Hmpf.

Hmmm... Die jungle was een best goede plek om te landen. Claw vloog een paar rondjes, om alles nog even goed te bekijken. Ja, het zal wel een goede plek zijn. Ze klapte nog een keer met haar twee vleugels, en landde toen op de grond, net naast een boom. Ze keek even om haar heen. Geen Digimons... Balen. Ze had honger, en een kleine insect Digimon zou haar buik goed doen. Ze keek nog eens om haar heen, en besloot toen om maar te gaan wandelen. Wie weet kwam ze wat insect Digimons tegen... Ze begon te lopen, nog steeds schichtig om haar heen kijkend. Waar was iedereen? Waar waren alle injsect Digimon? Een zucht verliet haar snavel. Ze had honger gekregen van haar lange reis... Eigenlijk miste ze haar familie wel een beetje... Nee. Ze was slecht, en zij accepteerden dat niet. Ze had geschreeuwd dat ze nooit meer terug zou keren, nooit meer. Ze zag het huilende gezicht van haar jongste broertje nog voor haar... Niet aan denken, niet aan denken. Het waren allemaal maar lastpakken. Ja, dat waren ze. Lastpakken. Opeens kwam ze los uit haar gedachten. Er was hier iemand anders. Ze hoorde iets.

Met grote stappen waande de Raidramon zich een weg door het bos. Hij moest een paar keer op een gevallen boom staan om een beeld te krijgen van waar hij nu was, al lukte dat niet altijd in dit gebied. Met een luide grom begon hij lichtelijk te rennen. De grond was nat, nat van de regenval die zojuist had plaatsgevonden, maar dat deerde Rain niet. Zijn elektrische aanvallen zouden enkel sterker zijn. Tenminste, als hij een Raidramon bleef. En dit duurde al heel lang. Zou hij dan binnenkort de-digivolven? De Raidramon snoof, geïrriteerd door zijn eigen gedachtes. Waarom, oh waarom, dacht hij nou altijd op dit soort momenten aan zoiets? Hij moest er juist aan denken ná een gevecht, niet vóór een gevecht! Toch? Door een misgeplaatste stap gleed hij bijna uit, maar het lukte hem om zijn evenwicht te bewaren en op een tak in een boom te springen. Normaal zou deze breken, maar Rain stond er niet al te lang op. Zo rende hij omhoog, de bomen in, wat niet normaal voor een Raidramon was. De meesten klommen op rotsen of boomstammen, maar deze klom een boom in. Hij grinnikte zachtjes. Dit was een moeilijk stukje op de grond. Allemaal brandnetels en andere stekende planten stonden op het pad waar jij op moest lopen. Gelukkig had Rain een manier bedacht om ze te ontwijken. Toen de brandnetels uit het zicht waren sprong hij weer op de grond, met zijn achterpoten in een plas water. Hierdoor kwamen zijn achterpoten onder de modder te zitten, maar veel kon hem dat niks schelen. Hij zou zichzelf toch zo wassen, en waarschijnlijk zou hij zo de-digivolven. Hij werd langzaamaan wakker uit zijn gedachten. Hij keek op. In de verte zag hij een boom met een Digimon erin. Deze leek sterk op een vogel. Misschien een Aurumon of een Hawkmon? Hij rende nog een stukje, maar stopte geleidelijk met rennen. Hij keek naar de boom met de Hawkmon erin. Hij snoof lichtjes, een stap richting de boom zettend. Met een Lightning Blade maakte hij een scheur in de boom, al was deze niet groot genoeg om de boom kapot te maken en zo om te laten vallen. Alsof dat een waarschuwing moest zijn staarde hij naar de Hawkmon. Zijn blik probeerde hem of haar te dwingen uit de boom te komen. Als deze niet uit de boom zou komen, zou Rain daar zelf wel voor zorgen.

Het was een Raidramon, en hij keek niet vriendelijk. En ja hoor: Hij deed een Lightning blade op de boom, waardoor die omviel. Ze schoot omhoog, de lucht in. Toen de boom op de grond lag, daalde ze, en landde op de omgevallen boom waar ze zonet ook op stond. Geïrriteerd keek ze naar de Raidramon. Mischien een slechte Digimon? ''Gegroet.'' Zei ze, al zou ze het liefst de Raidramon laten zien wie hier de baas was. ''Ik vroeg me af of hier een slechte groep is, of iets dergelijks. Iki ben Claw.'' Zei ze daarna. Mischien kon de Raidramon haar vertellen of er een slechte groep was. Zoniet, zou ze er zelf wel een oprichten. Het zou toch wel logisch zijn als er al een slechte groep was, gezien het gedrag van de Raidramon. Ze keek naar haar klauwen, die nu onder de modder zaten. Een lichte grom verlioet haar snavel. Ze hield er niet van om smerig te worden. Achja, ze zou haarzelf toch wel eens wassen. Ze richtte haar blik weer op de Raidramon. Hmmm... Een Raidramon, een Digivolve van Veemon. Deze Raidramon was dus eigenlijk een Veemon. Nu ze erover dacht... Hawkmons konden Armor Digivolven met het digi-ei van liefde, in een krachtige Halsemon. Mischien een goed idee om op zoek te gaan naar het digi-ei van liefde, zodat ze niet meer zo'n verschrikkelijk kleine en armzalige Digimon was. Ze zou dan ook in staat zijn om erg lange afstanden te kunnen vliegen, wat nu niet ging met haar kleine vleugels.

Waarschijnlijk dacht de Hawkmon dat de boom in elkaar zou storten. Ze vloog met een hoge snelheid op, waarna ze op een gevallen boom landde. “Gegroet.” Dat was het woordje dat haar snavel verliet. Rain keek droogjes naar de Hawkmon, met een opgetrokken wenkbrauw, al was dat niet goed te zien. ''Ik vroeg me af of hier een slechte groep is, of iets dergelijks. Ik ben Claw,'' ging de Hawkmon verder. Hmm. Claw dus. Dat vond hij meer een jongensnaam, maar de Hawkmon had er waarschijnlijk niet voor gekozen. “Hallo Claw, ik ben Rain,” sprak Rain eentonig. Hij schraapte zijn keel. “Er is inderdaad een groep in dit gebied dat zich tegen de mens keert. Zij hebben Digimon aan hun zijde, maar dat is niet goed. De Digimon worden té afhankelijk van hun tamer. Het enige positieve eraan is dat ze sneller digivolven, al betwijfel ik of dat zozeer een goede kant is,” legde Rain wat minder eentonig uit. Hij knipperde een keer. “Kortom: Ja, er is een slechte groep,” grijnsde hij zachtjes. Hij dedigivolvde naar Veemon. Hij staarde de Hawkmon recht in haar ogen aan. “Hoezo? Wou je lid van die groep worden?” vroeg hij verder, maar wachtte niet op een antwoord. “Als dat zo is, dan moet je Blake roepen. Die is vast wel ergens in de buurt,” ging hij verder. Claw gromde zachtjes om haar vieze vleugels. Rain reageerde daar niet zozeer op, maar dat betekende niet dat hij het niet had gezien. Een flauwe glimlach verscheen op zijn blauwe gezicht, al verdween deze snel nadat hij wat geluid hoorde. Vlug keek hij naar een boom, waar het geluid vandaan moest komen. Een Nyaromon rolde uit een boom, waarna hij hard op de grond viel. Ze begon te huilen. Dit vond Rain niet al te irritant, maar de tamer die volgde wel. Hij gromde, en balde ongezien een van zijn vuisten. De tamer keek naar de twee, waarna ze een lieve glimlach opzette. Dit irriteerde Rain nog meer dan de tamer al deed. Hij keek even naar de Nyaromon. Arme Digimon, dat ze opgescheept zat met die tamer. Met betraande oogjes sprong de Nyaromon naar de twee toe. “Hoi!” sprak ze liefjes, met haar staart in haar oogjes wrijvend. Rain keek van de Nyaromon naar Claw. Hij was benieuwd naar hoe zij zou reageren. Was ze iemand die alleen tamers haatte, alleen Digimon van tamers haatte of allebei? Voor Rain was dat alleen de tamer, tenzij de Digimon helemaal veranderd was door de tamer. En dat gebeurde vaak. Zeer vaak.

“Hallo Claw, ik ben Rain,” Zei Rain eentonig. “Er is inderdaad een groep in dit gebied dat zich tegen de mens keert. Zij hebben Digimon aan hun zijde, maar dat is niet goed. De Digimon worden té afhankelijk van hun tamer. Het enige positieve eraan is dat ze sneller digivolven, al betwijfel ik of dat zozeer een goede kant is,” Claw slikte. ''Mensen?'' Ze sloeg haar vleugel tegen haar voorhoofd. ''Nee he...'' ze had al een keer mensen ontmoet. Misselijkmakende wezens. “Kortom: Ja, er is een slechte groep,” Zei Rain nog, en dedigivolvde naar veemon. “Hoezo? Wou je lid van die groep worden?” vroeg hij verder, maar wachtte niet op een antwoord. “Als dat zo is, dan moet je Blake roepen. Die is vast wel ergens in de buurt,” ging Rain verder. Claw knikte. ''Ja...'' Zei ze kortaf. Opeens rolde er een Nyaromon uit de boom, die begon te huilen. Waarom? Zo hard was die toch niet gevallen? Een frons verscheen op Claw haar voorhoofd, maar het werd al snel duidelijk. Een tamer volgde, die er geirriteerd uitzag door de kleine Nyaromon. Ze zette een glimlach op, wat Claw lichtelijk kwaad maakte. Ze liet het alleen niet zien. “Hoi!” Zei de Nyaromon met betraande oogjes. ''Hallo...'' Zei Claw vriendelijk terug. De Nyaromon kon er ook niets aan doen dat ze een temmer had, ofwel? Ze keek naar Rain, proberend uit te vogelen wat die dachtover de temmer en de Nyaromon.

"Hallo," was de vriendelijke reactie van Claw naar de Nyaromon toe. Rain glimlachte in zichzelf. Zij haatte dus niet de Digimon van tamers.. mooi. Niet dat hij zoiets erg naar zich toe trok. De tamer liep naar de drie toe. "Nyaromon, ben je vriendjes aan het maken?" vroeg ze liefjes. Rain gromde nu in zichzelf. Die vervloekte tamers ook. Ze behandelden die Digimon verkeerd. Zo werden ze té afhankelijk. Hij wou naar de tamer toe stappen. Vertellen wat hij van haar vond. Vertellen dat ze de Nyaromon met rust moest laten, en moest vertrekken. De drang werd hem bijna teveel. Hij kon deze echter nog nét binnenhouden. Hij bleef staan. Niet samengetrokken als een boom, maar rustig. Alsof er niks ergs was gebeurd. Hij staarde nog even naar de tamer. Deze kreeg in de gaten dat Rain haar niet mocht. Zijzelf zei er echter ook niks over. Ze wou geen ruzie met twee Digimon, omdat zij daar niks tegen kon beginnen. En haar Nyaromon was niet sterk genoeg om te vechten. En de tamer wou liever niet dat haar Nyaromon een Digimon zou worden die alleen maar wou vechten. De Nyaromon glimlachte, alsof ze wist wat haar tamer in die snelle seconden dacht. “Ja, Clarice,” reageerde ze. De kinderlijke stem van de Nyaromon deed Rain weer terugkeren naar de realiteit. Hij knipperde met zijn ogen. Clarice? Was dat de naam van het mens, of was dat gewoon een woord zonder betekenis? Rain gokte dat dat de naam moest zijn, net als hij Rain heette en de Hawkmon naast hem Claw. Rain zuchtte even. Wat moest hij nu doen? Vechten had niet veel zin, maar blijven staan als een zoutzak ook niet. De tamer, Clarice, stond op, waarna ze neerkeek op Rain. “Ik vraag me af wat je tegen mij hebt,” sprak ze. Dat was de druppel. “Vee headbutt,” siste Rain nauwelijks verstaanbaar, waarna hij de tamer een dusdanige kopstoot gaf dat ze naar achteren viel. “Ik zal je vertellen wat ik tegen jou heb! Jij bent een mens, een soort dat hier niet hoort te zijn. Jullie nemen allemaal Digimon als partner, die na een tijdje té afhankelijk worden. Dan gaan jullie vast een keer weg, en dan? Dan laten jullie jullie Digimon achter!” riep hij kwaad uit. Zijn pupillen vernauwden zich bij het uitspreken van zijn woorden. De tamer kroop wat achteruit. “Kom, Nyaromon, laten we gaan,” sprak ze met een lichte trilling in haar stem. Ze stond op, waarna ze haar Nyaromon vlug oppakte en ze zo snel als haar benen konden bewegen wegrende. Rain knipperde verbaasd zijn ogen. Zijn ogen stonden door deze beweging weer normaal, alsof er helemaal niks gebeurd was. Hij wendde zijn blik naar Claw. “Oke.. Wát was er net gebeurd?” vroeg hij verbaasd, alsof hij niks had meegekregen van de hele situatie. Het kon ook zo zijn dat alles razendsnel voorbij kwam, dat Rain dan niet alles kon plaatsen. Alsof alleen Claw hem kon helpen keek hij haar aan.

"Nyaromon, ben je vriendjes aan het maken?" Vroeg de tamer liefjes. Vriendjes? Die Nyaromon was een baby! Hoe kon ze vriendjes worden met die kleine Digimon? Wat een last, zo'n tamer... Ze kreeg gewoon medelijden met de Nyaromon. “Ja, Clarice,” Reageerde de kleine Nyaromon. clarice? Dat was vast de naam van de tamer. Ze keek naar Rain, die de tamer ook niet mocht. Je kon het zien aan zijn uitdrukking. De tamer merkte het ook: “Ik vraag me af wat je tegen mij hebt,” Zei ze. Wat een stom mens. Voor Rain was dit vast de druppel. ''Vee headbutt'' Siste hij, en hij beukte tegen de tamer, Clarice, op. De tamer werd naar achteren geduwd. “Ik zal je vertellen wat ik tegen jou heb! Jij bent een mens, een soort dat hier niet hoort te zijn. Jullie nemen allemaal Digimon als partner, die na een tijdje té afhankelijk worden. Dan gaan jullie vast een keer weg, en dan? Dan laten jullie jullie Digimon achter!” Zei Rain. Goed gesproken. “Kom, Nyaromon, laten we gaan,” Zei de tamer met een licht trillende stem. Ze pakte de Nyaromon op, en rende hard weg. Rain knipperde een paar keer met zijn ogen, en richtte zijn blik op Claw. “Oke.. Wát was er net gebeurd?” vroeg hij verbaasd, alsof hij niks had meegekregen van de hele situatie. ''Je...'' Begon Claw. ''Je hebt net de tamer aangevallen met een vee headbutt, en diegene is nu bang weggerend.'' Zei ze glimlachend. Grappig. Nu leek het net of Rain in een soort van schaduw trans was gekomen, en daarna niet meer wist wat hij nu allemaal had gedaan. ''Maar nu even terug op het onderwerp... Ik ga Blake roepen.'' Zei Claw weer gewoon. Ze kuchte even, en riep toen hard: ''Blake!'' Dat zal hij vast wel gehoord hebben.

''Je,'' begon Claw als reactie op zijn vraag. Ergens dacht hij dat ze het grappig vond dat hij dat vroeg, maar het kon ook zijn dat zij ook niet alles had meegekregen en dus moest nadenken voor een juist antwoord. ''Je hebt net de tamer aangevallen met een vee headbutt, en diegene is nu bang weggerend,'' ging ze verder. Rain knikte. “Dan had ik het dus toch wel goed,” mompelde hij onverstaanbaar, al was het wel duidelijk dat het een oninteressant antwoord was. Zelf zou hij wel luider gaan praten als het interessant om te weten was voor Claw. Dat deed hem terugdenken aan het feit dat ze een slechte groep zocht. Hij wou wat zeggen, maar Claw was hem voor. ''Maar nu even terug op het onderwerp. Ik ga Blake roepen,'' snoerde ze hem de mond. Rain grinnikte. Hij wou nét terugvallen op het onderwerp. Dat was heel toevallig. Zou ze gedachten kunnen lezen, of wat het gewoon puur toeval. “Blake!” weerklonk de stem van Claw door het woud. Dit was een goede poging tot het roepen van Blake. Het was alleen wel zo dat het moeilijk was om hem te vinden als hij aan de andere kant van de wereld was. Daarom vond hij roepen soms wel moeilijk. Maar het was de enige manier om écht duidelijk te maken dat je Blake zocht. Een Aurumon vloog over, gevolgd door een Birdramon. Een Birdramon.. Die had Rain eerder gezien, maar daar had hij geen fijne herinneringen aan. Waarom zou hij fijne herinneringen moeten hebben aan een tamer? Of die tamer die hij had gezien in de Drain Tunnel. Hij was zo naïef geweest om hun te helpen. Aan de andere kant was helpen wel de makkelijkste manier geweest, anders was hij als een DemiVeemon nooit uit de Drain Tunnel - of hoe dat riool ook mocht heten – gekomen. Voor de rest had hij geen fijne herinneringen aan tamers. En dat wou hij zo houden ook. Hij keek even naar Claw. Zou zij wat herinneringen hebben aan tamers? Goede of slechte? Of juist geen? Hij wou het niet vragen. Misschien zou zij geen goede herinneringen hebben en zou hij haar dus alleen maar lastigvallen met die vraag. Aan de andere kant wou hij het wel weten. Ach ja, hij zou de situatie wel afwachten. Hij keek vlug naar een Viximon die voor hem langs rende. Gelukkig was het een Gigimon die haar achtervolgde en geen tamer. Hij zuchtte kort, waarna hij op een boomstam ging zitten, wachtend tot er wat interessants zou gebeuren. Misschien zou Blake zo komen.

Een luide roep naar hem, bereikte Blake. Hij snoof kort, en hief zijn kop in de lucht. Het was al een tijdje geleden dat hij voor het laatst was geroepen. Maar, wat wilde je ook? Het was niet zo dat er werkelijk veel wezens waren die hem nodig hadden. Temmers die hem nodig hadden? Bah, daar wilde hij niet eens aan denken. Toch zou hij zijn best moeten doen om ze zo formeel mogelijk te behandelen. Het zou hopelijk niet al te lang meer duren voordat hij zich weer normaal kon gedragen. De laatste dagen was hij steeds meer temmers tegengekomen. Deze hadden hem van zijn doel afgeleid; nieuwe leden voor zijn groep, de Night Crow, vinden. Hij grijnsde lichtjes. Overal waar temmers waren, moesten ook Digimon zijn die ze verafschuwden, had hij bedacht. Helaas had deze actie hem niet bepaald veel opgeleverd. Oh, juist. Hij was net geroepen. Misschien zou het wel zo verstandig zijn om naar de roeper toe te gaan. Blake liep met een rustig tempo, zodat hij zijn omgeving perfect in de gaten kon houden. Als er iets was waar hij vandaag geen zin in had, dan was het temmers tegenkomen. Daarom wilde hij van tevoren zijn roeper kunnen zien. Zodat hij gelijk weer weg kon gaan, als bleek dat het geen Digimon was. Tot zijn geluk, bleek het geen temmer te zijn die hem had geroepen. De ene Digimon was een Hawkmon, en de andere was een Veemon, die hij herkende als een van zijn leden, Rain. Behoedzaam kwam hij tevoorschijn uit de struiken. “Gegroet,” kondigde hij zijn aanwezigheid aan. Hij gaf een kort knikje naar beide Digimon, bij wijze van begroeting. Vragend keek hij van Digimon naar Digimon, zich afvragend waarom ze hem hadden geroepen.

Een BlackAgumon kwam aanlopen. Dat moet dan vast Blake zijn. “Gegroet,” Zei hij. Hij knikte kort naar haar en Claw. ''Gegroet...'' Zei Claw zacht terug. ''Ik wil me graag aanmelden bij de Night crow.'' Zei ze kalm. Een lichte glimlach vormde op haar snavel. BlackAgumons... Die zag je niet vaak. Mischien omdat ze goed gecamoufleerd waren in het donker en de schaduw, of ze zag ze gewoon allemaal over het hoofd... Ze keek naar Rain, die op een boom was gaan zitten. Was hij lid van de Night crow? Mischien niet, mischien wel... Hij wist er iniedergeval wel veel over. Blake leek niet verbaasd te zijn over Rain, dus een lid van een goede groep ofzoiets was hij vast niet. Ze keek naar boven, waar een paar vogelDigimons vlogen. Zijzelf was ook van het type vogel... Liever was ze een Draak of Duister Digimon type geweest... Achja, haar moeder was een Biyomon, Pink, en haar vader was een Aquilamon, Beak. Haar naam was vast door haar vader bedacht, want ze had niet echt een meisjesnaam. Meer iets voor jongens...

Ben inspiloos.

Nog altijd dacht Rain na. Hij sloot zijn ogen half, zo zou hij niet afgeleid worden, maar tegelijkertijd kon hij ook verscheidene dingen meemaken. Zo ook de mogelijke komst van Blake. Hij ving wat geluiden op. Vlug opende hij zijn ogen volledig om te ervaren wat gaande was in zijn omgeving. Bij het openen van zijn ogen stond hij ook op. Ten eerste stond Claw in de buurt. Dat wist hij al. Dus veel zorgen hoefde hij eigenlijk niet te hebben. Al snel verschenen verderop twee ogen. Op het eerste gezicht kon hij de ogen niet plaatsen, maar toen de eigenaar tevoorschijn kwam wel: ze waren van Blake. “Gegroet,” was het eerste woord dat hij uitsprak. Rain grijnsde. Tegelijkertijd met Claw begroette hij Blake. Dat was best vreemd. Claw stond verderop, dus kon hij niet aan haar zien of ze iets wou zeggen of niet. Zou het dan gewoon puur toeval zijn, of schuilde er iets achter? ''Ik wil me graag aanmelden bij de Night crow,'' was de zin die Claw als eerste tegen Blake vertelde. Rain keek naar haar. Ze zou een goed lid voor de Night Crow zijn. Dat wist hij gewoon, al kende hij haar nog maar net. Blake zou haar vast wel in de groep laten. Rain betwijfelde echter of ze nog een opdracht moest uitvoeren, of dat ze meteen bij de groep kon. Toen hij Blake had ontmoet had hij ook meteen een tamer ontmoet. Dat kon gezien worden als het bewijs dat hij de groep waard was, de opdracht dus. Aan de andere kant was het gewoon het bewijs dat hij de tamers haatte, maar dat het geen enkele aanleiding was tot het aansluiten bij de groep. Dus Blake had hem gewoon in de groep gesloten. Al wist Rain niet zozeer of hij daadwerkelijk in de groep zat, of dat hij gewoon een vriend van de groep was. Hij verwachtte echter dat hij wel in de groep zat. Als niet, dan zou Rain zich moeten bewijzen. Voor de tweede keer. Alsof het zijn wekker was kraste een Biyomon tijdens het overvliegen. Vlug keek Rain op, naar de twee. Hij verwachtte niet dat ze verder waren gegaan met praten. Zo wel, dan zou hij dat zichzelf niet vergeven. Hij wou graag een bespreking van de NC bijwonen. Misschien zou Rain dan antwoord op zijn eigen vraag krijgen, wat natuurlijk een stomme gedachte was. Het ging nu om Claw, al besefte hij dat natuurlijk wel. Rustig luisterde hij mee, zonder inmiddels een woord te hebben uitgesproken. Of hij dat mocht of niet was een vraag, maar Rain nam het zekere voor het onzekere door gewoon niks te zeggen. Dat was het beste. Als ze zijn opinie wouden weten, dan moesten ze het maar vragen, vond hij.

''Gegroet...'' sprak de Hawkmon, het klonk nogal aan de stille kant. ''Ik wil me graag aanmelden bij de Night crow.'' Blake richtte zijn blik verbaasd op. ''Maar dat gaat zomaar niet,'' begon hij zijn zin. Hij grijnsde even kort, waarna hij zijn zin vervolgde:''Bij een aanmelding hoor je eerst je naam uit te spreken, zodat één van de leiders weet wie je bent. Je geeft ook een rede waarom je erbij wilt.'' Hij keek de Digimon even kort aan, bestudeerde haar even en sprak verder. ''Ik neem aan dat je een hekel aan de temmers hebt? Aangezien ik geen van hun bij jou in de buurt zie.'' Blake richtte zijn blik op Rain, de Veemon die in een boom was gaan zitten. Waarschijnlijk had hij haar vertelt over de Night Crow, het leek hem sterk dat ze uit zichzelf al wist wat deze groep was. Hij glimlachtte even naar Rain, ten teken dat hij hem herkende. Blake had er geen spijt van gehad Rain toe te laten in de groep. Alhoewel de groep nog niet veel gedaan had. ''Rain, toch? Ik wil je zo dadelijk even spreken.'' sprak hij, zacht, maar toch luid genoeg zodat de Veemon het kon horen. Hij richtte zich weer op de Hawkmon en constateerde dat ze misschien wel geschikt zou zijn. ''Zoals je wilt, maar ik wil eerst weten of je het waardig bent. Je zult een opdracht moeten voltooien.'' Opnieuw keek Blake naar Rain, alsof hij duidelijk wilde maken dat hij ook met een idee kon komen. Het gebruikelijke voor hem was om een temmer aan te vallen, of één van hun Digimon. Hij zuchtte even. Blake had geen idee dat hier al een temmer was geweest, maar dat had niet veel uitgemaakt, aangezien Rain die had weggejaagd. Zijn groene ogen gingen even rond om zijn omgeving. Er was niet veel bijzonders te zien. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar wat er om hem heen gebeurde. Het geluid van een krassende Biyomon liet hem echter opschrikken. Net nu hij aan het nadenken was. Blake zuchtte opnieuw en besloot toch maar de opdracht te vertellen, aangezien het anders zo stil werd. ''Ik wil zien of je waardig genoeg bent, door middel van het aanvallen van een temmer. Je hoeft niet te winnen, maar dat zou het wel gunstiger maken. Geen van beide wezens, Digimon of temmer, hoeven dood. Tenminste, als je dat nog niet wilt,'' begon hij zijn zin opnieuw. Hij staarde met zijn felgroene ogen in die van de Hawkmon. ''Maar,'' ging hij verder,'' het moet wel gebeuren waar ik bij ben, of op zijn minst een ander betrouwbaar lid, zodat we kunnen zien of je het aankunt.'' Het was eigenlijk nogal logisch dat er iemand bij moest zijn. Het moest aangetoond worden. Blake liep rustig naar een boomstam toe, waar hij leunend tegen ging zitten. ''Nog vragen of opmerkingen?'' vroeg hij daarna.

''Maar dat gaat zomaar niet,'' begon Blake. Rain keek naar de BlackAgumon. Hij wist het.. Je moest altijd zo’n opdracht doen. Hij had dat niet gedaan, dacht hij, maar dat gevecht was vast wel zijn 'entreekaartje' tot de Night Crow geweest. Blake toverde een grijns voor korte tijd op zijn zwarte snuit. ''Bij een aanmelding hoor je eerst je naam uit te spreken, zodat één van de leiders weet wie je bent. Je geeft ook een reden waarom je erbij wilt.'' Rain luisterde rustig mee. Hij zou vast zo het antwoord te horen krijgen, al was het natuurlijk niet tegen hem bedoeld. Hij was gewoon nieuwsgierig naar wat de BlackAgumon zou zeggen. ''Ik neem aan dat je een hekel aan de temmers hebt? Aangezien ik geen van hun bij jou in de buurt zie,'' ging Blake verder. Na deze woorden uitgesproken te hebben richtte hij zijn blik op Rain. Dat was iets wat Rain snel opmerkte. Al snel glimlachte Blake naar hem. Misschien als begroeting, of als teken van herkenning. Rain besloot om ook te glimlachen, het zou immers onbeleefd zijn om dat niet te doen. ''Rain, toch? Ik wil je zo dadelijk even spreken.'' Rain knikte, waarna zijn glimlachje verdween. ''Zoals je wilt, maar ik wil eerst weten of je het waardig bent. Je zult een opdracht moeten voltooien,'' ging de BlackAgumon verder, weer op Claw gefocust. Toch merkte Rain een blik van Blake op die duidelijk voor hem bedoeld was. Misschien zou hij ook met een opdracht moeten komen? Tamers aanvallen lag wel voor de hand. Misschien kon hij iets origineels verzinnen, maar wat? Hoe kon je anders achter de geschiktheid van iemand komen dan hem of haar een tamer te laten aanvallen? Rain zuchtte kort, weliswaar amper hoorbaar, maar toch. Het geluid van een krassende Biyomon drong diep tot hem door. Dat was al de tweede! Hoeveel Biyomon waren er wel niet hier?

Blake begon weer te spreken: ''ik wil zien of je waardig genoeg bent, door middel van het aanvallen van een temmer. Je hoeft niet te winnen, maar dat zou het wel gunstiger maken. Geen van beide wezens, Digimon of temmer, hoeven dood. Tenminste, als je dat nog niet wilt. Maar het moet wel gebeuren waar ik bij ben, of op zijn minst een ander betrouwbaar lid, zodat we kunnen zien of je het aankunt.'' Dat laatste was zeer logisch. Ook al verwachtte Rain dit niet van haar, maar misschien kon Claw wel net doen alsof, zodat ze zonder iets te doen bij de Night Crow kon komen. Dat zou hij haar niet zomaar vergeven.''Nog vragen of opmerkingen?'' klonk het opeens. Blake was op een boomstam gaan zitten. Rain zette een aantal stappen naar Blake. “Blake, je wou me spreken,” begon hij op gedempte toon. Hij maakte een oogbeweging naar Claw, maar richtte zijn blik uiteindelijk weer op Blake. “Was dat.. Nu, of nadat ze de opdracht heeft voltooid?” vroeg hij voor de zekerheid. Hij had geen gevoel gekregen dat Blake écht met hem had gepraat, enkel tegen Claw. Dat vond hij niet erg, maar dat gaf hem niet het gevoel dat hij met hem had gesproken, terwijl Blake dat wel van plan was. Misschien wou hij dat doen als Claw weg was. Dan was het vast wel belangrijk.