen afkomen. Met een ruk draaide hij zich om naar zijn Agumon. ''Agumon, rennen!'' zei deze en versnelde zijn pas. Hij werd echter al snel ingehaald.
Jake schrok op. Waar was hij? Beduusd keek hij om zich heen, maar hij zag alleen maar sneeuw. ''Wat krijgen we....'' kwam er verbaasd uit. Hij stond op en klopte de sneeuw van zich af, maar direct erna merkte hij iets. Waar was Agumon? ''Zijn we toch nog een keer gescheiden,'' merkte hij droog op. ''Laat ik hem maar gaan zoeken dan.'' Het was moeilijk om door deze sneeuw te lopen, het lag dikker dan normaal. Met moeite kwam Jake vooruit. Gelukkig voor hem was er geen sneeuwstorm aan de gang, anders had hij echt een probleem. Waar hij ook keek, hij zag geen teken van een geel draakje. Tenminste...., hij zag iets in de verte. Zou dat soms? Vlug rende hij erop af, maar zag dat het niet Agumon was. Hij had Robin gevonden en ze zag er niet al te warm uit. Maar dat vond hij ook niet gek, ze had ook maar een dun T-shirt aan. ''Hé, wordt eens wakker. Robin!''
Agumon voelde iets aan hem trekken, wat het was kon hij niet zien. Hij kon pas zijn ogen openen toen hij boven de sneeuw was. Daar keek hij op. ''Gabe?'' vroeg hij verbaasd. Aan de Gabumon te zien was het hem. ''Ja, dat klopt,'' antwoorde deze met een glimlach. ''Heb jij Jake toevallig gezien?'' vroeg Agumon. Hij was Jake kwijtgeraakt door de lawine, dus hij had nogal haast om hem te vinden. Jake had gelijk gehad, zonder partner-Digimon ben je er geweest als mens. ''Nee, sorry,'' antwoordde de Gabumon. ''Ik ben zelf op zoek naar Robin. Misschien is Jake bij haar,'' zei Gabe wat opgewekter. ''Je zal vast gelijk hebben,'' knikte de Agumon. ''Kom dan gaan we ze samen zoeken.''

(Als we elkaar spelen gaat het wat sneller, goed? )

''Hé, wordt eens wakker. Robin!'' klonk het ver weg. Langzaam opende Robin haar ogen. Daar werd ze opnieuw wakker in de armen van Jake. Geschrokken sprong ze op, allang doorhebbend dat ze Gabe had losgelaten. Haar blik gleed over de vlaktes sneeuw, maar ze kon niks bespeuren. Zuchtend ging ze zitten, niet merkend dat de jongen haar aankeek. Met een peinzend gezicht staarde ze voor zich uit. Hoe kon ze Gabe nou al voor de tweede keer, op zo'n korte termijn kwijtraken? ''Gaat ie?'' vroeg Jake. Robin draaide zich om. ''Ja, hoor.'' Haar antwoord was kort, maar haar gedachten waren er gewoon niet bij. Niet lang daarna merkte ze dat er iets miste, iets anders dan Gabe, haar partner. Opnieuw wierp ze een blik rond de vlaktes, maar opnieuw was niks te zien. ''Waar is je Agumon?'' vroeg ze, maar eigenlijk kon ze het antwoord zelf wel bedenken.
Agumon stond op en vroeg zich af naar welke richting hij op zou moeten. Gabe nam echter de beslissing al voor hem. Hij snuffelde op zijn tenen nieuw lucht naar binnen. ''Deze kant op. De geur is niet sterk, maar ik weet zeker dat het die kant op is,'' zei Gabe beslist en wees naar rechts. Agumon knikte opnieuw en rende een stukje vooruit. Gabe volgde zijn voorbeeld, maar zelf stopte hij niet. Als hij moe werd zou hij wel gaan 'snelwandelen'. Ook Agumon versnelde opnieuw zijn pas, nadat hij zag dat Gabe niet stopte. ''Het spoor is nog steeds ver weg, dus we moeten vaart maken,'' sprak de Gabumon. Agumon keek rond en zag op dat moment wat bomen staan. Die stonden igenlijk overal, maar door de lawine waren de meeste bedolven onder sneeuw. Hij rende erop af en greep de boomschors vast. Daar begon hij aan te trekken. ''Kom eens effe helpen!'' riep hij naar Gabe, die meteen naast hem stond. Ook hij begon aan de schors te trekken. Al snel hadden ze twee grote stukken en gooide die op de grond. Gabe snapte al snel het principe van Agumons plan en ging op het stuk schors staan. Vervolgens zette hij zich af en volgde Agumon, die al een stukje eerder vertrok. Hopelijk waren ze zo sneller te vinden.

(Is goed xD)

''Waar is je Agumon?'' vroeg Robin. ''Ik heb geen idee. Ik ben hem kwijtgeraakt door de lawine, net als jij je Gabumon kwijt bent,'' antwoorde Jake. Hij keek opnieuw recht in haar ogen.
''Hé, gaat het wel?'' Jake opende zijn ogen. Hij had het gevoel alsof hij een boksbal na training was. In zijn ooghoek zag hij een meisje knielen die hem de hand toestak. ''Dat was een flinke klap. Moet ik je naar huis brengen?'' Het duurde even voor hij er erg in had dat hij geen antwoord had gegeven. ''Het gaat wel,'' antwoorde hij verlegen. Hij stond uit zichzelf op en wilde weglopen, maar het meisje hield hem tegen. ''Ben jij niet mijn buurjongen?'' vroeg ze nieuwsgierig. Jake draaide zich om en bekeek het meisje eens. Zij schonk hem de warmste glimlach die hem ooit was gegeven. Even voelde hij zich zielig, maar dat was algauw over. ''Ziet ernaar uit dat ik toch mee loop, aangezien we dezelfde kant uitmoeten.'' Ze had nog niks gezegd of ze trok hem al mee.
Met een nog steeds verbaasd gezicht liep Jake achter haar aan. Hij had zijn handen in zijn zakken geduwd en keek naar de grond. Het meisje daarentegen liep vrolijk voorop en zei ''Hallo,'' tegen iedereen die haar bekend voorkwam. Hoe kan één iemand zoveel vrienden hebben? vroeg Jake zich af. Hij had niet door dat hij in zijn gedachten verzonk. ''Zo, we zijn er,'' sprak ze. Dit liet Jake uit zijn gedachten opschrikken. ''Hier woon je toch?'' Ze wees naar het huis dat naast haar huis stond. Hij zei niks. Jake wilde gewoon weglopen, maar opnieuw hield het meisje hem tegen. ''Goh, jij zegt veel. Ben je verlegen, ofzo?'' Jake keek haar even verbaasd aan. ''Je hoeft echt niet verlegen te zijn, hoor. Wees gewoon zelfverzekerd. Daarstraks werd je ook in elkaar gemept en je deed niks. Ik ben ook verlegen, maar ik voel me ook zelfverzekerd.'' Opnieuw schonk ze hem een glimlach. ''Dan zie ik je morgen wel. Laten we samen naar school lopen,'' riep ze hem nog na, terwijl ze zelf ook naar binnen ging.
Jake ademde diep in en uit. Hoe heette dat meisje ook alweer?

(*kuch* flutpost XD)

Jake leek in gedachten te zijn verzonken. Waar zou hij aan denken? Misschien dacht hij wel aan thuis, ofzo. Of misschien aan Agumon. Robin schudde verward haar hoofd. Misschien moest ze ook maar eens nadenken? Leek haar wel een goed idee, maar aan de andere kant leek het haar beter om Gabe te zoeken. ''Moeten we niet onzen Digimon zoeken?'' vroeg Robin en keek verward naar de jongen. Deze leek echter geen antwoord te geven. ''Hey,'' zei ze en schudde Jake heen en weer. ''Luister je wel?'' Jake schrok op. ''He, wat...?'' zei deze droog. ''Niet, he wat, we moeten Gabe en Agumon zoeken. Je hebt zelf gezegd dat het gevaarlijk is zonder Digimon,'' merkte ze op. Het was wel waar, dat had hij tegen de twee Digimon gezegd. ''Al goed, al goed,'' sprak Jake kalm. Hoe kon hij nou kalm zijn in deze situatie? '"Waar dacht je eigenlijk aan,'' vroeg Robin een beetje nieuwsgierig. Ze kon het niet laten het hem te vragen. ''Huh...., euhh, niks,'' antwoorde hij, opnieuw droog. Robin keek hem verbaasd aan. Hij dacht duidelijk aan iets, dat kon je van zijn gezicht lezen. Ze zuchtte even. Net als vroeger, toen ze nog in de gewone mensenwereld was. Daar kende ze een jongen die zich altijd stilhield. Je kon echter van zijn gezicht lezen wat hij dacht. ''Hoe heette hij ook alweer?'' mompelde Robin inzichzelf. Niet dat Jake haar hoorde, die was toch druk bezig met zijn gedachten.
''Zijn we er bijna, Gabe?'' vroeg Agumon al snowboardend. ''Nog niet, de geur is nog steeds zwak, ik denk dat het nog wel even duurt voor we daar zijn,'' schreeuwde Gabe in Agumons richting. Door het gesuis van de wind in zijn oren kon hij niet goed verstaan wat Agumon zei. Dat kwam ervan als je haast had. Gabe duwde zijn neus opnieuw de lucht in. ''Nog steeds te ver...,'' mompelde hij wat. ''Hoelang gaat het nog duren?'' vroeg hij zichzelf af. Je kon wel merken dat hij schuldgevoel had. Gabe wilde vaart maken, hij wilde zo snel mogelijk bij Robin zijn, dus zette hij zich met zijn rechterpoot af. Hij ging inderdaad sneller, maar suisde Agumon toen voorbij. ''Hé...!'' riep deze verbaasd en knipperde een aantal keer. ''Wacht nou!''

Jake hoorde Robin iets mompellen, maar hij kon het niet echt verstaan.
''Goeiemorgen!'' Jake keek slaperig naar waar het geluid vandaan kwam. Hij gaapte even. Direct daarna zag hij dat het het meisje van gisteren was. Nadat ze bij hem was aangekomen inspecteerde ze zijn gezicht. ''Wat doe je?'' vroeg Jake verbaasd. ''Zo te zien heb je geen blauwe plekken. Gelukkig maar,'' antwoorde ze. Jake deed zijn hand voor z'n mond en gaapte nogmaals. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om, klaar om naar school te lopen. Waarom moest school nou weer zo vroeg beginnen? Hij had dus echt geen zin in school.
''Zeg, je loopt nou wel met me mee, maar ik weet je naam nieteens,'' sprak de jongen droog. Hij draaide zich naar het meisje dat achter zich liep. ''En dat terwijl we buren zijn,'' giechelde ze. ''Maar, ik weet jouw naam eigenlijk ook niet.....'' Jake stopte even. ''Ik ben Jake, jouw buurjongen,'' grijnsde hij. Het meisje lachte naar hem. ''En ik ben...''

Jake schrok op uit zijn gedachten. Beduusd stopte hij met lopen, wat ervoor zorgde dat Robin tegen hem aanliep. ''Wat doe je nou, mafkees?'' vroeg deze met een kwade toon in haar stem. Jake hield zich stil. Hoe kon hij die glimlach vergeten? ''Robin?'' Jake keek haar ongelovig aan. ''Waar kom je vandaan, welke stad in Nederland?'' Het was duidelijk dat ze uit Nederland kwam, anders sprak ze die taal toch niet. ''Uit Maastricht, in Limburg, hoezo?'' Met grote ogen keek Jake haar nog steeds aan. ''Ik ook.....'' Na dit te hebben gezegd was het een tijdje stil. Had Jake haar dan na die twee jaar teruggevonden? Dan was zijn zoektocht nu voorbij, maar nu moest hij dan een weg teug naar huis vinden, toch? Of waren ze verdoemd om voor altijd hier te blijven?

(Nog een flutpost XD)

''Ik ook.....'' sprak Jake. Opeens begon het Robin weer te dagen. Die jongen die altijd zo stil was, was Jake. Is hij dan zoveel veranderd, of was ze gewoon vergeten hoe hij eruit zag na twee jaar? ''HEEEY!'' Robin schrok op. Die stem.... Die herkende ze uit duizende! ''Gabe!'' riep ze blij en keek rond. Ze zag hem op een stuk hout aankomen. Was hij nou aan het snowboarden? Het zag er wel grappig uit. ''Ik wist niet dat je dat kon,'' mompelde ze verbaasd en knipperde een paar keer.
''Agumon!'' hoorde Robin achter zich. Voor ze er erg in had was Jake haar al voorbij gestormd en stond bij het gele draakje. Ze grijnsde even toen ze zag hoe hij Agumon omarmde. Helaas was Agumon een stk kleiner dan hem, dus Jake omarmde alleen zijn hoofd. ''Alles goed met je? Sorry dat ik je alweer alleen liet,'' sprak Gabe haastig. ''Het is al goed, maak je maar geen zorgen. Jake was de hele tijd bij me gebleven. Ik maakte me eerder zorgen om jou.'' Na dit gezegd te hebben zakte Robin door haar knieën en gaf ze Gabe een aai over zijn hoofd. Deze voelde zacht aan door zijn vacht. Gabe zuchtte opgelucht. Hij had het zichzelf nooit vergeven als er iets met Robin was gebeurd. ''Laten we gaan, ik heb het gehad hier,'' sprak zijn temmer. Robin stond op. ''We zien hun vast nog weleens.'' Ze draaide zich om en liep weg, terwijl Gabe haar volgde.