Lost in the woods...

''Ik... Denk dat we verdwaald zijn, Wormmon.'' Ken zuchtte. Hij liep nu al uren met Wormmon op zijn schouder, steeds maar zeggend dat hij wel wist waar ze naartoe gingen... Nou, dus mooi niet. Wormmon keek hem vrolijk aan. ''We komen er wel uit...'' Zei hij lachend, zoals hij altijd deed om hem op te peppen. ''Bedankt'' Zei Ken terug, ookal meende hij het niet. Hij sjokte verder door de bladeren. Hij had nog geen enkele andere temmer gezien... Waren er dan zo weinig andere mensen in Digiworld? Tot nu toe nog alleen maar Digimons. Zelfs eentje die Wormmon aanviel... Ach, het was zijn eigen schuld. Vroeger was hij slecht, en martelde hij Digimons, alleen maar voor zijn plezier. Hij had zijn leven verbeterd, maar de Digimons vergaven het hem maar niet. Nouja, eens zou hij kunnen bewijzen dat hij beter was geworden. Hij keek naar boven. Er vlogen een paar Biyomons over, die angstig wegvlogen toen ze hem opmerkte. Hij sjokte maar weer verder. Wie weet kwam hij iemand anders tegen.

Robin snoof de frisse lucht even binnen. Ze was hier al vaker geweest, maar dat maakte haar niks uit. Deze plek was af en toe zo rustgevend dat je hier in slaap kon vallen zonder het te merken. ''Daar zijn we weer,'' sprak Gabe, haar Gabumon. Zijn rode ogen gericht naar die van haar, afvragend of ze hier wel blij mee was. ''Gelukkig, weer in een bekend gebied.'' Haar blik gericht op de talloze bomen die hier en daar verspreid waren. Ze wist niet hoe vaak ze rondgereisd hadden, maar wel dat ze hier vaak genoeg kwamen. Gabe had intussen opgelucht gezucht. De vorige keer was ze niet echt blij in een ander gebied, dus lette hij nu op zijn tellen. Natuurlijk is Robin niet het type dat iedereen afblaft, dus vroeg Gabe zich steeds af waarom hij dat deed. Gabe gaapte even en keek Robin versuft aan. ''Je bent moe, hè? Zullen we een slaapplek zoeken?'' sprak ze kalm, waarna ze rondkeek. Het leek alsof ze een weg probeerde te vinden, die ze klaarblijkelijk ook vond. Ze liep op een rustig tempo, waarschijnlijk zodat Gabe haar bij kon houden. Even verzonk de Gabumon in zijn gedachten. Hij bofte met een temmer als deze, hij had het slechter kunnen treffen. Hij had ook iemand kunnen hebben die steeds de baas over hem wilde spelen, waar hij overduidelijk geen zin in had. Dat soort mensen horen geen temmers te zijn, maar die zijn er wel. Hij schrok van zijn eigen mening. Even klonk hij als die BlackGatomon, die ze een tijdje geleden hier waren tegengekomen. Verbaasd knipperde hij met zijn ogen. ''Gaat het wel? Wil je even zitten?'' hoorde hij ver weg, maar in feite was het dichtbij. De woorden van die Digimon, wat waren die ookal weer. Iets was er in ieder geval goed mis.
Gabe schrok op met het voelen van een hand aan één van zijn poten. ''Kom, nog maar een klein stukje,'' hoorde hij kalmerend. Hij glimlachtte breed. Hij wist wel dat hij bofte. ''Hé, ik zie iemand.'' Gabe richtte zijn blik op. Het zag er niet uit als een Digimon, meer het silhouette van een mens. Naarmate ze dichterbij kwamen, hoe meer vorm het kreeg. Toen uiteindelijk zichtbaar was wie het was bleef Gabe staan. Nee, niet verder. Ik wil niet. Hij keek zijn temmer bang aan, maar die had hem niet door. Robin zwaaide even en riep naar de persoon. Gabe trok aan de hand die hij vast had, steeds harder. Hij wilde achteruit, weg van die persoon. ''Wat doe je nou? Misschien weet hij wel een plek.'' Gabe schudde driftig zijn hoofd. ''Wat is er nou?'' vroeg Robin. Ze keek hem verbaasd aan, maar Gabe besefte dat het nu te laat was. De persoon die daar liep had hun al opgemerkt...

Wormmon keek schichtig opzij. Hij hoorde iets, en zag gelijk al waar het vandaan kwam: Een vrouwelijke temmer met een tegenstribbelende Gabumon. Ook Ken had die twee al in de gaten. De Gabumon wist vast dat hij ooit de Digimon Emperor was, maar de temmer leek het niet te weten. Wormmon sprong van Ken zijn schouder af, en landde met een zachte plof op de bosgrond. Hij liep naar de temmer toe. "Wie ben jij?" Vroeg hij nieuwsgierig, zoals hij altijd deed. "Ik ben Wormmon," Hij wees naar zichzelf. "En dat is mijn meester." Hij wees naar Ken. Ookal was Ken allang de Digimon emperor niet, hij bleef Ken maar meester noemen. Of het was zijn onderdanigheid, of het was gewoon blijfen hangen. Een van de twee optie's. "Noem me niet 'meester'!" Hoorde hij Ken roepen. Hij keek achterom. "Sorry, mee- Ken." Zei hij. Als hij een normale mond had gehad, stond er nu een grijns op.

Robin keek verbaasd op toen ze een rare worm-digimon op zich af zag lopen. Normaal gesproken was haar liefde voor insecten niet groot, maar die konden er ook niks aan doen dat ze er zo uitzagen. "Wie ben jij?" sprak het wezentje op een nieuwsgierige toon. "Ik ben Wormmon, en dat is mijn meester." Wormmon wees naar de jongen die wat verderop stond. Gabe keek beide wezens aan met half gesloten ogen. ''Ik ben Robin en dit is mijn digimon partner Gabe,'' sprak ze met een glimlach. De Gabumon keek haar nogal droog aan. Waarom moest ze juist tegen hem glimlachen? Had ze geen idee wie dit was? Had hij haar er dan nog niet over verteld. Gabe richtte zijn blik weer op de Wormmon, maar schrok op bij het horen van een andere stem. "Noem me niet 'meester'!" Wantrouwig staarde hij naar de vroegere Digimon-emperor. Volgens hemzelf was hij goed geworden, maar Gabe kon het niet geloven. De ronde ging dat hij zelfs met de Digidestined heeft samengewerkt, hier kon hij zich ook niets bij voorstellen.
Plots voelde Gabe iets warms zijn hand verlaten. Namelijk de hand van zijn temmer. Deze liep langzaam richting de jongen toe. Ongeveer een paar meter van Ken vandaan bleef ze staan en draaide ze zich naar Gabe. ''Kom je nog?'' vroeg ze zacht. Gabe bleef twijfelend staan. Hij wilde niet in de buurt van Ken komen, maar wilde Robin ook niet alleen laten gaan. De Gabumon bekeek de Wormmon nog even, maar besloot toch achter zijn temmer aan te gaan. Wel bleef hij achter haar staan, zo kon hij in actie komen als er iets was, maar kon Ken niet in de ogen kijken.

''Ik ben Robin en dit is mijn digimon partner Gabe,'' Zei Robin met een glimlach. Gabe... Toepasselijke naam voor een Gabumon. Hij leek alleen niet veel vertrouwen te hebben in Wormmon en ken. Ken glimlachde terug. ''Ik ben Ken... En mijn Digimon-partner is Wormmon, zoals hij al zei.'' Robin wist er zeker niets van dat hij ooit de Digimon emperor was... De meeste temmers hadden ook een bloedhekel aan hem. De Digimon daarentegen was zeker al veel langer in de Digimon wereld. Hij kon zich vaag iets herinneren over een Gabumon... Zou dat deze zijn? Dat zou wel niet zo zijn... Het meisje liep langzaam op hem af. Ongeveer een paar meter verwijderd van hem bleef ze stilstaan, en keek achterom naar Gabe. ''Kom je nog?'' vroeg ze zacht. De Digimon, Gabe, twijfelde. Gabe keek nog even naar Wormmon, die nieuwsgierig terugkeek naar de Beest-Digimon. Daarna liep hij zijn temmer achterna. Ken keek wantrouwend naar Gabe. Zometeen zou hij weer voor de zoveelste keer aangevallen worden door een boze Digimon. Het was maar al te bekend dat hij de Digimon-emperor was, maar niemand wist of zei dat hij de crest van vriendelijkheid had, en geholpen had de Digimon wereld te redden.

Robin keek haar Gabumon verbaasd aan. Waarom deed hij nou zo raar? Zou het komen omdat hij moe was? Robin gooide haar blik naar de jongen, Ken. ''Weet jij toevallig een schuiplaats, of op zijn minst een plaats waar je rustig kan slapen?'' Vragend keek ze de jongen aan, maar werd al gauw afgeleidt door wat langslopende digimon. Het waren niet allemaal dezelfde Digimon, maar ze zagen er vastberaden uit, alsof ze een hechte team waren. Hierdoor moest Robin even lachen, nouja, het was meer giechelen. Ook Gabe had zijn blik even geworpen op het groepje, maar hij draaide vlug zijn blik weer terug op Ken. Langzaam kreeg hij door dat Ken hem wantrouwig aankeek. Zie je wel! Hij had dus toch gelijk. ''Robin, zullen we hier weggaan,'' sprak Gabe een beetje schichtig. '"Waarom? Ik weet dat je moe bent, maar dat is niet beleefd,'' sprak ze, op een ik-leer-je-een-lesje manier. ''En trouwens, we weten niet echt een plek om heen te gaan.'' Gabe zuchtte. ''Je hebt gelijk,'' mompelde hij bijna onverstaanbaar. Zijn rode ogen stonden beteuterd naar de grond gericht. Robin keek hem eerst droog aan, maar greep toen zijn poot weer vast. ''Kom, kom, we vinden heus wel een slaapplek.''

[Weinig inspi =o]

Het gekras van een Birdramon was al van ver te horen. Het geluid ontging de gevoelige oren van Eye ook niet. Ze keek om, in de hoop de Birdramon te zien, maar dat lukte niet. Een vreemd gevoel bekroop haar. Stel dat de Birdramon haar zou zien, en hetzelfde zou doen als de Aquilamon een tijdje geleden? Hopelijk niet. Vlug liep ze door. Verschillende Digimon kwamen bang van de tegengestelde richting aanlopen. Alsof ze een Bakemon hadden gezien. Verbaasd liep ze door, maar een aarzeling deed haar stilstaan. Stel dat er daar écht iets engs zat. Zou ze daar nou wel heel moeten gaan? Ze rilde kort. Ach, anders zou ze nooit te weten komen wat het was. En misschien viel het best mee. Ze trippelde weer verder. Onderweg dacht ze terug aan vroeger.

Ik staarde met grote, bange ogen naar de jongen. Hij staarde weer terug naar mij, alsof hij iets ergs van plan was. Een grijns, een onheilspellende nog wel, werd op zijn gezicht tevoorschijn getoverd. Ik was toen nog maar een Relemon, maar ik wist wel hoe ik me moest verdedigen. Ik zou dan gewoon in een steen of iets dergelijks veranderen. Maar dat moest wel gebeuren op een plek waar ik mijn staart kwijt kon. Inmiddels had de jongen een Mamemon tevoorschijn gehaald, deze zag er niet uit zoals hij eruit hoorde te zien. Kwaadaardiger. De Mamemon deed zijn aanval ‘Smiley Bomber’ op mij, waardoor ik achteruit vloog, tegen een boom aan, die ergens mijn huid openhaalde. Bedroefd keek ik naar de jongen en de Mamemon. Hoe konden ze nou zoiets doen tegen een Fresh level Digimon? Veel kon ik me daarna niet herinneren. Waarschijnlijk was dat het moment dat ik flauwviel.

Eye zuchtte. Bij die gedachte werd ze alleen maar droevig, waarom dacht ze er ook aan? Ze trachtte aan bloemetjes te denken of aan iets anders vrolijks, maar tussen die roze en witte bloemen school een Mamemon. Dezelfde Mamemon die haar had aangevallen. Eye kon zich niet meer herinneren of ze haar litteken aan de Mamemon te danken had. Vast niet, maar het was niet onmogelijk. Ze botste tegen een poot op. Een poot van een Karatenmon. Vlug keek ze omhoog naar het gevaarte. “Als ik jou was, zou ik daar niet heen gaan.” Eye zette een verbaasde blik op. Waar had die Karatenmon het over? De Karatenmon knielde, waarna hij grinnikte. “Ik verbied je het natuurlijk niet, maar ik zou het niet doen,” verbeterde hij zichzelf. Eye staarde hem enkel aan. “Ik ga toch maar kijken,” snoof ze, waarna ze de struiken in trippelde.
Na een lange tijd kwam ze zo dichtbij dat ze gemakkelijk naar hun kon kijken zonder opgemerkt te worden. Een naar gevoel bekroop haar toen ze Ken met zijn Wormmon zag. Maar.. Maar.. Was dat niet die jongen met die Mamemon? Hopelijk niet. Er stond ook een meisje met een Gabumon, en die was aan het praten alsof er niks aan de hand was. Was ze blind ofzo? Eye slikte. Zou ze erbij komen? Eigenlijk durfde ze niet, bang dat ze nog gelijk had ook. Maar toch, als het niet zo was wou ze graag met hun kennismaken. Ze kroop geluidsloos uit de struik, waarna ze een kreetje slaakte. Haar litteken begon te prikken. Dat kreetje was misschien de domste zet die ze ooit had gemaakt. Juist op een moment waar je normaal moet doen, ging ze gek doen. Maar ja, zij kon er ook niks aan doen dat haar litteken begon te prikken, wel dan? Ze rilde, waarna ze met één oog naar het groepje keek. Haar andere oog, die met het litteken, hield ze dicht. Dat was ook een domme zet. Nu had het zand meer ruimte om in te komen, evenals koude lucht en andere dingen die het prikkende gevoel veroorzaakten. Dat beseffende opende ze haar andere oog ook weer. Tranen welden zich op in haar ogen, maar dat was meer door het gevoel dan door de nare herinnering, al klonken beide niet als zeer vreemde redenen.

Ken schudde van nee. "Eigenlijk ben ik verdwaald. Vroeger had ik Digimons die me zegmaar... Hielpen de weg te vinden." "Robin, zullen we hier weg gaan?" Zei Gabe, de Gabumon van Robin. Robin zei wat terug, maar Ken lette er niet op. Hij had zijn gedachten gericht op het kreetje dat hij zonet hoorde. Kende hij dat nou niet ergens van? Wormmon had het ook gehoord, en liep op zijn korte pootjes naar de plek waar het vandaan kwam. Er stond een kleine Viximon... De Relemon die Ken toen hij nog de Digimon Emperor was had laten aanvallen! Dat was de zoveelste keer dat hij Ken toen gesmeekt had het niet te doen. De Relemon werd toen aangevallen door een Mamemon, onder invloed van een Black ring. "Hallo, kleine Viximon." Zei Wormmon vriendelijk. Zou de Viximon hem nog herkennen?

Flutpost.

"Eigenlijk ben ik verdwaald. Vroeger had ik Digimons die me zegmaar... Hielpen de weg te vinden." Robin keek hem verbaasd aan, hoe bedoelde hij. Opeens was een kreet hoorbaar, waar Gabe gelijk op afging en dus Robins hand weer losliet. Vlug liep ze achter haar Digimon aan die te vinden was bij een kleine Digimon. Het beestje zag er schattig uit, maar had een litteken aan haar rechteroog. Deze hield ze dicht, terwijl ze met de ander naar hun keek. "Hallo, kleine Viximon," sprak de Wormmon. Gabe keek wantrouwig naar de Wormmon, waarom wist hij niet. Robin daarentegen vroeg zich af wat er met de Viximon was. Ze knielde voor het beestje en keek het bezorgd aan. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg ze, onwetend dat de pijn alleen maar van het litteken afkomstig was. Even vroeg ze zich af hoe het wezentje daaraan was gekomen, maar dat was nu even niet van belang. Het zag er niet vers uit, dus dat kon niet van een gevecht van net zijn. Toch bleef de gedachte daarvan in haar achterhoofd zitten. Robin keek Ken even aan, onwetend wat te doen. Ze had niet veel verstand van geneeskunde over Digimon, maar Ken vast ook niet. Het meisje zuchtte, maar bleef op haar plaats zitten. Gabe knielde naast Robin, niet dat het veel uitmaakte als hij bleef staan. Hij was toch bij beide gevallen groter. Toch had hij het gevoel dat hij te dicht bij zat, dat het anders overkwam alsof hij haar pijn wilde doen. Hij kroop iets naar achter, maar bleef toch in de buurt. Stel nou dat het wezen niet wist dat mensen geen Digimon kwaad konden doen. Met deze gedachte keek hij opnieuw naar Ken. Alhoewel... Met uitzondering van deze...

"Hallo, kleine Viximon," klonk het op een vriendelijke toon. Eye keek op. Een Wormmon was naar haar toe gelopen. Ze had eerder zo’n Wormmon gezien. Misschien was hij ook bij die gebeurtenis van vroeger aanwezig? Ze zou het echt niet weten, maar in ieder geval zag hij er niet gemeen uit. In ieder geval niet zo gemeen als de Mamemon. Het zou heel goed kunnen dat hij de aanval had geprobeerd te laten stoppen. Ze kon zich vaagjes een smekende stem herinneren. Eye rilde kort, sloot haar ogen. Een kleine zucht kwam van haar vandaan, waarna ze haar ogen weer opende. Ze herinnerde zich dat de Mamemon een vreemde band om zijn middel had. Misschien dat het daaraan lag? Eye wist het niet zeker, maar de band herinnerde ze zich. Ze besloot iets te zeggen, anders leek het net alsof ze haar tong was verloren. “Hallo, Wormmon,” besloot ze de Wormmon te begroeten. Ze probeerde te glimlachen, maar het lukte niet. Enkel een geforceerde glimlach, was wat op haar gezicht verscheen. Ze merkte dat het meisje bij haar knielde. ''Wat is er gebeurd?'' Een vraag die ze wel had kunnen verwachten. “Er is eigenlijk niks gebeurd, behalve dat mijn litteken begon te prikken,” antwoordde ze, met dezelfde geforceerde glimlach op haar gezicht. Haar staart bewoog zachtjes met de wind mee. Ook de Gabumon knielde bij haar, maar daar besloot ze niks over te zeggen. Ze vond het helemaal niet erg dat hij er ook bij kwam, mits hij natuurlijk niks gemeens zou doen. “En dit litteken heb ik al een lange tijd, al weet ik niet zozeer hoe lang al,” besloot ze te zeggen. Straks zouden ze nog denken dat het vers was. Nee, dat was het zeker niet. Als het goed was had ze het litteken sinds ze nog een Relemon was. Echt vers was het dan niet meer. Ze was al een tijdje een Viximon, maar ze was nog nooit gedigivolved naar Renamon. Ze wou dat wel een keer doen, maar eerst zou ze energie moeten sparen voor het digivolven. En met het feit dat ze altijd in de problemen terecht kwam, zou dat waarschijnlijk een eeuwigheid duren. Daar was ze niet blij mee. Ze zuchtte, niet zeker wetend wat ze nu moest zeggen. “Misschien ken ik een paar van jullie al, maar toch wil ik me voorstellen,” besloot ze te zeggen. Ja, anders bleven het vreemdelingen natuurlijk. “Ik ben Eye,” stelde ze zichzelf toen voor. Even betwijfelde ze of het nou wel zo’n goed idee was. Ze kuchte even. Het zou vast wel een positieve kant hebben. Alles had z’n positieve kanten. Nou ja, bijna alles dan. Eye had geen idee van hoe de reacties zouden zijn. Ze besloot stil te wachten op reacties, waarvan ze bijna zeker wist dat die wel zou komen. Als niet, dan betekende het dat ze genegeerd werd. En dat was iets wat ze niet leuk vond.

Eye, dus. Ken was niet naar de Viximon toegegaan. Wel had hij geluisterd. Was Eye niet die... Relemon? Dat litteken kwam hem iniedergeval voor. Een van zijn Digimon's had die immers zelf bij de Relemon gebracht. Er kwam ineens weer iets in hem op... Control spire's! Daar waren Wormmon en hij naar op zoek! Hij zuchtte. Mischien waren ze al te laat. Hij liep naar de anderen toe. "Sorry dat ik dit gesprek verstoor, maar Wormmon en ik moeten verder. We moeten nog iets belangrijks doen. Gaan jullie mee?" Met nog een paar anderen naar een Control spire gaan was veiliger. Als de control spire al een Digimon geworden was, was die dan sneller uit te schakelen. Hij richtte zijn blik op de Viximon, en bukte. "Het spijt me voor wat ik je ooit heb aangedaan, Eye." Zei hij. Hij ging weer rechtop staan, en wachtte op het antwoord van Robin, en Eye als die ook mee wou gaan.

“Er is eigenlijk niks gebeurd, behalve dat mijn litteken begon te prikken,” sprak Eye, met een glimlach. Robin knipperde even verbaasd met haar ogen, daar glimlach je toch niet mee, of wel? Achja. “En dit litteken heb ik al een lange tijd, al weet ik niet zozeer hoe lang al,” ging het beestje verder, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Misschien ken ik een paar van jullie al, maar toch wil ik me voorstellen. Ik ben Eye.” Gabe glimlachtte even naar Eye. ''Hallo Eye, ik ben Gabe en dit is Robin,'' sprak hij en wees naar het meisje dat tussen hen twee in zat. Natuurlijk lag het wel voor de hand, maarja. Robin kon ook een jongensnaam zijn, wat ook nog wel eens verwarring bracht. "Sorry dat ik dit gesprek verstoor, maar Wormmon en ik moeten verder. We moeten nog iets belangrijks doen. Gaan jullie mee?" Gabe draaide zich meteen om naar Ken. Wat bedoelde hij daarmee, wat was hij van plan? Dit wekte opnieuw achterdocht bij hem op, maar aan de andere kant vroeg hij wel of ze mee wilde gaan. Hij zuchtte verward, wat moest hij nu van Ken denken? Zou het dan toch waar zijn dat hij niet meer slecht is, of wilde hij ze in de val lokken? "Het spijt me voor wat ik je ooit heb aangedaan, Eye." Ken zat nu gebukt. Ook hierbij vroeg Gabe zich af wat de bedoeling was. Kwam dat litteken soms door hem? Hij zei wel dat het hem speet, maar dat kon ook misleidend zijn. En daarbij, hij kon dat wel zeggen, maar daar ging het litteken niet mee weg.
Robin vroeg zich af of ze mee moest gaan of niet. Gabe had duidelijk geen vertrouwen in deze jongen, maar waarom wist ze niet. Toch vond ze aan de ene kant dat ze moest gaan. Mochten ze in de problemen raken, was dat weer een goede training voor Gabe, maar voelde ze zichzelf nogal naïef, wat ze eigenlijk ook was. Met een zucht kwam ze recht, keek ze van Eye naar Gabe, maar besloot nog niks te zeggen. Gabe, aan de andere kant, wilde wel meegaan. Hij wilde weten wat Ken in zijn schild wilde voeren en het beste om daar achter te komen is te observeren. ''Wij gaan mee,'' sprak hij voor zijn beurt en keek Robin aan. Deze knikte ongelovig, waarna ze verder stil bleef. Ze was eigenlijk benieuwd naar wat Eye te zeggen had op Ken zijn zegje.

''Hallo Eye, ik ben Gabe en dit is Robin,'' antwoordde de Gabumon, waarna hij even naar het meisje wees. Waarschijnlijk bedoelde hij daarmee te zeggen dat het meisje Robin heette. Eye knikte. “Hallo Gabe en Robin,” sprak ze om de namen wat beter te onthouden. Ze bewoog kort met haar oren. Er was een kans dat ze ze weer zag. Misschien niet meer als een Viximon, maar toch zou ze dezelfde Digimon blijven. Dan moest ze de namen onthouden. Natuurlijk hoefde dat niet van iedereen, maar ze kreeg een gevoel van vertrouwen bij het zien van de twee. Haar oren bewogen weer, maar dit keer omdat ze een geluid hoorde. Ze keek naar de jongen, die naar hun toe liep. Een moment van wantrouwen vulde haar hele lichaam. Haar oren bewogen zich wat naar achteren. "Sorry dat ik dit gesprek verstoor, maar Wormmon en ik moeten verder. We moeten nog iets belangrijks doen. Gaan jullie mee?" Of ze mee zouden gaan.. Waarom eigenlijk? Wat was dat belangrijke wat ze moesten doen? Als het Digimon martelen was zoals zij dat werd, dan wou ze zeker niet meegaan. Ze ging zitten, haar pootjes begonnen moe te worden. De jongen kwam bij haar staan, waarna hij bukte. "Het spijt me voor wat ik je ooit heb aangedaan, Eye," sprak hij. Eye keek hem verbaasd aan. Het.. Speet hem? Spijt was iets wat ze niet van hem verwachtte. Spijt was natuurlijk erg vervelend, vooral voor de veroorzaker. Maar het beste was om gewoon helemaal niets te doen waar je later spijt van zou hebben. Het slachtoffer kon daar heel lang last van blijven hebben. Ze snoof even, ging weer op vier pootjes staan, en keek naar de grond. Ze kon het hem niet zomaar vergeven. Misschien had ze dat litteken wel van die actie gekregen. “Ik kan ergens het wel begrijpen, maar waarom spijt, als je het ook gewoon niet kon doen?” besloot ze te zeggen. Ze keek omhoog, naar de jongen, waarvan ze niet zeker wist of ze wel wou weten hoe hij echt heette. ''Wij gaan mee,'' hoorde ze achter zich. Eye keek om. Ze kon uit de stem opmaken dat het de Gabumon was, Gabe. Waarmee? Ohja, ze wouden iets gaan doen wat ze belangrijk vonden. Eye keek weer naar de jongen en zijn Wormmon. Ze snoof even. Ze wou niet alleen gelaten worden, maar was het wel zo verstandig om mee te gaan? Straks zou het een val zijn. Ach ja, Gabe en Robin gingen al mee. Maar misschien werkten ze ook mee aan de val. Eye besefte hoe stom haar ideeën klonken. Ze probeerde geforceerd te glimlachen, maar zelfs dat lukte niet. “Ik ga ook mee,” besloot ze na even denken. Ze klonk alleen niet helemaal zeker van zichzelf. Ach, ze zou het wel zien. En als het misging zou ze leren van haar fouten. Ja, dat zou ze doen. Het klonk als een zeer goed plan, vond Eye.

"Ik kan ergens het wel begrijpen, maar waarom spijt, als je het ook gewoon niet had kunnen doen?" Ken beet op zijn lip. Ja, waarom eigenlijk? Vroeger had hij het wel geweten, maar het leek net of al zijn herrineringen weggevaagd waren. Hoe kon hij dus antwoord geven? "Wij gaan mee." Zei Gabe. Hij? Eigenlijk had Ken gedacht dat de Gabumon juist zou weigeren, maar nee. Gabe's temmer, Robin, knikte ongelovig. Hij wou zich net omdraaien, toen hij nog een stemmetje hoorde. "Ik ga ook mee." Zei de kleine Viximon, Eye. Waarom moest iedereen wat zeggen? Konden ze niet gewoon meegaan? Hij tilde Wormmon nog op, die op zijn schouder kroop. Hij draaide zich om, en begon met korte, snelle passen te lopen. Het kon zijn dat ze nog niet te laat waren, dat de Control spire nog was zoals hij het ooit gemaakt had... Dan was er nog hoop voor de Digimon die zich in deze omgeving bevonden.

Gabe keek raar op toen Eye zei dat ze ook meeging. Het was nogal vreemd voor het kleintje om mee te gaan met iemand die je iets heeft aangedaan wat hij beter niet kon doen, maarja, ze zou er misschien haar redenen ervoor hebben en dat moest hij maar respecteren. Ken was al vooruit gelopen. Vlug liep de Gabumon erachteraan. Het enige wat hem nog interesseerde was het plan van de jongen, waarbij hij zijn temmer helemaal vergat. Deze, daarentegen, liet Gabe zijn gang gaan en bleef zelf bij de Viximon lopen. Ze had geen idee waarom, maar de Viximon kwam nogal kwetsbaar over, ookal kon ze de pijn van haar litteken best goed verdragen. Een pijnlijke stile viel, waarbij ze een moeilijke vraag wilde stellen, maar die maar even voor zich hield, waardoor het nog stiller werd. Uiteindelijk besloot Robin het toch maar te vragen. ''Heeft en voor dat litteken gezorgd?'' Veel wist ze niet van Ken en ook niet van de Digiworld, dat moest ze toegeven. Het enige wat ze hier deed was zorgen dat ze aan eten kwam en uit de problemen bleef. Natuurlijk kwam 's nachts slapen er ook nog bij, maar dat was eigenlijk standaard. De hele tijd die ze hier was, heeft ze haar tijd gespendeerd aan rondzwerven. Natuurlijk vond ze het hier een stuk fijner nadat ze Gabe had ontmoet, maar het duurde wel een tijdje voordat ze het nut van de Digivice begreep. Robin zuchtte even. Hoe kwam ze ook alweer aan die gedachte van haar verleden? Ow ja, ze vroeg de Viximon iets...

De jongen leek niet zomaar een antwoord te kunnen geven. Waarom niet? Een gevoel van wantrouwen bekroop Eye weer, alsof het een schaduw was dat langzaam over haar kleine, gele lichaam kroop. Ze kreeg er rillingen van. De jongen pakte de Wormmon op, waarna hij wegliep. Moesten ze hem volgen ofzo? Het zou ook wel. Hij kon niet eens even zeggen of hij ging of niet! Ze besloot achter hem en Gabe, die inmiddels ook begon te lopen, aan te trippelen. Hun snelheid was voor haar een beetje snel, maar dit kon ze prima volhouden. Het meisje, Robin, ging bij haar lopen. Ergens kreeg Eye een wantrouwend gevoel. Dat vond ze vreemd van zichzelf. Want waarom kreeg ze nou een wantrouwend gevoel bij iemand die wel viel te vertouwen? Ze snapte zichzelf niet helemaal meer, maar dat gevoel had ze wel vaker. Een geluid deed haar oren omhoog spitsen. Ze keek omhoog, ver omhoog, naar Robin. ''Heeft Ken voor dat litteken gezorgd?'' Eye probeerde in haar ogen te kijken, terwijl ze liep. Met veel moeite slaagde ze erin. Ze dacht kort na. Ken.. Dat was vast de jongen die ze niet vertrouwde. “Dat weet ik niet zo zeker. Ik heb het litteken al zeer lang, ik zou het echt niet weten of hij daarvoor heeft gezorgd of iemand anders. Maar het zou heel goed kunnen,” antwoordde Eye, waarna ze weer voor zich keek om enige nekpijnen te voorkomen. Ze moest zich inhouden haar mond niet voorbij te praten. Ze stond op het punt om van alles over de gebeurtenis te vertellen. Toen ze als Relemon door een Mamemon was aangevallen. Ze kon weerstand tegen de drang bieden. Ze zuchtte. Ze herkende iets in Ken wat ze ook in de jongen had gezien. En er stond een Wormmon bij hem die keer, en nu nog steeds. Ze sperde haar ogen wagenwijd open toen ze iets bedacht. Ze herinnerde zich een vreemde toren in deze buurt, die een vreemde vorm had aangenomen. Het was zeker de vorm van een Digimon, maar wat voor een Digimon het was had ze niet snel gezien. Ook wist ze niet zeker of het nou in dit gebied was, of in een ander nabijgelegen gebied. Ze hoopte vurig dat het in het nabijgelegen gebied was gebeurd, anders stond ze een grote verassing te wachten. Maar hoe moest ze het zeggen tegen de anderen? Misschien wouden ze niks van haar weten.

Net toen ze op het punt stond iets te zeggen merkte ze een schaduw op die over het groepje gleed. Ze slikte, maar stopte niet met lopen. Dan was ze zeker ten dode opgeschreven. “We.. Hebben een probleem, denk ik,” sprak de Viximon. Ze had haar zin niet af kunnen maken door een stem dat haar de mond snoerde. “Aerial Attack!” klonk het kwaad. De aanval raakte Eye, die door de aanval naar voren schoof. Ze zuchtte nog een keer, waarna ze op de grond bleef liggen zonder maar één beweging te maken. De aanvaller, een Unimon, staarde kwaad naar het groepje. “Aerial Attack!” herhaalde hij, om de aanval af te vuren op het groepje. Eye kon er niks tegen doen. Ten eerste was ze maar een In-Training Digimon, die kon nooit iets tegen een Ultimate level Digimon beginnen. Ten tweede was ze niet bewusteloos, alleen verzwakt door de aanval. Het was een wonder dat ze het had overleefd zonder buiten bewustzijn te raken. Ze trachtte haar ogen te openen, wat nog lukte ook. Ze rilde, deels uit angst, deels uit woede. Ze kon nog lang niet Digivolven, dacht ze, maar toch wou ze helpen. Ze kreeg het met moeite voor elkaar om op te staan. Haar kop bonkte. Iets in haar zei dat ze moest helpen. Ze gromde kort, waarna ze begon te lopen. Al snel werd het rennen. Ze sprong op een steen, zodat ze de lucht in vloog. “Killing Stone!” riep ze, waarna ze zichzelf in steen veranderde. Een giftig gas kwam uit haar verstenigde lijf. Ze slaagde er niet in om de Unimon te raken, al rook hij wel het giftige gas. Hij werd door het zwakke gas vergiftigd, al weerhield dat hem niet om verder te vechten. “Aerial Attack!” herhaalde hij zijn aanval. Eye belandde echter in de bosjes, verzwakt, het was onmogelijk voor haar om verder te vechten. Ze had haar aanval al gestaakt tijdens de val, wat betekende dat ze niet meer de vorm van een steen had die een giftig gas verspreidde. Het enige wat ze nu nog kon doen was haar ogen opendoen en toekijken. Eye zuchtte uitgeput, waarna ze in elkaar zakte.

"Dat weet ik niet zo zeker. Ik heb het litteken al zeer lang, ik zou het echt niet weten of hij ervoor gezorgd heeft of iemand anders." Zei de Viximon, Eye. Nog steeds liep Ken overstoorbaar door, totdat de Viximon wat anders zei: "We... Hebben een probleem, denk ik." Dat trok Ken's aandacht. Snel kijk hij om. "Aerial attack!" Klonk het kwaad. De kleine Viximon werd hard geraakt door de sterke aanval van de Ultimate Digimon, een Unimon. "Aerial strike!" Herhaalde de Unimon, zijn aanval gericht op de anderen, waaronder hijzelf. Zou de Unimon ze aanvallen om hem? Hij bracht nu iedereen in gevaar... Zo snel als hij kon rendde hij naar achter om Robin weg te duwen: Hijzelf daarintegen werd wel geraakt door de vernietigende aanval. Door de kracht viel hij op de grond, met een paar kleine, maar bloedende wonden. Wormmon was van zijn schouder afgesprongen, net voor de aanval. Hij liep naar Ken toe, die krampachtig overeind kwam. "Wormmon..." Hij hief zijn rechterhand, met daarin zijn zwarte Digivice. "Digivolve in Stingmon!" Riep hij. Inplaats van de Wormmon, stond nu een Stingmon.

“Dat weet ik niet zo zeker. Ik heb het litteken al zeer lang, ik zou het echt niet weten of hij daarvoor heeft gezorgd of iemand anders. Maar het zou heel goed kunnen,” kreeg ze als antwoordt. Robin keek het beestje even verbaasd aan, had ze het écht al zo lang? Het klonk wel geloofwaardig, en zo zag het er ook uit, aangezien het litteken niet vers was. Met een zucht keek Robin Gabe aan. Hij kon met háár hulp nog digivolven en zichzelf en de anderen verdedigen, maar zoals Eye er nu uit zag, zag ze er nogal kwetsbaar uit. Maar misschien was Eye wel sterker dan ze dacht, uiterlijk is niet hetgeen dat telde, werd haar vaak gezegd. En gelijk hadden ze, je beoordeelt een boek gewoon niet op zijn kaft, maar op zijn inhoud.
"We... Hebben een probleem, denk ik." Robin keek raar op. Wat bedoelde ze daarmee? Dat werd haar al snel genoeg duidelijk. "Aerial attack!" De kwade stem van een Unimon was hoorbaar, maar de vraag was; waarom was hij zo kwaad? Opeens voelde Robin een duw die haar aan de kant gooide. Ongelovig keek ze degene aan die dit gedaan had. Ken lag bloedend op de grond en dat was haar schuld. Als ze nou had opgelet was dit niet gebeurd. ''Robin!'' Verschrikt keek ze op. Gabe was naar haar toe komen rennen. ''Gaat het wel?'' vroeg hij bezorgd. ''Ja, met mij gaat het prima,'' begon ze haar zin en keek om zich heen. Ze merkte op dat de Wormmon was gedigivolved, maar kon één iemand nergens vinden. Waar was Eye? ''Stingmon kan niet alleen op tegen Unimon, laat me hem helpen!'' drong Gabe aan. Verbaasd keek ze de Gabumon aan. Daarnet was hij nog uitgeput, hoe kon hij dan Digivolven? Hij had wel gelijk, dus moesten ze het er maar op wagen. Robin haalde haar Digivice tevoorschijn. ''Gabe.'' Deze knikte, nam wat afstand van haar en begon wit op te lichten. ''Gabumon digivolved in.... Garurumon!'' Een enorme wolf stond nu voor Robin. Het was hem dus toch gelukt! Kon ze dit aan hem overlaten en op zoek gaan naar het kleine wezentje dat zich net nog in haar buurt bevond? Haar blik viel weer op de jongen die op de grond lag. ''Ken...'' mompelde ze onverstaanbaar. ''Dankjewel...'' Vlug stond ze op. Moest ze nou op zoek gaan naar Eye, of naar iets dat Ken kon helpen?

Stingmon keek even om zich heen. Er stond een Garurumon... Was dat Gabe? Geen tijd om vragen te stellen. Hij vloog snel naar de Unimon. ''Ssssspiking ssstrike!'' Siste hij. De Unimon werd geraakt door de sterke aanval, en deinsde een stukje achteruit. Dit kon hij niet alleen... Stingmon keek om zich heen, en zag een Garurumon staan. Was dat Gabe?

Ken greep naar zijn linkerarm, die behoorlijk pijn begon te doen. ''Ken...'' Hij draaide krampachtig zijn nek naar de kant waar het geluid vandaan kwam. Het was Robin. Gelukkig, zij was niet gewond. ''Dankjewel...'' Een lichte glimlach verscheen op Ken's gezicht, maar die verdween al snel toen iets in hem opkwam: Eye! Waar was die kleine Viximon? ''Robin... Waar is Eye?'' Zei hij onrustig. Eye was... Een sterke Digimon, die als ze eens digivolvde erg succesvol zou kunnen worden. Hij keek om zich heen, zoekend naar een spoor van Eye. Inplaats van Eye zag hij een Garurumon: Gabe? Hij gromde in zichzelf. Waar waren de andere Digidestined als je ze nodig had?

Flutposterig, ofzeuwiets.

Met enige moeite kreeg ze het voor elkaar haar ogen te openen. Ze staarde naar het groepje. Inmiddels was de Wormmon al gedigivolved naar een Stingmon, maar Eye had een vermoeden dat hij dat niet alleen aankon. Ze zuchtte binnensmonds. Als ze kon digivolven, dan had ze dat allang gedaan. Ze tilde haar oren omhoog om nog iets mee te kunnen krijgen van het gesprek. De stemmen klonken dof, haar hoofd begon te bonken toen ze trachtte nog iets ervan te kunnen vormen. Ze zuchtte nogmaals, dit keer wel buitensmonds maar veel te zacht om te horen. Ze liet haar oren weer naar beneden vallen. Een fel licht verblindde haar bijna. Ze liet haar ogen dichtvallen. Met de gedachte dat het licht weg was gevallen opende ze haar ogen weer, om er vervolgens achter te komen dat Gabe was gedigivolved naar een Garurumon. Fijn. Met twee Champion level Digimon was het nutteloos om nog een keer aan te vallen, voor zover ze dat kon. Eye trachtte op te staan. Ze kon nog maar net haar evenwicht behouden, ze was zo verzwakt dat ze niet eens fatsoenlijk kon opstaan. Sowieso zou ze dan niet kunnen digivolven, maar dat kon ze al sowieso niet. Ze keek naar de Unimon. Als ze nou haar Killing Stone aanval deed, en dan naar de Unimon geslingerd werd door één van de twee Digimon? Het klonk in haar gele oren als een goed idee, maar ze had daar haar twijfels over, want ze was al verzwakt. Als ze nog één aanval deed liep ze de kans om te degeneraten. Dan was ze weer terug bij af, want ze had al moeite met het digivolven naar Viximon. En ze wou dat zeker niet nog een keer meemaken. Ze zette voorzichtig een stapje naar voren. Dat lukte. Toen ze nog één stap wou zetten twijfelde ze. Wat nou als de Unimon haar aanviel? Dan zou ze zeker degeneraten. Ze zette een stapje terug. Eye keek naast zich. Ze vond daar een besje. Even vroeg ze zich af hoe dat besje daar kwam, maar ze besloot toch om het besje op te eten. Misschien had ze door het besje genoeg energie gekregen om naar hun toe te lopen, haar Killing Stone aanval te doen en niet te degeneraten. Maar misschien ook weer niet. Eye glimlachte vaagjes, waarna ze voorzichtig wat stappen zette. De Unimon merkte haar op. Hij wou net een aanval doen, toen de vergiftiging hem tegenhield. Zijn vleugels verzwakten. Dat was te zien door het feit dat hij naar de grond toe stortte. Hij herstelde zich al heel snel toen hij op de grond belandde. De Unimon maakte een kwaad hinnikgeluidje, waarna hij op de Stingmon en Garurumon af rende met een rap tempo. “Aerial Gallop!” klonk het weer, waarna de Unimon zijn hoorn op de Stingmon en Garurumon richtte. Eye kroop wat achteruit. Ze kon nu weliswaar naar de twee tamers toe gaan, maar aan de andere kant kon ze per ongeluk geraakt worden. En ze wou geen aanval riskeren die haar zou verzwakken, dan zou ze vast en zeker degeneraten. Niet zeker wetend wat ze nu moest doen bleef ze verstijfd staan, bang dat als ze één beweging zou maken, dat de Unimon haar dan zou aanvallen.

''Robin... Waar is Eye?'' Robin keek Ken angstig aan. Ze had geen idee waar die kon uithangen, en had ook niet gezien of de Unimon haar had aangevallen. Vlug keek ze om zich heen, maar kon de Viximon nergens opmerken. Robin zuchtte. Op dit soort momenten zou ze willen dat ze net zo'n speurneus had als Gabe. Dan had ze Eye zo gevonden.
''Howling Blaster!'' Blauw vuur verscheen uit zijn bek, maar raakte de Unimon nauwelijks. Hij gromde kort, waarna hij zich klaarmaakte om opnieuw aan te vallen. Echter merkte hij op dat de Unimon verzwakt naar de grond stortte. Zou dat komen door Eye haar aanval? Gabe hield de Unimon auwlettend in de gaten. “Aerial Gallop!” Gabe rende vlug naar de Stingmon en duwde hem aan de kant, vlak voor de Unimon hen zou raken. ''Howling Blaster!'' riep hij nog een keer. Hopelijk raakte hij de Unimon nu wel en was dit gevecht voorbij. Zijn energie begon behoorlijk te dalen, waardoor zijn Digivolve niet lang meer zou duren. Uitgeput hijgde hij nadat zijn aanval was afgevuurd. Hij keek Robin even aan, maar hield zich stand. Hij mocht nu niet Dedigivolven, niet nu hij nodig was. Waarom moest hij ook zo moe zijn?
Uit haar ooghoeken zag Robin iets bewegen, wat hun kant op liep. Het was Eye, die er nogal gehavend uitzag. Geweldig, er waren al twee gewonden. Bezorgd keek ze naar de twee gedigivolvede digimon. Hopelijk raakte Gabe niet gewond, ze had geen idee hoe ze voor gewonde Digimon moest zorgen. Ze merkte dat Gabe haar even aankeek. Gelijk kreeg ze een idee waarom. Het zou toch niet zo zijn dat hij te moe werd om verder te vechten? Nu ze erover nadacht, hij was al moe voordat ze Ken tegenkwamen. Wat moest ze doen? Kon ze wel iets doen? Opnieuw zuchtte Robin. Op dit soort momenten voelde ze zich nutteloos.

[Flutpost, ofzeuw ]

“Howling Blaster!” De Unimon merkte de aanval te laat op, met als resultaat dat hij volop werd geraakt. Hij staakte zijn aanval, waarna hij steigerde van de pijn. Hij probeerde zijn vleugels te bewegen, maar die waren zo verzwakt dat hij niet kon vliegen. Met een Aerial Attack zorgde hij ervoor dat de Howling Blaster werd afgebroken. Met een woedende blik keek hij naar de Viximon, die ook in zijn richting keek. Vervloekte Viximon, door haar zakte hij bijna door zijn poten heen! Hij ontblootte zijn tanden, waarna hij met zijn hoef op de grond schraapte. “Aerial Attack!” riep hij tijdens deze beweging. De aanval vloog op hoge snelheid op Eye af. Het was bijna zeker dat ze geraakt werd. Bijna zeker. Eye stond als verstijfd op de harde aarde, die haast steen leek. Met grote ogen staarde ze naar de Aerial Attack, die inmiddels zó dichtbij was gekomen dat ze hem nauwelijks kon ontwijken. Hoewel.. Vlug sprong Eye weg met het beetje energie wat ze nog had. Op een haar na ontweek ze de aanval. Toch werd ze omvergeblazen, maar dat was door de luchtverplaatsing. Ze waaide heftig met haar pootjes, zodat ze hopelijk met haar pootjes de grond kon raken. Maar dit gebeurde niet. Ze kon alleen maar toekijken hoe de Unimon een tweede Aerial Attack laadde en afschoot. Eye kneep haar ogen dicht. Dit was het einde. Tenminste, dat dacht ze. De Unimon kreeg een glazige blik in zijn ogen, voor zover zijn ogen zichtbaar waren. Doordat hij een wazige blik had, had hij verkeerd gemikt. De aanval raakte vlak achter Eye de grond en veroorzaakte een dusdanige luchtverplaatsing dat de Viximon met vier pootjes op de grond stond. Ze drukte haar oren naar achteren, waarna ze kort naar de Unimon gromde. Waarom moest hij nou haar hebben? Kon hij niet de Garurumon en Stingmon aanvallen, die de klappen beter konden opvangen? Of moest zij in data opgaan, om vervolgens opgenomen te worden door de Unimon? Eye rilde. Nee, dat wou ze niet. Dan zou haar leven voorgoed beëindigd zijn, dan zou ze deel uitmaken van de Unimon. Nee, dat nooit.

Inmiddels had de Unimon zich voorbereid op nóg een aanval. Hij wou met een Aerial Gallop op de Stingmon en Garurumon af rennen, sterker nog: hij was ermee bezig, toen hij door zijn voorpoten zakte. Even later ook door zijn achterpoten, met als resultaat dat hij op zijn zij ging liggen. Hij hijgde een keer. Het was best vreemd, dat een vergiftiging door een In-Training level Digimon zoveel schade kon aanrichten bij een Ultimate level Digimon. Zou ze als Fresh level Digimon dan een Mega level Digimon kunnen vergiftigen? Vast niet. Er zaten teveel levels tussen hun in, en ze kon als Relemon geen vergiftiging veroorzaken, tenzij ze veranderde in een giftige bes of paddenstoel. Eye trippelde naar Robin en Ken toe, toen ze eenmaal doorhad dat ze niet zomaar zou worden aangevallen. Ze wendde haar blik naar de Unimon die zijn energie in een Aerial Attack stak. Hij vuurde de aanval, die sterker leek dan de vorige Aerial Attacks, af in de richting van de Garurumon en de Stingmon, met de hoop dat hij raak was. Eye dook in elkaar. Stel dat de aanval raak was? In ieder geval zou de Unimon niet in staat zijn nóg een aanval te doen. Als wel, dan was dat pure zelfmoord. En natuurlijk was dat niet de bedoeling van de Unimon.

''Dank.'' Zei Stingmon snel tegen de Garurumon, Gabe. Er was te weinig tijd om een lange zin te zeggen, want de Unimon deed weer een Aerial Gallop. Halverwege zakte hij door zijn poten. Was Eye haar vergif zo sterk? Stingmon had bijna de hele tijd de Unimon zitten aanstaren, maar de Unimon gebruikte zijn laatste beetje energie voor een Aerial attack. Deze leel alleen vele malen krachtiger dan de Unimon zijn vorige aanvallen. Hij kwam recht op Stingmon en Garurumon af. ''Stingmon!'' Riep Ken. Hij kon niets doen. Hij had geen andere Digimon... ''Stop!'' Klonk een onbekende stem. Voor de Unimon stond nu een Gatomon, met oplichtende ogen, klauwen, en een gele gloed om haarheen. Dat... Konden Gatomon's toch niet? Het licht werd feller, en van de Aerial attack was niets meer te bekennen. ''Lightning paw!'' Schreeuwde de Gatomon, en de Unimon werd geraakt. De Unimon lostte op in Data. De Gatomon keek naar achter. ''Goed. Jullie zijn oke.'' Zei ze rustig. Nadenkend keek Ken naar de Gatomon. Nee, dit was niet Kari's Digimon-partner. De Gatomon liep naar de twee temmers toe. ''Geweldig. De Digimon Emperor.'' Zei ze nostalgisch. Voordat Ken iets kon zeggen, begon de Gatomon weer te praten. ''Jaja, ik weet dat je een Digidestined ben.'' Ze grijnsde nu. ''Ik ben ShineGatomon. Dat shine heb ik ervoor gezet omdat ik een kracht heb, die andere Gatomon's niet hebben. Aangenaam.''


ShineGatomon?

Een Gatomon verscheen voor de Unimon, waarna ze hem met een Lightning Paw in één keer omzette in data. Eye kreeg een klein deel van de data mee, maar deze zorgde er wel voor dat ze iets hersteld was. Ze zuchtte kort, waarna ze haar blik bestuderend op de Gatomon richtte. Hé! Ze had een gele gloed om haar hele lichaam zitten, en had oplichtende ogen en klauwen! Wat was er met die Gatomon aan de hand? ''Goed. Jullie zijn oké,'' klonk de stem van de Gatomon, toen ze haar blik naar achteren had gedraaid. Even later draaide haar hele lichaam mee, en liep ze op het groepje af, naar de twee tamers in het bijzonder. Eye staarde haar alleen maar aan. ''Geweldig. De Digimon Emperor,'' sprak ze, duidelijk richtend naar het verleden. Opeens kreeg Eye een koude rilling, die zo kil aanvoelde dat ze in elkaar dook. Natuurlijk! De Digimon Emperor! Dat was die jongen! Ze keek van de Gatomon naar Ken. Hij was de Digimon Emperor! Eye durfde niet te denken aan wat hij allemaal had gedaan. Ze wou wat zeggen, toen de Gatomon weer begon te spreken. ''Ja, ja, ik weet dat je een Digidestined bent,'' grijnsde de Gatomon. Een.. Digidestined? Als ze dat had gedurfd, dan was Eye weer opgestaan. Ze deed het echter niet, uit vrees dat het niet waar was. Diep van binnen kon ze alleen maar vurig hopen dat het wel zo was. Een Digidestined was een tamer die als opdracht kreeg de digitale wereld te redden. Dat betekende dus niet dat ze over de digitale wereld gingen regeren en iedere Digimon lieten doen wat zij zeiden. ''Ik ben ShineGatomon. Dat ‘shine’ heb ik ervoor gezet omdat ik een kracht heb, die andere Gatomon’ niet hebben. Aangenaam,'' stelde de Gatomon zichzelf voor. ShineGatomon. Ja, dat zag ze. Maar hoe kwam ze aan die kracht? Was het opgeslagen in haar data?

Een oorverdovende brul weerklonk, wat de bomen deed trillen. Eye’s oren vielen van angst naar beneden. Ze wou niet eens weten wat het was. Misschien die Digimon die uit een nabije paal was gemaakt? Ze kroop tegen iets aan. Ze wist niet wat het was, en wou ook niet weten wat het was. Het enige wat ze wou, was bescherming. Want wat was die Digimon? Een enorm lichaam torende boven de bomen uit. Dit was meer een skelet, maar het lichaam was niet volledig van been gemaakt. Zijn rode ogen keken rond, alsof ze een moordende blik hadden. “Kunnen we nu wél rennen?” piepte Eye zachtjes. De Digimon was een SkullBaluchimon, een Digimon die geen emoties of verstand kende en door bleef vechten tot hij erbij neer viel. Ze hadden net al een gevecht met een Unimon gehad. Al waren ze van hetzelfde level, een SkullBaluchimon was duidelijk minder makkelijk neer te krijgen dan een Unimon. Gelukkig had de SkullBaluchimon hun niet gezien. Ze hadden nog een kans om weg te komen. Maar er was een andere toren in de buurt. Stel dat uit die toren nog een Digimon was gemaakt, dan zouden ze door twee Digimon worden aangevallen. En omdat de Garurumon en Stingmon al moe waren, zag ze weinig kans om te winnen van een enorme SkullBaluchimon. De Gatomon kon eventueel nog vechten, en zij kon met een groot wonder nog Digivolven, maar het was nu echt beter om te vluchten. Dat vond Eye tenminste een beter plan.

Gabe kon alleen maar toekijken hoe de Unimon weer een aanval voorbereidde. Hij was te moe om ook nog maar één beweging te maken. De Garurumon zijn oren vingen een onbekende stem op. Hij wist niet van wie het afkomstig was, laat staan waarom deze iets riep. Vragend keek hij naar de Digimon waar het geluid vandaan kwam. Het was een Gatomon met een vreemde gloed om haar lijf. Vaagjes kreeg hij mee hoe deze Gatomon de Unimon in data liet opgaan. ''Goed. Jullie zijn oke.'' sprak deze uiteindelijk. Gabe keek haar vaagjes aan. Oké? Hij was doodop. Net op dat moment dedigivolvede hij. Versuft liet hij zich op de grond vallen waarna hij zuchtte. ''Geweldig. De Digimon Emperor.'' Robin trok verbaasd een wenkbrauw op. Wat bedoelde ze? Had ze iets gemist, ofzo? Vragend keek ze de Gatomon aan, maar deze raaskalde over andere dingen. ''Jaja, ik weet dat je een Digidestined bent.'' Ken was een Digidestined? Waarom heeft die dat niet gezegd? Droog staarde ze voor zich uit. Waarom had Gabe haar nooit verteld over ene Digimon Emperor, maar wel over de Digidestined? Achja, als Ken een Digidestined was, kon hij nooit kwade bedoelingen hebben. Misschien wel gehad, Emperor klonk namelijk als een soort dictaterende keizer. Een zucht verliet haar mond, terwijl ze bezorgd naar Gabe keek, die slaperig naar de kat staarde. Nu ze erover nadacht, ze had al eerder zo'n kat gezien, maar dan in een andere kleur. ''Ik ben ShineGatomon. Dat shine heb ik ervoor gezet omdat ik een kracht heb, die andere Gatomon's niet hebben. Aangenaam.'' Een grijns verscheen op haar gezicht, terwijl Gabe en Robin lichtjes verbaasd keken. Ze kwmaen altijd wel iets geks tegen, maar dit sloeg toch echt alles.
Verschrikt keken de twee op na een oorverdovende brul te hebben gehoord. Niet lang daarna verscheen een enorme Digimon boven de bomen uit. ''W-wat is dat?!'' vroeg Robin, terwijl ze van schrik bijna achterover viel. ''SkullBaluchimon...'' sprak Gabe en sprong op. “Kunnen we nu wél rennen?” hoorde Robin Eye piepen. Ze keek even naar Gabe, maar het was onmogelijk om nog te digivolven voor hem. Ze had geen idee hoe sterk deze Digimon was, omdat ze hem nog nooit eerder gezien had, maar ze wist wel zeker dat ze nu geen schijn van kans zouden maken. Robin had geen idee hoelang Stingmon het nog uit kon houden, maar er waren nu maar twee Champion-Digimon. Misschien was het inderdaad beter om te vluchten...

[sorry dat ik nu pas post... ]