If only.

Versuft van het warme weer veegde Robin het zweet van haar voorhoofd. Wat was er opeens met al die hitte. Kwaad schopte ze wat zand weg, alsof dat wat uitmaakte. Daarna richtte ze haar bruine vragend op Gabe. ''Woestijn?'' Hij richtte zijn rode ogen op haar en knikte. Zelf had hij ook d epest aan hitte, vooral omdat hij een vacht had die hij niet uit durfte te doen. Hij zuchtte, deels geïrriteerd. Ze hadden weer niet opgelet met waar ze naar toe zijn gegaan. Dat gebeurde wel vaker. Nee, eigenlijk bijna altijd. ''Waar dienen die stroomkabels eigenlijk voor?'' De Gabumon schrok op en keek naar de palen die uit de grond staken. Eigenlijk in de grond. ''Stroomkabels?'' vroeg hij. Heette die dingen zo? ''Ja, stroomkabels.'' Nogmaals richtte hij zijn rode ogen op de palen, maar haalde toen zijn schouders op. ''Hebben jullie ze in de mensenwereld dan ook?'' Robin keek hem moeilijk aan. ''Niet echt meer, vroeger was dat wel zo. Die dingen zorgden ervoor dat ieder huis van stroom voorzien was,'' antwoordde ze na enige tijd. Ze had dat ooit aan haar moeder gevraagd, toen ze een spreekbeurt moest maken voor geschiedenis en stroomvoorziening uit die tijd. Raar dat ze zich dat nog kon herinneren, dat was al een hele tijd geleden. ''Ik weet niet waar ze hier voor dienen, stroom hebben we niet echt nodig,'' reageerde Gabe daarop. Vragend staarde ze naar haar Digimon. Als ze ze niet nodig hadden, waarom stonden ze er dan? Ach, eigenlijk moest ze zich daar niet over verbazen. De wonderen waren de digitale wereld nog niet uit, evenals de mysteries die deze droeg. Ze dacht dat haar wereld al ingewikkeld was, met wiskunde en school, om vervolgens een beroep te kiezen die je de rest van je leven moest uitvoeren. Nouja, niet echt de rest van je leven. Tot je pensioen. Daarna kon je er natuurlijk zelf voor kiezen om verder te gaan. Deze wereld was nog veel ingewikkelder. Vooral met de digivolution lijn, en al die verschillende soorten. Hier proberen te overleven was vast veel moeilijker dan in haar wereld, waar sommige dingen je gewoon werden voorgeschoteld. Alhoewel, dat was nook niet altijd zo geweest. Dat was haar ook duidelijk geworden bij geschiedenis. Waarom dacht ze in hemelsnaam opeens aan school? Was haar heimwee zo erg geworden dat ze haar school en leraren begon te missen? Walgelijk gewoon. Alhoewel, ze zou het niet erg haar vriendinnen weer te zien, natuurlijk. Om weer de grootste lol te hebben met elkaar, zonder zorgen aan je hoofd. Die had je dan wel, maar die vergat je op zo'n moment gewoonweg. Niet dat dat iets voor haar uitmaakte, ze had liever geen zorgen aan haar hoofd.

''Hé, daar staat iemand.'' De Gabumon had haar uit haar gedachten gerukt, terwijl hij wees naar een figuut in de verte. Robin vernauwde haar ogen, alsof ze daarmee beter kon kijken. Het bleef echter een schim, dus wist ze niet wie of wat het was. Of welke Digimon. Zouden ze erop af gaan? Misschien wist die persoon wel een betere plek dan deze woestijn. Bij die gedachte versnelde de temmer haar pas. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat dat wezen ook de weg kwijt was, maar dan konden ze elkaar helpen, toch? Gabe versnelde nu ook zijn pas en haalde zijn temmer in. Hopelijk was het niet iemand verkeerd, anders zou dat wel een hele grove fout zijn.